A La Carte met Gotu Jim: 'Op dat moment voelde ik alles wat je nooit wil voelen' A La Carte met Gotu Jim: 'Op dat moment voelde ik alles wat je nooit wil voelen'

‘Nou, dat is wel een leuke vraag. Er is namelijk een gezegde over mij. Die luidt als volgt: ik dans zoals ik autorijd. Kijk, ik heb wel ritmegevoel, vind ik, maar ik heb gewoon niet heel veel controle over mijn ledematen. Dat is ook hoe het is in een auto. Het gaat altijd goed, maar mijn bijrijders zijn wel vaak enorm bang.’ 

Op TikTok zie ik je wel vaak dansen. 
‘Ik vind het verschrikkelijk. Het liefst maak ik gewoon muziek en zou ik dat hele TikTok skippen, maar tegenwoordig moet je wel. Ik ga ook vaak viraal met de meest domme filmpjes, vooral vroeger. Het was altijd wel geinig, totdat ik op straat werd herkend. Na een paar keer “hey, jij bent toch die jongen van TikTok?” realiseerde ik me: ik moet hier echt mee stoppen. Nu is het afgelopen. Ik wil niet herkend worden puur vanwege TikTok. En dat vind ik nog niet eens het meest vervelende aan de app; zeker wanneer ik muziek uitbreng, moet ik ook vaak TikToks maken. Op die manier heb ik het gevoel dat ik continu aan moet staan, altijd klaar moet zijn om een filmpje op te nemen. Dat is zo vermoeiend. Ik kan me niet goed focussen op meerdere dingen tegelijk, dus het lukt me dan niet om op belangrijkere dingen in mijn leven te focussen. Dat vind ik heel moeilijk.'

‘Het kan zoveel verschillende kanten op. Ik zou het liefst altijd muziek blijven maken. Ik denk ook wel dat ik daarmee op mijn vijftigste nog bezig ben. Mijn vriendin heeft het er altijd over dat ze in het buitenland wil wonen. Dat zie ik ook nog wel voor me. Dan bouw ik daar een soort studiocomplex, en nodigen we allerlei artiesten uit om samen muziek te maken. Dat lijkt me heel sick. Maar ik zie het bijvoorbeeld ook voor me dat ik een boek ga schrijven, of dat ik mijn hele leven in Amsterdam blijf wonen, of dat ik heel rijk word. Echt fuck you money-rijk. Het kan zoveel kanten op. Het enige wat ik weet is dat ik altijd iets creatiefs blijf doen.’ 

Hoe denk je dat je bent qua persoonlijkheid op je vijftigste? 
‘Ik hoop dat ik iemand ben die nog heel goed kan levelen met de jongeren. Soms heb je mensen van die leeftijd die dat kunnen. Mijn manager bijvoorbeeld. Hij is rond de vijftig en vrijwel iedere dag heb ik een moment dat ik denk: “wauw, hoe begrijpen wij elkaar zo goed?”, dat is toch vet? Ik hoop dat ik zo word, maar ik vrees eigenlijk van niet. Ik zie mezelf ook wel echt een superzure guy worden als ik vijftig ben.’

Waarom? 
‘Ik vind mezelf nu soms al zuur. Er wonen studenten boven me, en soms komen zij superluid van de trap af gelopen, half pratend half schreeuwend. Daar kan ik gewoon niet meer tegen, terwijl ik vier jaar geleden precies zo was. Ik heb weleens mijn deur geopend en heel hard “HOU JE BEK!” naar ze geroepen. Zie je? Ik ben nu al zuur. Aan de andere kant vind ik het ook terecht. Het was één uur ‘s nachts, op een dinsdag ook nog. Laat me gewoon slapen, joh.’

‘Ja, enorm. Maar niet op de manier waarop je misschien zou denken. Ik ben verslaafd aan gamen, of spelletjes. Als ik daar eenmaal aan begin, kan ik echt niet stoppen. Momenteel heb ik dat met schaken. Ik betrapte mezelf laatst tijdens een vlucht, en ik heb ook wel eens in de club staan schaken op mijn telefoon. Wel omdat het er saai was natuurlijk, ik ben niet iemand die in de club constant staat te schaken, hoor.’ Er ontstaat een klein, schuldig lachje. ‘Verder merk ik dat ik verslavingsgevoelig ben voor gokken. Dat zit ook in mijn familie, dus ik blijf daar vanaf. De meeste mensen verwachten van me dat ik verslaafd ben aan alcohol of drugs, maar daar ben ik dus totaal niet gevoelig voor.’ 

