Ze waren al die tijd te druk met draaien. Het kwam er niet van. En ok, ze durfden het eerlijk gezegd niet. Paul Boex en Dave Miller maken al sinds 2012 samen muziek als Abstract Division, maar van een album was het tot nu toe nooit gekomen. Releases waren er genoeg in die tien jaar, maar die waren eigenlijk altijd puur gericht op de dansvloer. Techno is functionele muziek, en daar is niets mis mee. Maar als je als techno-act een album maakt, moet je meer te vertellen hebben, vinden de twee. Maar ergens in de leegte van de pandemie begonnen ze er toch maar aan: debuutalbum Midnight Ensemble. ‘Het voelt als een once in a lifetime project’, zegt Dave Miller resoluut.
Darlings killen
Paul Boex en Dave Miller vonden elkaar dus tien jaar geleden. Eerst in de studio van Dave in Cuijk, in Noord-Brabant, en voor het eerst op het podium bij Soenda in Central Studio’s in Utrecht. Dat is ook hun homebase: op het zomerfestival van de Utrechtse techno-hofleverancier is Abstract Division bijna altijd van de partij. Dat de twee een match hadden is best opmerkelijk. Dave Miller rekent het voor: ‘Ik ben 53, Paul is 37. Daar zit zestien jaar tussen.’ Boex: ‘Ik was een jonge hond. Dave is mijn mentor, in de studio en op het podium. Hij heeft me geleerd mijn darlings te killen, dingen weg te laten om het geheel beter te maken. We zijn elkaar in de loop der jaren steeds beter gaan aanvoelen, en dat zit hem onder meer daar in. De eerste jaren kon je precies horen welke keuze van mij was en welke van Dave. Inmiddels zijn we samengesmolten tot één geheel.’
Een mainstage afsluiten? Een bomvolle Boiler Room? Een grote dj die je track draait? Nee, de grootste eer die een dj ten deel kan vallen is een all-nighter. Een club die jou voor de hele nacht de sleutels van de dansvloer geeft. Het debuutalbum van technoduo Abstract Division is een ode aan de nacht onder leiding van de marathonset. ‘Vaak weet je pas na de laatste plaat hoe je het gedaan hebt.’
Van rups tot nachtvlinder
Om dat voor elkaar te krijgen moesten ze ook de technologie op één lijn krijgen. Dave draaide de eerste jaren nog vinyl, terwijl Paul met vinyl, gecombineerd met Traktor (timecode), al op CDJ’s draaide. Een generatiekloof in de booth. Het kan op zich wel, twee technieken door elkaar, maar handig is anders. Maar ja, die gigantische collectie platen, die heb je natuurlijk niet voor niets bij elkaar gespaard. Boex; ‘Toen de CDJ’s kwamen moest jij er ook niets van weten.’ Miller; ‘Dat klopt, ik wilde ze niet eens aanraken. De purist.’ Boex; ‘Maar ik werd er helemaal gek van. Dan kwamen we weer ergens waar de geluidstechnicus zei: oh, draaien jullie nog met vinyl? Ik zal eens kijken. En dan kwam ie met zo’n stoffige Technics met een halfgare naald aan zetten. Op een gegeven moment heb ik gezegd: hier heb je mijn CDJ’s, ga maar een week oefenen, hier ben ik klaar mee.’
Zo groeiden de twee steeds meer naar elkaar toe, ook op het persoonlijke vlak. Een dj-partner is eigenlijk net een extra relatie in je leven, stelt Paul Boex. ‘Met ups en downs.’ Door de jaren heen hebben Boex en Miller heel wat uren samen doorgebracht in de booth. En het mooiste, de heilige graal voor elke dj, is de all-nighter. Debuutalbum ‘Midnight Ensemble’ is daar een ode aan. Dat begint al bij de hoes: de voorkant van de LP is wit en start met een klein rupsje, dat overgaat in geluidsgolven, die steeds heftiger worden. Halverwege kantelt de hoes van wit naar zwart, van licht naar donker, zowaar ook in sound, en op de achterkant ontpopt het zich tot een nachtvlinder. De nacht op laten bloeien, dat is het doel van een all-nighter. Van de eerste kalme platen in een lege zaal, langzaam het tempo opschroeven om je eigen publiek klaar te stomen voor de climax. En dan vervolgens zelf de comedown ook voor je rekening nemen, die fase waarin de club gevangen door de vibe achterover hangt in de nacht. Om vervolgens de uiltjes rustig het ochtendgloren in te sturen, daar waar de vogeltjes fluiten en het daglicht terugkeert.
Onzekerheid en perfectionisme
‘Wij hebben een behoorlijk veelzijdige smaak, en dat konden we zo mooi naar voren laten komen’, zegt Paul Boex. ‘Als je een hele nacht mag draaien durf je dingen die in een twee uur set niet zouden kunnen. Je moet jezelf ook voortdurend terugroepen: niet te snel, je hebt nog alle tijd. Het is echt geweldig om te doen, zo’n hele nacht vullen.’ Dave Miller; ‘Vaak weten we tijdens een set nog niet precies wat mensen ervan vinden. Pas bij het applaus na afloop hoor je het. Onze muziek is behoorlijk diep en trippy, niet gemaakt voor handen in de lucht, maar eerder om met je ogen dicht op te dansen.’
En zo werd het grootste gemis van de covid-tijd dus de inspiratie voor het album dat Abstract Division altijd maar uitstelde. Eindelijk was er ook alle tijd om de onzekerheid te counteren met perfectionisme. Al blijft de twijfel nog steeds bestaan. Paul Boex: ‘Wat vind jij, heeft het nog zin om een album uit te brengen als techno-act? De spanningsboog is zo klein tegenwoordig. En als je kijkt hoe weinig streams de grote techno-kanonnen hebben, de Ben Klocks en Nina Kraviz’en. We hebben er zo lang aan gewerkt, en dan ook nog bijna een jaar moeten wachten voor je het fysiek in je handen hebt. Ik hoop maar dat er wat buzz omheen komt, en dat mensen het niet na een week alweer vergeten zijn. Nou ja, we maken het natuurlijk voor onszelf.’ Dat laatste is een gezond uitgangspunt, maar laat dit stuk dan een poging zijn om de bloed, zweet en tranen van Abstract Division aan de vergetelheid te onttrekken.