Dit zijn de 10 highlights van London Calling Dit zijn de 10 highlights van London Calling

Het nummer: 'I Gotta Feeling' is geen Black Eyed Peas-cover, maar een misfit anthem

Was dat nou een aardbeving?! Nee hoor, het is gewoon wat STONE losmaakt bij het publiek. Drie kwartier lang is het dansen, springen en keihard moshen terwijl de vloer onder je voeten beeft in de Grote Zaal van Paradiso. De Liverpoolse bende van vier speelt de zaal he-le-maal plat met snijdende punkrocktracks waarin ze hun frustratie uiten over de staat van de wereld. Of het nou bekendere tunes zijn als het hoopvolle, politieke anthem ‘Money (Hope Ain’t Gone)’ zijn, of juist spiksplinternieuwe nummers zoals het kolkende ‘I Gotta Feeling’ –– het werkt als een tierelier. Deels omdat die songs echt gewoon heel goed zijn, deels omdat de frisse, jeugdige energie van STONE gewoon mega aanstekelijk is. Frontman Fin Power is een typisch Brits schoffie met een matje, tattoo's die best wel lelijk zijn en een dik accent waar we weinig kaas van hebben gegeten, maar het charisma dat van hem afdruipt, is onweerstaanbaar. Geen wonder dat iedereen de Grote Zaal verlaat met een speciaal plekje in hun hart voor STONE. 

Het nummer: 'Nothing Matters’ is een van de mooiste liedjes van het jaar

Even je zorgverzekeringsfactuur betalen. Een praatje maken met je buurvrouw - ze blijkt in het dagelijks leven Paradiso-bekerraper. Gaza-doomscrollen tot de tranen in de ogen opwellen. Rek en strek-oefeningen. Een hoofdstuk lezen uit de Britney Spears-memoires. Er is een boel dat je kunt doen in de tijd dat The Last Dinner Party op zich laat wachten. Want de grote hype en headliner van de vrijdagavond is te laat, een dik halfuur zelfs. En dat is rond middernacht, als we al negen bands hebben gezien, net effe te lang. Maar túúrlijk wachten we, want The Last Dinner Party heeft ook het allerbeste liedje van de avond in het repertoire, en de hype kleeft ze aan het korset dankzij het type theatrale over-the-top glamrock met de charme van David Bowie, T. Rex en Roxy Music. Met die mandoline en dwarsfluit, de kitscherige pianopartijen en de schmierende samenzang blijkt The Last Dinner Party live helaas net effe de punch te missen die Paradiso om 00.30 nodig heeft. Vooral zangeres Abigail Morris staat erbij alsof ze de hoofdrol in de middelbareschoolmusical heeft: heel trots acterend maar ook een tikkeltje te guitig met de armen rondzwierend. Er gaat een zucht van teleurstelling door de zaal, dat voel je aan alles. Máár toch is The Last Dinner Party echt niet slecht, heel leuk zelfs hoeveel malle afslagen ze maken in die barokke liedjes, en ‘Nothing Matters’ is een vijfsterrensong zoals geen enkele andere band op London Calling ze heeft. 

Het nummer: 'Norwegian Wood'

Engeland blijft er een handje van hebben om artiesten die nog geen enkel nummer uit hebben al op te hemelen alsof het wereldsterren zijn. Zo ook Picture Parlour, die na hun eerste gig begin dit jaar in de trendsettende Londense club Windmill als een speer is gegaan en pas deze zomer hun debuutsingle 'Norwegian Wood' uitbracht. Waar de hype vandaan komt is gelijk duidelijk. Zangeres Katherine Parlour valt op met haar zonnebril, haar Suck It And See-era Alex Turner swagger en crooner-achtige stem en bijbehorende grip aan het staartje van de mic. Sowieso heeft de band duidelijk naar Arctic Monkeys geluisterd, maar ook Patti Smith duikt op. Ze heeft binnen een minuut de eerste rijen al mee en zeker de nummers die wat harder rocken hebben de potentie om in het tweede jaar van hun bestaan veel zieltjes te gaan winnen.