The Last Dinner Party: 'Wij willen dolgraag een pretentieuze band zijn' The Last Dinner Party: 'Wij willen dolgraag een pretentieuze band zijn'

Het is druk op de Lijnbaansgracht in Amsterdam. Geparkeerd aan de zijkant staan twee nightliner bussen, midden op de weg staat een derde. Op de stoep, op kleedjes en vuilniszakken, tegen gevels waar de kots van gisteren nog te zien is, zitten fans met regenboogvlaggen te grabbelen in een doos koekjes. Zou het de rij voor The Last Dinner Party zijn? De Engelse indierockband trekt ook fanatieke jonge meisjes, slaat aan bij de queer community. Maar nee, verraadt een blik op de bordjes die langs van de kant geschreven worden om vanavond omhoog gehouden worden. ‘Great tits’, staat erop, een verwijzing naar de gevleugelde uitspraak van de biseksuele TikTok queen Renee Rapp die vandaag voor de tweede avond op rij de Melkweg Max vult: ‘I just want some recognition for having good tits and a big heart.’

‘Ik ben blij dat ze zulke teksten niet voor ons schrijven’, gniffelt Abigail Morris van The Last Dinner Party even later in het barretje boven de ingang van de Melkweg. Vanuit het raam kan ze de twee fans zien staan die wél voor haar band gekomen zijn: een jongen met zijn mooiste shirt aan en een bloemenkrans in zijn haar, een meisje met een net overhemd en een slordige stropdas, zorgvuldig in disbalans. Het is een reality check: het gaat hard met The Last Dinner Party - ze zijn volgens de BBC het grootste talent van het jaar en hun twee weken geleden debuutplaat wordt alom bejubeld - maar tegelijk staan ze hier vanavond nog ‘maar’ in een uitverkocht Oude Zaal van de Melkweg. Het is een van de knapste aspecten van de hype rond de band: hoe zorgvuldig de rem er op zit. 

‘We hebben net een reeks instore optredens in platenzaken gedaan’, vertelt gitarist Emily Roberts. Zo zelfverzekerd als ze gitaar speelt, zo onzeker is ze als prater. Samen met toetsenist Aurora Nishevci staat ze bekend als de introverten van de band, terwijl Lizzie Mayland, Georgia Davies en frontvrouw Abigail Morris de vlotte types zijn. ‘Het was heerlijk, die instores’, vult Abigail Morris aan. ‘Die liedjes akoestisch spelen geeft zo’n mooie intimiteit, het brengt ons dicht bij de fans. Daarom hebben we een akoestische versie uitgebracht van ‘Nothing Matters’, een belangrijk liedje voor ons dat alles in zich draagt waar wij voor staan.’

‘Nothing Matters’ was de eerste single die in april 2023 verscheen en die een kickstart vormde van hun carrière. Maar vergis je niet, het hele debuutalbum Prelude To Ecstasy lag toen al helemaal klaar. Emily Roberts: ‘We hebben alle nummers tegelijk opgenomen, eind 2022, in drie weken stond het erop. ’Sinner’ was het laatste liedje dat we voor het album schreven, net voor we de studio in gingen.’ ‘Het voelde niet alsof we geduldig hoefden te wachten, we hebben genoten van hoe het ging’, zegt Abigail. ‘Het draait voor ons eigenlijk vooral om live spelen.’

Live optredens van The Last Dinner Party zijn steeds meer de beleving die ze voor ogen hadden, zeggen ze. Dat komt onder meer doordat fans ook echt hun best doen. Ze kennen de liedjes, verzinnen fan-acties, ze trekken hun mooiste kleren aan, zoals die twee fans voor de deur. Je ziet het ook op de filmpjes op Instagram van die recente akoestische sessies: barokke jurken, kronen in het haar, maar ook stoerdere outfits met leren jasjes. ‘We wilden dat vanaf het begin al’, zegt Abigail. ‘We wilden opvallen met onze outfits en we hoopten dat mensen zich vrij zouden voelen zich te kleden zoals ze willen.’ ‘Het begon met dresscodes per show’, zegt Emily, ‘Gebroeders Grimm, Griekse mythen, folkhorror, glamrock. Dat was mijn favoriet, glamrock, iedereen zag eruit als David Bowie. Heerlijk extravagant. Maar inmiddels hebben we het een beetje losgelaten.’

