Girl In Red overschreeuwt haar eigen onzekerheid

De moeilijke tweede is dus aanstaande voor de jonge Noorse, die de wereld veroverde met liedjes die ze opnam in haar slaapkamer, en wiens artiestennaam een begrip werd in de queer community. ‘Do you listen to girl in red?’ werd synoniem voor ‘val je op meisjes?’, ‘I Wanna Be Your Girlfriend’ groeide uit tot een indie anthem. Voor haar trouwe fans is de muziek van Marie Ringheim dan ook levensveranderend, en dat brengt onvermijdelijk druk met zich mee. Zeker omdat je het gevoel hebt dat girl in red met dit nieuwe album en met de vooruitgesnelde single ‘Too Much’ wel eens een stap naar het grote publiek zou kunnen maken, een stap die ze duidelijk zelf ook voelt. 

Onzekerheid is een rode draad in dat nieuwe album, dat I’m Doing It Again, Baby heet en wederom gemaakt is met haar Noorse compagnon Matias Tellez als sparringpartner. Beter gezegd: het overwinnen van onzekerheid en sombere gevoelens, daar gaat het over. Het album start met een nummer over depressie, ‘I’m Back’, waarin girl in red zingt over het achter zich laten van een lastige periode. Het is een interessante twist aan het ‘sad girl’-idioom waar ze vaak in belandt, want ze zwelgt niet in somberheid. ‘Er zijn veel mensen die verdrietige liedjes schrijven, en dat is mooi, maar ik wilde juist vrolijk en energiek beginnen. Er is iets magisch aan het moment dat je beseft dat het beter met je gaat na een ingewikkelde tijd. Dat gaat nooit van het ene op het andere moment, altijd geleidelijk. Precies het omgekeerde van hoe een depressie je stiekem kan besluipen. Je hebt het eerst niet eens door, voelt je gewoon vlak. Zo ging het ook met het geluksgevoel. Het kwam terug zonder dat ik het doorhad. Op een gegeven moment moet je dan tegen jezelf zeggen: I’m Back!’

Die dip had girl in red na de hectische periode rond haar doorbraak, toen ze als begin twintiger ver weg in Noorwegen vanuit het niets in de harten van (voornamelijk) jonge vrouwen over de hele wereld gesloten werd. Ze was zo DIY als maar kan, zat zelfs in appgroepen met haar trouwste fans (nog steeds!). Haar leven kwam in een stroomversnelling, maar in eerste instantie moest ze vanaf de zijlijn toekijken. In 2019 tourde ze weliswaar de hele wereld al rond, maar op het moment dat ze de belangrijke volgende stap zette ging alles ineens dicht. Haar debuutalbum If i could make it go quiet verscheen in april 2021. Je weet wel, toen de festivalwereld weer open zou gaan — oh nee toch niet, grapje. ‘Een paar maanden later was het alsof ALLES tegelijk gebeurde. En dat was ook zo! Als ik terug denk aan die jaren: ik was er, ik nam alles hoe het kwam, maar ik stond er niet bij stil. Ik ben het ’NU’ inmiddels gaan beseffen, gaan romantiseren zelfs. Het ’nu’ is alles wat we hebben.’

De energie in het begin van het album is dan ook ronkend positief, met als tweede nummer het titelnummer van de plaat, ‘I’m Doing It Again, Baby’, een soort ode aan de comeback die we eigenlijk allemaal beleefd hebben, als mensheid. Het over-romantische ‘A Night To Remember’ gaat over hoteldebotel verliefd worden tijdens een zwoele zomeravond. Er zitten nog net geen geluiden in van een groots vuurwerk boven het hoofd van het verse liefdeskoppel. ‘Zo klinkt endorfine!’, zegt Ulven. Die sterke single ‘Too Much’ staat er haaks op. Het gaat over iemand die de scherpe randjes van je karakter wil halen, die je steeds maar zegt dat het ‘te veel’ is. Dat klinkt als het tegenovergestelde van een gezonde relatie, en toch gebeurt het maar al te vaak. ‘Ik weet niet waarom dat is. Misschien zijn mensen bang om overschaduwd te worden door iemand anders? In plaats van het los te laten en zich te laven aan het plezier dat een ander uitstraalt is de neiging van sommige mensen om op de rem te trappen. Ik heb in mijn leven vaak genoeg gehoord dat ik raar ben, terwijl ik het gewoon naar mijn zin had. Blijdschap is een kwetsbare emotie omdat het eerlijk is en je het niet kunt verbergen. Het is naar om afgewezen of uitgelachen te worden om je geluk. Nu ik ouder word voel ik me stabieler. Vroeger was ik of heel bij of heel verdrietig, het lag verder uit elkaar. Normaal zijn is gezond, maar wel moeilijker in een liedje te vangen.’

Het nieuwe album eindigt met nog maar een verwijzing naar de hoge verwachtingen. Het heet ‘★★★★★’, naar de reviews die ze hoopt te krijgen. Maar een hit is het niet, eerder een anti-hit, kort, luid, noisey. In de tekst treffen we de zangeres in het beroemde Chelsea Hotel in New York, een plek waar ze in werkelijkheid nog nooit is geweest, maar waar de rock ’n roll geschiedenis in het behang en in het tapijt zit. Het hotel werd vereeuwigd in liedjes van onder meer Leonard Cohen en Rufus Wainwright. Kortom: het stelt de immense legacy voor waar Marie Ulven zich toe moet verhouden. ‘Het voelt meer als een rijkdom waar ik uit mag putten’, stelt de zangeres. ‘Ik ken het uit een boek van Patti Smith dat ik als tiener las, Just Kids heet het. Ze woonde een tijdje in het hotel met fotograaf Robert Maplethorpe en schreef over kunst, maar ook over alle vriendschappen die daar ontstonden. Precies wat ik wilde lezen, ver weg in Oslo. Het is altijd een droom geweest die elektrische tijd te herleven.’ 

Je zou haast vergeten dat girl in red zelf deel uitmaakt van een ‘elektrisch tijdperk’ in de popmuziek. Niet alleen met haar eigen oeuvre, maar ze reisde ook een tijdje mee met Taylor Swift’s Era tour in Amerika. ‘Ja, dat is misschien wel waar. Maar de wereld voelt zo gefragmenteerd, iedereen zit in zijn eigen bubbel, opgeslokt in zijn telefoon. Ik mis een soort collectieve beleving, een eenheid in de wereld, een scene. Of misschien wordt het wel tijd om te verhuizen, ergens anders heen te gaan. Ik voel me rusteloos, ik heb een aandachtsspanne van niks. Altijd op zoek naar iets nieuws.’