Linde Schöne klimt zelf op het witte paard Linde Schöne klimt zelf op het witte paard

Linde Schöne zit nog geen minuut aan tafel. Het ruikt naar jasmijnolie, haar woonkamer baadt in het zachtroze licht, en de Nijmeegse zegt al precies waar het op staat. ‘Het is heerlijk om mijn eigen gang te gaan! Om een prinsessenjurk aan te trekken, op een paard te gaan zitten en te zeggen: “This is me now!”’

Hatsa. Haar debuutalbum Nog Heel Even in 2020 was het verslag van een giftige relatie en de nasleep ervan: ze was geknakt, donderde in een diepe depressie, durfde de deur niet eens uit. Het lukte maar moeilijk om haar onafhankelijkheid terug te winnen. Anno 2022 is er een nieuwe Linde. Ze is in haar eentje gelukkiger dan ooit. Ze straalt vandaag, houdt lange monologen en giechelt telkens als ze weer een tongue-in-cheek grapje tegen de muur smijt. En ze viert zichzelf op de superpoppy en vrolijk klinkende plaat Teugels. ‘Dat vorige album was zó’n bevalling, nu hadden we de hele tijd lol in de studio. De. Hele. Tijd. Dit is de muziek die ik altijd al wilde maken, maar het lukte nooit. Girlpower-shit! Dat kun je alleen maken als je je ook zo voelt.’

En dat terwijl er best een onzekere periode aan voorafging. Ze had afscheid genomen van haar management, was na acht jaar bij het label gedropt door Noah’s Ark van platenbaas Jiggy Dje. En wat dacht ze? ‘Ik ben klaar voor diva-shit. Ik heb er letterlijk geen seconde over gehuild. Jiggy en ik hebben een fucking mooi gesprek gehad hier op de bank, ik kon hem bedanken want die guy heeft destijds wel gewoon mijn leven gered. Ik paste ook niet meer bij Noah’s Ark, het label ging de ene kant op en ik de andere. Mijn metafoor was: er hing altijd heel veel kunst aan de muur bij Noah’s Ark, maar op een gegeven moment was daar geen plek meer voor omdat elk plekje bezet was met gouden platen. Dat is ook hoe het voelde. Tegelijkertijd begon wat ik wilde doen steeds meer af te wijken van het beeld dat zij van me hadden. Zij zagen me als alternatief, maar ik hou van superpoppy shit! Ik hou van Taylor Swift, van Hilary Duff, van Katy Perry! Ik ken Beyoncé-outfits uit mijn hoofd. Ik hou van die borderline cringey shit: is dit amazing of is dit kut?Vroeger luisterde ik ook altijd al hele girly shit. Ik was mega-fan van Kelly Clarkson en Ashley Simpson. Ik luisterde ook wel al hiphop en R&B, Nino, Keizer, De Jeugd van Tegenwoordig. Maar toen ik mijn eerste vriendje kreeg op mijn zeventiende, zei die: “Nee, da’s niet cool. Je moet KRS-One en Master Ace luisteren.” Dat vind ik ook heel vet, maar toen kwam de hater-basis erin. Kennelijk moet ik iets stoerders doen om leuk gevonden te worden. De pick me girl-energy, eigenlijk. Grappig hoe dat werkt, toch? Het zou feministisch zijn om girly dingen af te wijzen, maar eigenlijk is dat zelf-opgelegd seksisme.’

(tekst gaat verder na de foto)

Toen ze opeens zonder label en management zat, wist ze even niet wat ze moest doen. ‘Dus ik ben naar Aruba gegaan, voor het eerst sinds zeven jaar zat ik in een vliegtuig. Twee dagen later was ik verliefd. Een week later dacht ik oprecht: fuck it, ik verhuis naar Aruba en wordt bruiloftszangeres. Who gives a fuck! Ik heb toch geen label meer! Maar in plaats daarvan ging ik terug, schreef ik dáár een half album over en nu zijn we hier.’ Een schaterlach. ‘Ik was drie weken in Aruba, maar het voelde als een halfjaar. Ik was in een of andere film beland, het was echt gestoord.’

Teugels is in die zin eigenlijk de omkering van haar vorige album: het begint met een onafhankelijkheidsverklaring, en de mannen om haar heen duwt ze weg. Ze zijn er wel, hoor. hoor. Wanneer ze om 1 uur ’s nachts tussen tipsy en dronken hangt, tussen een bad bitch en een wrak, dan belt ze een gast die ze ‘stiekem niet eens wil’ om maar gewoon niet eenzaam te hoeven zijn. En als iemand blijft slapen? Dan vraagt ze: ‘Waarom ben jij hier nog in de ochtend?’ Ze heeft helemaal geen zin om zijn issues aan te horen en geeft hem een tientje voor de trein. Maar uiteindelijk wordt ze toch nog verliefd, in Aruba dus, op een man genaamd Georgino. Aan hem draagt ze slotnummer ‘Georgino’s Song’ op. ‘Het album eindigt niet met iemand vinden, maar toegeven dat ik het überhaupt wíl! Dat vind ik al een hele mooie conclusie’, zegt Linde.