Dit soort ongeschreven kledingvoorschriften verspreiden zich natuurlijk als een olievlek via sociale media als  TikTok. Wat dat betreft is het wel een beetje lullig dat platenmaatschappij Universal uitgerekend op het grote releasemoment besloot head to head te gaan met de Chinese app en alle muziek van het label te verwijderen - ook die van The Last Dinner Party. Daar zit je dan, op het moment suprême met een stille TikTok. Maar volgens Abigail zit de band daar totaal niet mee. Ze lacht, wisselt een blik met Emily en zegt: ‘Het heeft ons nooit getrokken om een TikTok band te worden, we hebben er geen serieuze aandacht in gestoken. We vertrouwen op word-of-mouth, en onze muziek spreekt voor zichzelf.’ En ach, je kunt altijd nog ouderwets een brief schrijven. ‘Ha, dat gebeurt echt regelmatig ja, handgeschreven brieven waarin mensen ons vertellen hoe belangrijk onze muziek voor ze is.’ Emily Roberts: ‘Ik weet nooit zo goed wat ik moet antwoorden als iemand zoiets tegen me zegt.’

Dat is oprechte bescheidenheid, maar dat de liedjes van The Last Dinner Party veel voor hun fans betekenen is niet zo gek. Ze gaan namelijk echt ergens over. ‘Sinner’ bijvoorbeeld, gezongen door Lizzie Mayland, gaat over uit de kast komen in een kleine, conservatief-katholieke gemeenschap waar sommige vormen van liefde als een zonde gezien worden. Veel van Abigail’s teksten gaan over het vinden van je plek als vrouw in een door mannen gedomineerde wereld. ‘Feminine Urge’ bijvoorbeeld gaat over dat het bestaansrecht van vrouwen maar al te vaak ligt in het vermaken van mannen. In ‘Beautiful Boy’ zingt ze over hoe makkelijk mooie jongens het hebben om hun bootje met speels gemak over de golven van het leven te navigeren. ‘And what I’m feeling is not lust, it’s envy’, verzekert ze de luisteraar. ‘Het gaat over een vriend van me, een hele knappe jongen. Gewoon een vriend, waar ik me niet per se toe aangetrokken voel, maar waar ik met verbazing naar kijk. Ik aanschouw het privilege van de knappe kerel. Verder ben ik trouwens een hartstikke lustige persoon hoor, maar in dit liedje niet.’

De maatschappij kent vele vormen van privilege, en Abigail proefde aan een paar daarvan zelf. De zangeres werd geboren in Londen, maar groeide op in een bos in de middle of nowhere. Van haar tiende tot haar zestiende ging ze naar een ouderwetse Engelse katholieke kostschool, en daarna tot haar achttiende naar een andere, meer liberale en arty school. Het felle nummer ‘My Lady Of Mercy’ (met die bonkige gitaar-riff) gaat over die periode en over het juk van de katholieke doctrine. Ook Emily ging een tijdje naar zo’n instituut, een muziek college. ‘Het voelde als Zweinstein’, lacht ze. ‘Ik vond het er best leuk.’ ‘Ik ook’, zegt Abigail, ‘Maar die Engelse kostscholen zijn wel echokamers van rijkdom en privilege. Ik zou mijn kinderen er nooit heen sturen. Het zijn ouderwetse instituten. Ze sluiten mensen buiten en zijn veel te exclusief. Ik kom trouwens niet uit een rijk gezin. We hadden het prima, een middle class familie, maar we zijn geen van allen nepo-baby’s.’

Er is nog een song over mannelijkheid op de plaat, genaamd ‘Caesar On A TV Screen’. In dit geval is het geen uit het leven gegrepen anekdote, maar een theatrale uitwerking van een cartoonesk archetype: de kwetsbare man die zichzelf vermomt met geweld. ‘Keizers als Caligula, die hun eenzaamheid en onzekerheid omzetten in agressie. Ze voelen de sterke behoefte aanbeden te worden en dingen kapot te maken, en die twee uitersten komen voort uit hetzelfde startpunt.’ Het is een super intens liedje, zowel tekstueel als muzikaal. Het is neurotisch, er verandert de hele tijd van alles, van een bluesy groove tot aan een opera-achtige segment. Een typisch Last Dinner Party liedje dus, want de band schuwt bombast en theater niet bepaald. ‘Er bestaat niet zoiets als ‘too much’,’ zegt Abigail. ‘We houden ons nooit in! Net als in de ‘Prelude’, de ouverture die Aura gecomponeerd heeft en waar allerlei melodielijnen die op het album terugkeren al te horen zijn. Het is pretentieus ja, maar wij willen dolgraag een pretentieuze band zijn! Het blijft wel altijd speels. Je kunt lol hebben en toch waardevolle kunst maken.’

Deze zomer speelt de band op Down The Rabbit Hole.