Alcohol, en met name drugs, zijn grote thema’s in je muziek en je leven. Hoe kan het dat je daar niet verslaafd aan raakt? 
Het is moeilijk te verklaren. Ik kan het gewoon. Ik kan simpelweg stoppen wanneer ik ermee ben begonnen. Ook met bier. Ik kan prima stoppen na één biertje. Ik kies er weleens voor om er helemaal voor te gaan, maar dat is dan oprecht wel een keuze. Er zijn mensen om me heen die er gevoelig voor zijn. Niet dat mensen waarmee ik omga verslaafd zijn aan drugs, maar er zijn momenten geweest dat ik dacht: “Oké, we moeten wel even praten”. Het schrikt mij ook weer af in mijn drugsgebruik, wanneer ik dat zie. Daarom hou ik ook niet van afterparty’s. Dan ben je soms omringd door mensen die niks meer kunnen op mentaal gebied. Of fysiek gewoon niet meer naar huis kunnen. Zo wil ik er nooit bijzitten.’  

‘Misschien is dit valsspelen, maar ik lijk een beetje op allebei. De grootste overeenkomst is dat mijn ouders ook creatieve geesten zijn: ze werken allebei in theater. Allebei van huis uit ook performers. Acteur en actrice. Dat is er wel met de paplepel ingegoten. Ik denk dat het voor mij daardoor heel natuurlijk voelt om op het podium te staan. Verder… Mijn vader (Geert Lageveen) is heel erg berekenend en georganiseerd. Dat heb ik compleet van hem. Ik heb altijd alles heel uitgebreid in mijn hoofd qua planning, en ik hou heel erg van structuur. En mijn moeder (Bodil de la Parra) is de meest gastvrije persoon op aarde, denk ik. Als er een dagje niemand kwam eten, was ze verdrietig. Ze is enorm outgoing, ik denk dat ik dat van haar heb. Ik wil altijd overal naartoe, bij alle feestjes en evenementen aanwezig zijn. Mijn moeder is soms hele avonden of nachten weg. Niet eens aan het drinken, ofzo. Maar dan vindt ze het gewoon leuk om op allerlei plekken met allerlei mensen te zijn.’ 

Heb je ook negatieve eigenschappen van je ouders overgenomen? 
‘Ze zijn allebei heel onhandig, ze kunnen niet veel met hun handen. En ik ben nog 2 keer zo erg. Alles wat ik aanraak laat ik vallen, zonder te overdrijven. Laatst had ik voor het eerst een lamp met allemaal draadjes in het plafond gedaan, en ik voelde me de gekste elektricien ooit.’

Jim denkt na.

‘Verder eigenlijk niks, man. Ik ben vooral heel trots op mijn ouders. Ik vind het mooi dat ze inmiddels boven de 60 zijn en nog steeds doen wat ze leuk vinden, altijd hun passie blijven uitoefenen. Dat belang om te creëren is heel bijzonder. Mijn moeder probeert ook steeds meer haar eigen verhaal te vertellen. Ze maakt voorstellingen over haar Surinaamse achtergrond en schrijft boeken over haar afkomst. Dat vind ik heel knap. En ze zijn nog steeds bij elkaar. Dat is tegenwoordig ook niet meer zo vanzelfsprekend.’ 

Wat is het belangrijkste dat je ouders je hebben meegegeven? 
‘Nou, niet zozeer meegegeven, maar…’

Het is even stil. 

‘Ze hadden gewoon onvoorwaardelijke liefde voor me. Alles wat ik wilde doen was goed, en dat gold ook voor mijn zusje. Zolang ik mijn best deed, mocht ik doen wat ik wilde. Al vonden ze het wel belangrijk dat ik ging studeren. Dat heb ik ook gedaan, dus daar zullen ze blij mee zijn.’

