Zaterdag, een week geleden, Dekmantel Festival. De avond liep op zijn einde. Buiten was het koud en vochtig, maar binnen in de Greenhouse tent was een van de beste dj’s van het festival aan het werk: Avalon Emerson, opgegroeid in het bergachtige Arizona, doorgebroken vanuit Berlijn. Badend in paars en blauw licht en ingesloten door bamboetakken bouwde ze zorgvuldig naar de piek van de avond, met big beats en zoemende synths die alle hoeken van je brein opzoeken. ‘Flashes’ noemt Emerson dat zelf, ze is er dol op. Ze denkt terug aan haar succesvolle Dekmantel closing set, waarin haar lukte wat ze het liefst doet: haar publiek op een subtiele manier overweldigen. ‘Je hebt dj’s die je meezuigen in een tunnel van geluid, of een soort hypnotiserende wolk. Dat kan inderdaad supermooi zijn, maar zo ben ik niet. Ik heb de neiging luid te draaien.’
‘Dekmantel is een uitzonderlijk festival’, vervolgt de dj. ‘Ik stond in een tent voor 2.000 mensen, en ik zag iedereen om me heen dansen. De tweede dag, bij mijn HÖR was dat nog veel intenser, door dat podium in het midden voelde ik me de enige bewaker in een gevangenis. Iedereen was in beweging. Dat klinkt misschien logisch, en dat zou het ook moeten zijn, maar het is zeker niet altijd een gegeven. Vooral na covid kon je merken dat er een gat viel. Een flinke hap aan de bovenkant van de populatie was verdwenen, een nieuwe generatie kende de dansvloer alleen van Boiler Room streams. Er gebeurde gekke dingen na de lockdown. Ik liep op Sonar in Barcelona - een progressief dance festival - en ik hoorde een dj ‘Saturday Night Fever’ van de Bee Gees draaien. Wat? Echt? Is dat waar we heen gaan? Maar gaandeweg zijn mensen weer bereid te volgen waar een dj ze leidt.’
Binnen een maand speelt de Amerikaanse Avalon Emerson vijf keer in Nederland op drie verschillende festivals. Drie keer als dj, twee keer met haar band The Charm. En dan is er ook nog een nieuwe remix van van haar hand die uitgroeit tot een dansvloerfavoriet. We kunnen gerust stellen dat Avalon Emerson een tsunami aan momentum te pakken heeft.
Techno-Barbie
Het is een sentiment dat je meer hoort de laatste tijd. De Duitse cutting edge dj Skee Mask liet zich een soortgelijke klacht ontvallen op Twitter (oh ja, X): ‘Underground music festival and 95% of the lineup is dropping some commercial bullshit mashup/edit of whatever songs they heard on the radio when they were still shitting their pants.’ Oftewel: te veel dj’s grijpen naar goedkope keuzes in plaats van dat ze voor diepgang gaan. En Benny Rodrigues zegde deze week zijn vertrouwen in de technowereld op toen hij een techno-versie van ‘Barbie Girl’ hoorde. Verwacht van Avalon Emerson dus geen cheesy pop-exits zaterdag in de Bravo. Zij behoort tot de hoeders van de goede smaak, ook in grote festivaltenten. ‘Jullie Nederlanders zijn goed in grote festivaltenten’, zegt ze.
Zoveel jaren aan de top heeft Avalon Emerson niet achter de rug pre covid. Ze is ‘pas’ dj sinds 2014 (zelf vindt ze het ‘al’ sinds 2014), en ze brak in 2017 door met de spectaculaire track ‘One More Fluorescent Rush’, een euforische plaat met tintelende arpeggio’s die in dissonante klanken uitwaaieren. Een sublieme dansvloertrack waar James Holden in zijn jonge jaren patent op had. Sinds die tijd is Avalon Emerson niet weg te denken uit de clubs en van de festivals. En toen kwam covid. ‘In maart 2020 verhuisde ik met mijn partner Hunter van Berlijn terug naar Amerika en ineens lag alles stil. We besloten om ons buiten de stad terug te trekken, in Upstate New York. Het is daar erg rustig, er zijn bergen. Nou ja, ze noemen het in elk geval bergen, waar ik oorspronkelijk vandaan kom, daar zijn pas echte bergen. Maar vooruit, het is er prachtig en relaxt. We hebben er een stukje land waar je kunt wandelen, het is er fijn koken, je kunt vrienden uitnodigen. Ik ben nu 34, en ik heb besloten dat ik niet meer per se in de stad hoef te wonen. Ik ben gek op mensen ontmoeten, op de prikkels van de stad, maar nu kan ik me ook terugtrekken.’
