PP22: Imagine Dragons drukt op de snooze-knop PP22: Imagine Dragons drukt op de snooze-knop

Het is de grootste deceptie van Pinkpop 2022: waar zijn de trommels?! Die gigantische, logge dingen waarop zanger Dan Reynolds ramt bij wijze van special effect?! Die dingen vatten zo ongeveer samen wat de klank is van Imagine Dragons: groots en theatraal, tot over het kitscherige heen. Een epische stadionrockband die klinkt als een Michael Bay-film, met explosieve refreinen, loodzware drums en diepe sub-bassen. Muzikale elementen die zich uitstekend lenen voor vlammenwerpers en CO2-kannonen, en al helemáál voor een Pinkpop-headlineshow. Maar 'Radioactive' begint helemaal niet explosief, en die trommels heeft de band blijkbaar thuisgelaten. Sterker nog: 'Radioactive' begint heel klein en intiem... op de piano.

In 2017 speelde Imagine Dragons ook al op Pinkpop als subheadliner, en toen bewees de band uit Las Vegas zich als de headliner van de toekomst. Zou je denken dan, maar eigenlijk is een Imagine Dragons headline-show verrassend… saai? Met niet één maar twéé uur verdubbelt de spanningsboog, maar het aantal hits dat ze hebben niet. Imagine Dragons ondervangt dat door de grote klappers aan beide uiteindes van de set te plaatsen. Ze beginnen met ‘It’s Time’, met dat mandoline-riedeltje dat je uit duizenden herkent, klappen eroverheen met de seismische sub-bassen van ‘Believer’, en bij het hyperaanstekelijke ‘Amsterdam’ en ‘Thunder’ spuiten de CO2-kanonnen rijkelijk. Ook aan het uiteinde van de set is het raak. Vooral het recente ‘Enemy’ is mega imposant, zoals de vlammenwerpers als een drakenadem de lucht inspuiten, terwijl Reynolds zijn geweldige gebrul over het veld laat schallen.

HET CONCERT:
Imagine Dragons, Mainstage, zondag 20 juni

HET PUBLIEK:
Een boel families, waarvan velen waarschijnlijk voor het eerst met z'n allen. Er werd vertederd gekeken, en het vuur werd met grote ogen gadegeslagen.

WAS HET GOED?
Het was ok. De hits aan de uiteindes van de show deden wat ze moesten doen, maar Imagine Dragons heeft niet genoeg tunes om een twee uur lange headlineshow te dragen.

HET NUMMER:
Is natuurlijk ‘Radioactive’, wanneer Imagine Dragons hun drakenadem eindelijk loslaat.

Maar in het midden? Tja, dan kakt het behoorlijk in. Die sub-bassen en logge drums zijn nergens te bekennen, er zijn hele stukken waarin de band naar voren loopt om liedjes akoestisch te brengen op het puntje van de catwalk, en sowieso zitten er geen hits in dit stuk om je aan vast te grijpen. Opeens blijkt at er wel héél weinig van die liedjes overblijft als je ze totaal uitkleedt. Sure, er is af en toe weer íéts waardoor je opveert: een track met iets meer pit tussen de uitgeklede songs in, eindelijk weer wat zware drums of een CO2-kanon dat weer afvuurt, maar die voelen vaak alsof de wekker weer gaat nadat je voor de zoveelste keer op snooze hebt gedrukt.

Niet dat er geen mooie statements zitten in dat deel van de show. Die LGBTQI+-vlag waarmee hij in het eerste nummer wimpelt is mooi, net zoals de vlag van Oekraïne en zijn aansporing aan jonge kinderen om open te staan voor therapie. ‘Het maakt je niet kapot en zwak, het maakt je wijs. Je leven is het altijd waard om te leven.’ Tegelijkertijd is het allemaal wel van een ondiepzinnige diepzinnigheid, alsof hij het opleest uit een zelfhulpboekje, en dan zijn er nog die vage visuals die de show aan elkaar rijgen. Waar zitten we nou precies naar te kijken? Een grote trip inwaarts? De visuele vertelling van een Ayahuasca-trip? Het schijnt dat zanger Dan Reynolds een werkelijk geestverruimende ervaring had op het psychedelische drankje, maar de montage op het scherm weet dat niet helemaal over te brengen. Er verschijnt een Avatar: The Last Airbender-achtige animatie van een gast die wordt opgeslokt door een gat in de lucht, een David Attenborough-achtige stem murmelt iets over ‘een grote zoektocht door verschillende werelden’ en woede, rouw en pijn, en er zijn beelden van uitgestrekte bossen en woestijnvlaktes die eruit zien als het desktop van een laptop op stand-by. Allemaal heartfelt bedoeld of zo, maar het zegt precies niets, en da’s ook zo’n beetje de samenvatting van deze show.

1. It’s Time
2. Believer
3. Palaroid / Hopeless Opus
4. Thunder
5. Amsterdam
6. Shots
7. Birds
8. Follow You
9. Lonely
10. Natural
11. Next To Me
12. Bet My Life
13. Forever Young (cover)
14. One Day
15. Wrecked
16. Easy Come
17. Whatever It Takes
18. It’s OK
19. Demons
20. Enemy
21. Bones
22. Walking The Wire
23. Warriors
24. Radioactive

Da’s natuurlijk weer ‘Radioactive’. Effe schrikken, als Reynolds inzet met een mega-ingetogen solo-versie op piano, maar dan klappen de drums en de sub-bassen erin, gaan de CO2-kannonen aan en vliegt het vuurwerk de lucht in. Krijgen we toch nog even die Michael Bay-explosie. Maar ja, waar zijn verdorie die trommels?!