‘Pfff. Deze vind ik wel moeilijk, hoor. Ik denk dat mijn ergste bad trip wel een gek verhaal is, dus let’s do it gewoon, man. Even denken hoe ik dit het beste kan vertellen… Oké, ik schets even de achtergrond. Toen ik ongeveer 15 was, blowde ik natuurlijk veel. Ik ben wel vaak redelijk slecht gegaan op wiet, dat alles ging draaien en ik moest kotsen. En ik kreeg steeds dezelfde out of body-experience. Goed, daar ben ik toen een tijdje mee gestopt. Jaren later begon ik het leuk te vinden om te experimenteren met psychedelica: LSD, paddodruppels, dat soort dingen. Het verhaal gaat over de eerste keer dat ik paddodruppels deed. Het was aan me verkocht alsof drie druppels een microdosis is, ik had geen idee. Ik was op schrijverskamp met Ricky, van Meetsysteem, DJ Tammo (Tammo Hesselink) en Job (van Benthem). Oh, en Fokke en Sjoerd, drummer en bassist van Meetsysteem. Anyway… Dit was twee jaar geleden, tijdens de grote boom van de cryptomarkt. Ik had twee druppels gedaan en zat geconcentreerd op mijn laptop. Ik wist dat ik op een bepaald tijdstip een munt moest verkopen, dus dat zat de hele tijd in mijn hoofd. Iedereen om me heen was gewoon aan het chillen en aan het lachen. Ik wilde ook lachen, dus ik nam extra druppels. En toen ging het helemaal mis. Alles begon te draaien, alle muren begonnen te bewegen. Ik kon mijn laptop niet zien, en voelde me compleet opgejaagd omdat ik nog een cryptomunt moest verkopen. Ik raakte in totale paniek. Op dat moment voelde ik alles wat je nooit wil voelen.’ 

Heeft dat je afgeschrikt van drugs? 
‘In eerste instantie niet. Kijk, op het randje zitten, dat het juist net wél goed gaat, is heel leuk. Maar afgelopen zomer had ik een paniekstoornis ontwikkeld doordat ik te veel drugs deed. Echt angstaanvallen dat ik compleet gek aan het worden was. Daar ben ik nu vanaf hoor, gelukkig. Gewoon door te praten met mensen om me heen, minder drugs te doen, en vooral nooit meer psychedelica aan te raken. Geloof me, dat ga ik echt niet meer doen.’

‘Je weet het vast al, maar ik ben iemand die daar liever niet te veel over vertelt. Het mooiste aan kunst is dat iedereen het anders kan interpreteren, en ik hoop vooral ook dat iedereen zijn of haar interpretaties op mijn muziek loslaat.’ 

Een klein tipje van de sluier? 
‘Ik ga het wel abstract houden. Trouwens, allereerst: deze EP vormt eigenlijk een geheel met High Society Swaggerboy. Ze zijn ook min of meer in dezelfde periode opgenomen. En ik zeg altijd: mijn muziek is een samenvatting van een bepaalde periode in mijn leven. Ik bespreek daarom misschien veel, soms onverstandige, nachtelijke avonturen. Ik word ouder, krijg een ander perspectief op dingen. Oh, liefde en intimiteit spelen ook een grote rol. Ik vind sowieso dat romantiek het mooiste is om naar te kijken of luisteren in kunst. Welke vorm van kunst dan ook.’ 

Het klinkt ook alsof je door hebt dat je je geliefden juist teleurstelt met de dingen die je doet. 
‘Ja, ik stel mijn vriendin waarschijnlijk te vaak teleur. Maar ik weet niet of het op de EP gaat over het teleurstellen van mijn vriendin, wel van andere mensen om me heen, misschien. Of mezelf. Ik merk dat ik misschien te vaak aan mezelf denk, of het me niet lukt om rekening te houden met anderen. Dat kan wel pijnlijk zijn, denk ik. Misschien klinkt dit heftiger dan het is, hoor. En hoort dat ook niet een beetje bij het imago van een artiest? Of probeer ik het nu gewoon goed te praten?'

‘Wat ik mooi vind aan mijn vriendin is dat ze zo ongecompliceerd kan dromen, zonder te veel na te denken of het allemaal wel mogelijk is. Ik vind dat zoooo bijzonder. Met name omdat ik dat zelf niet kan. Als ik een idee heb ga ik juist te veel nadenken, ik ben snel geneigd om te denken dat iets onmogelijk is. Weet je nog toen ik op Lowlands 2022 het podium opkwam met mijn haar als een punker? Dat was haar idee. Ik zei vooraf: “Nee joh, dat gaat toch helemaal niet werken?”, maar uiteindelijk was het supervet. Zij heeft dat bij alles in het leven: wat je later wil worden als je oud bent, wat we morgen allemaal kunnen doen, wat je wil maken, wat je wil dragen, wie je wil zijn, noem maar op. Dat vind ik de meest bijzondere eigenschap, en eentje waar ik dagelijks heel veel van leer.’