Men I Trust: voorzichtig schuifelen in uitpuilend Paradiso Men I Trust: voorzichtig schuifelen in uitpuilend Paradiso

Men I Trust is zo’n band die al ruim vijf jaar gestaag aan hun reputatie werkt en steeds iets grotere zalen mag spelen en steeds iets meer streams. Grote hit ‘Show Me How’ is inmiddels een kwart miljard (!) keer gestreamed op Spotify, en is daarmee een van dé grote indiehits van deze generatie. Hoe dat klinkt? Als zeer ingetogen indie-dreampop met een jazzy randje. Zeg maar: Sade meets Mac DeMarco op z’n dromerigst. Normaal gesproken besluiten we bij 3voor12: losse concertrecensies van relatief kleine shows doen we niet, we zien ze op een gegeven moment wel op een van de grote festivals. Maar wat als een band waar we enthousiast over zijn zes jaar na hun doorbraak nog steeds nog nóóit op een Nederlands festival heeft gestaan, maar inmiddels op eigen kracht wel met gemak tweemaal Paradiso uitverkoopt? Dan trekken we de stoute schoenen aan en gaan richting de hoofdstedelijke poptempel om polshoogte te nemen.

Een direct hoorbaar verschil: op plaat wordt de fluweelzachte zang van Emmanuelle Proulx ondersteund door sterk funkende baslijnen en ingekleurd met speelse gitaarlijntjes, maar live staat de gitaar zowel sonisch als visueel meer op de voorgrond dan de bas. Hoe dat komt? Op plaat speelt Jessy Caron zowel gitaar als bas in, live kiest-ie voor de gitaar en laat hij de ritmesectie aan tourmuzikanten. Dat zorgt ook gelijk voor een meer jazz-georiënteerd geluid dat iets minder dansbaar is. Dat wordt het meest duidelijk in ‘Tailwhip’, misschien wel hun meest funky nummer, in ieder geval een van hun bekendste. Het wordt ongeveer halverwege de set gespeeld, maar live valt voor een deel van het publiek bij het refrein pas het kwartje dat dit ingetogen liedje dezelfde ‘Tailwhip’ is als op plaat.

Op die manier krijgt in de eerste helft van set de zang alle ruimte om de voorgrond te pakken zonder hard te hoeven zingen. Zo nu en dan is het haast fluisterzacht, maar het geluid van de band sluit daar fantastisch bij aan. De drummer het houdt het klein met doeken over zijn trommels en bekkens die hij haast kietelt met zijn drumstukken. Daardoor voelt het soms ook wel iets té netjes, schurkt zelfs tegen liftmuziek aan, maar dat past ergens ook wel weer bij het publiek. Waar publiek bij meeklapmomenten vaak de neiging heeft uit enthousiasme het geklap te versnellen (megairritant!), zijn de bezoekers van Men I Trust keurig ingetogen en in de maat. Ze ogen dan ook zo braaf dat ze het op hun oude dag nog hebben over die ene keer dat het feestje zo wild werd dat er een glas witte wijn over het grijze vloerkleed ging, maar meeklappen kunnen ze.

Het wildste dat er vandaag in het publiek gebeurt, is een jongen op rij 5 die bellenblaas heeft meegenomen. Dat is alvast meer voorbereidende productie dan de band zelf heeft meegebracht. De vijf staan op het vlakke podium zonder enige aankleding en met een vrijwel non existente lichtshow, wat de dynamiek in de eerste helft van de set niet ten goede komt. Een dieptepunt qua keurig binnen de lijntjes spelen is de medley waarbij van een aantal bekende nummers alleen een gitaarloopje of refreintje wordt gespeeld als ware het een commercial voor een knuffelrock cd zonder voice over.

Gelukkig kiezen ze er daarna voor wat meer pit in de set te gooien met een paar snerpende gitaarsolo’s en de remmen van de bas en drums af. Dat mondt uit in het nieuwe prijsnummer ‘Billie Toppy’ als hoogtepunt van de set, dat zelfs op deze nette woensdagavond de voeten van de vloer krijgt. Die energie weten ze in de toegift goed vast te houden. Als dit laatste halfuur de richting is die Men I Trust met het komende album inslaat mag de band dan beslist niet nog een ronde op de festivals ontbreken.