Maar ik was bang om te vallen
Want ik had mezelf geleerd
Dat als iets te goed voelt dat dat zegt
Dat je afrijdt op de klif
Duwde je weg totdat het werkte
Maar het was anders nu alleen
Brak je hart uit zelfbescherming
Maar de mijne nam je mee

Linde stelt in ‘Georgino’s Song’: houden van jezelf is prachtig, maar het komt niet in de buurt van hoe het voelt wanneer een ander met een blik je hart bestuurt. ‘Een paar jaar terug zei iedereen: je moet van jezelf houden, je moet je eigen vriend zijn. Dat is topadvies. Ik ben nu mijn eigen beste mattie, ik ben echt goed geworden in alleen zijn, soms misschien iets te goed. Maar niemand vertelt je wat daarna moet. Dan ben je eindelijk weg uit die toxic relatie, je hebt jezelf uit die depressie gevochten… ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als ik de afgelopen drie jaar ben geweest. Zó fokking blij voor een aanzienlijk deel van de tijd. En dat is sinds ik single ben. Maar probeer dan maar opnieuw verliefd te worden, als je weet dat je het gelukkigst bent sinds je niet meer aan een vent bent verbonden. Dat is het verhaal van dit album: aan de ene kant vier je dat je die onafhankelijkheid hebt gewonnen. Maar aan de andere kant: what the fuck ben ik aan het doen op het gebied van gasten en romantiek?! Want ik wíl het wel. Maar…’ Theatrale zucht. ‘…het is gewoon vermoeiend.’

Wanneer iemand te dichtbij komt, is Linde geneigd de boel te saboteren omdat er altijd de angst is dat er achter de deur een monster staat. ‘Ja, die angst zit er nog wel: als je je een beetje openstelt voor iemand, krijgt diegene heel veel macht over je. En die macht kan iemand ook misbruiken. Als iemand nice tegen me doet, is dat de eerste gedachte: “Wat kom je hier halen?” En een deel van mij gaat in de ultieme zelfdestructiemodus wanneer ik iemand echt leuk vind. Een deel van mij wil alles eraan doen om de liefde te vermijden. Iets doms zeggen. Iets doms doen. That’s not healthy, dat snap ik ook, maar het is wel real en herkenbaar. Ik zie zoveel dope chicks om me heen. Alles in hun leven is vet. Ze zien er fantastisch uit, hebben leuk werk, leukste vrienden, humor, intelligent. Maar liefde? Laten we er maar niet aan beginnen. De sterkste onafhankelijke chicks waren vaak de grootste romantici, maar zijn ooit diep gekwetst.’

In de afgelopen jaren belandde ze steeds meer in de queerscene. Giechel. ‘Het verklaart wel waarom ik nog steeds single ben, hè? Maar goed. Eindelijk zag ik dat er meer mensen zijn die keihard gaan op mainstream muziek, de diepere betekenis van hyperpop beseffen, Beyoncé-outfits óók uit hun hoofd kennen en die shit echt in hun hart voelen. Soms sta ik te twerken in een queerclub, met mijn handen op de vloer, weetjewel?! En niemand valt me lastig! Het is fun! Doordat ik in die scene ben beland, ga ik me steeds meer afvragen: ja, hoe zou je je eigenlijk gedragen als er geen heteromannen zouden zijn? Niets tegen heteromannen hoor, maar hoe zou je praten? Hoe zou je je kleden? Hoe zou je dansen? Door dat soort vragen besef je hoeveel je eigenlijk… hoeveel je van je authenticiteit afstond for the sake of dudes. Ik zal het je vertellen: ik zou me fucking sexy kleden als niemand me zou lastigvallen. Ik zou in een kaolo corset over straat lopen. Als je kunt dragen whatever the fuck je wil, zou dat beter voor iedereen zijn. En dit sijpelt ook weer door in de muziek die je maakt. Dit is wel echt… het is het minst straight dude-vriendelijke album dat ik heb gemaakt. Doordat ik in die scene terecht kwam, voelde ik me meer empowered om verder te gaan in de pophoek. Vroeger kreeg ik vaak op clipshoots te horen: doe minder, doe minder extra. Hoe bedoel je? Ik wil meer doen, more is more, en too much bestaat helemaal niet. Het is pop! ’