In die rust ontstond ook The Charm, de indiepopband met elektronisch randje die Emerson vormt met haar vrouw Hunter Lombard en met high-school-vriend Keivon Hobeheidar. Een intieme band dus, in de studio aangevuld met de Londense post-dubstep producer Bullion, die zijn productie-oor leende. Samen sleutelden ze aan een titelloos album, dat begin dit jaar uitkwam. Straks op Lowlands zien we Avalon Emerson twee keer op het toneel verschijnen: eerst met The Charm, diep in de nacht in de Bravo als dj (‘gelukkig niet andersom’). En daarmee treedt Hunter Lombard een klein beetje uit de schaduw van haar vriendin en treedt ze toe tot de ‘zichtbare geliefden’. Naast Eris Drew, die zaterdag weer voluit stond te dansen naast Octo Octa op Dekmantel, naast Charlotte de Witte en Enrico Sangiuliano, die een techno-liefdeskoppel vormen. En naast - aan de andere kant van het spectrum - de man van The Blessed Madonna, die onlangs nog op haar Twitter stond met een heerlijk cynische tekst op zijn shirt: ‘Hell is a summer festival’. ‘Haha, dat is grappig’, zegt Emerson. ‘Hunter gaat wel af en toe mee, niet altijd. Ze was er in 2022 veel bij, ze was vorige week op Dekmantel, maar het is extra fijn om samen op het podium te staan. Ze is een geweldige gitarist. En Keivon ken ik ook al zo’n beetje mijn hele leven. We verloren elkaar af en toe uit het oog, maar vonden elkaar altijd terug.’
Een goed asynchroon team
The Charm maakt geen dansmuziek, op zijn best hint het er soms heel eventjes naar. Het is een dromerige indiepopband met reflectieve teksten. In het beste liedje, het zalvende ‘Astrology Poisoning’, zingt Emerson: ‘Closer to the sun, just hit 31 / The ring ran out of fun / And now it's warm like bathwater.’ Een tekst die past bij het plotseling stilstaan van de wereld. Astrologie-vergiftiging, het klinkt als een ziekte die je op kan lopen op een afterparty van Solomun op Ibiza. ‘Het gaat over leven in de huidige maatschappij, waarin we alles hebben, maar toch voortdurend het gevoel hebben dat er gaten te vullen zijn’, zegt Emerson. ‘De een doet dat met God, de ander met astrologie, weer een ander met de dansvloer. Of ik spiritueel ben? Nee, eerlijk gezegd zou ik dat meer willen zijn. Ik geloof in de kracht van communities, dat wel.’
Met The Charm speelt Avalon Emerson niet alleen op Lowlands, maar begin september ook nog op Into The Great Wide Open en later ook nog in de Melkweg. Touren met een band is een heel ander vak dan rondreizen als dj, heeft Emerson al ondervonden. ‘Er is altijd weer de stress of alle instrumenten wel aankomen, en één keer was inderdaad een gitaar ergens achtergebleven. Dan moet je snel iets proberen te lenen. Het is gedoe, maar het voelt bijzonder om dit te mogen doen met mensen die zo dichtbij je staan.’
Ondertussen vergeet Emerson niet ook te produceren voor de dansvloer, of dat voor haar te laten doen. Zo draaide ze op Dekmantel een remix die het Nederlandse talent Ineffekt voor haar maakte (op Lowlands draait hij voor haar) en haar eigen remix voor Nathan Micay’s ‘Fangs’. Het dreigt weer zo’n track te worden die gaat vliegen. ‘Ik weet het nog goed, ik zat in de studio met Guglielmo Barzacchini aka TVSI in Londen, en Nathan stuurde me tracks van zijn nieuwe album The God Named Dream, het album dat nu net uit is. Nathan en ik kenden elkaar al jaren. Eerst van onze muziek, toen via mail, en min of meer op hetzelfde moment verhuisden we allebei naar Berlijn, ik vanuit de VS, hij vanuit Canada. Ik vond het mooi wat hij stuurde, maar deze track sprong er voor mij uit. Dit is hem, zei ik. Het was de allerlaatste track die hij maakte, en ik zei meteen: die moet ik remixen. Hij heeft me dezelfde dag nog de sporen gestuurd. We remixen elkaar, en zijn producties passen altijd goed in mijn sets. We zijn een goed asynchroon team, Nathan en ik.’