Lente Kabinet dag 2: vuur voor de moddermonsters Lente Kabinet dag 2: vuur voor de moddermonsters

‘You gotta do a raindaaaaaance. Hiiiii! Haaaaaahaha!’, schalt het over het veld. Goed idee: Kamma draait halverwege de dag op de grote open mainstage een blijmoedige soulvolle housetune met teksten die het hele veld opzwepen tot een regendans. Wanneer daar de soepele kick en een moddervette baslijn onder vallen, beginnen de vele poncho’s in het veld eendrachtig te wapperen, alsof ze allemaal tegelijk die ene scène uit American Beauty willen nadoen. Even eerder al draaiden Kamma en Masalo, het onafscheidelijke Amsterdamse duo dj-duo, ook al een Afrikaanse discokraker met nog zo’n opzwepende tekst: ‘The streets, the streets, the streets are on fire!’

Zo’n gig halverwege de dag op de mainstage van een dancefestival is vaak een ietwat ondankbare taak: het publiek klontert liever samen bij de kleinere stages, en slechts zelden slaat de vlam voor 18.00 al in de pan bij de massale Eerste Kamer van Lente Kabinet. Maar Kamma & Masalo lukt het zowaar met mega-aanstekelijke disco, italo en house. Ze draaien een beetje volgens de leer van Antal: veel platen uit alle hoeken van de wereld, veel echte liedjes ook, wat obscure finds uit de platenbakken van Rush Hour, af en toe een stevig housey zetje. Het belangrijkste: ze zijn ook echt in staat om twee uur lang stevige platen te draaien die ook op een mainstage niet doodvallen. Wat ook meehelpt: ze brengen de platen echt vol vuur, zij brult alles mee in haar Purple Rain-shirt, hij laat zien hoe je met je hele lichaam danst op deze rammer van Hugh Bullen.

Ja, het wordt kloteweer vandaag, totaal tegenovergesteld van gisteren. Er zal tientallen milliliters water uit de hemel komen neerkletteren, belooft Buienradar al vroeg op de dag, en ook op Ticketswap regent het tickets voor bodemprijzen: op het dieptepunt worden ze zelfs voor 13 euro aangeboden. Maar de strijders die wél naar de tweede dag van Lente Kabinet zijn gekomen? Die laten zich niet zomaar kisten. Die laten tijdens de vrolijke liveshow van Esa’s Afro Synth-band zien wat je ook met een poncho kunt doen. Kijk, je pakt het puntje van de poncho van je maat. Je tilt ‘m omhoog en maakt zo een geultje richting de mond. Daar giet je wat bier in… en voila, een bierglijbaantje! Het gaat grandioos fout natuurlijk, maar lachen is het wel. Voor een keertje dan. Nog zo’n spitsvondige vondst: hoe rook je je peuken als het echt stevig begint te regenen? Je houdt je peuk in een leeg plastic bekertje en haalt daar de trekjes uit. Esa Williams, Zuid-Afrikaan in Londen, speelt ondertussen met zijn Afro-Synth Band op het hoofdpodium classic bubblegum. De geinige Afrikaanse synthpop uit de jaren tachtig – met een reggae-backbeat, drumcomputers en heerlijk cheesy pophooks – belandde de afgelopen jaren op heel wat reissues maar werd slechts zelden live naar een podium gebracht. Soms rammelt het een beetje, maar het is echt een genot om ‘Indaba Kabani’ van Kamazu eens live te zien.

Hartstikke gezellig, maar Lente Kabinet is van oudsher geen festival dat alleen uitblinkt in gezellige muziek. Juist grimmige, avontuurlijke dj’s schitteren steevast op de kleinere podia. Vandaag valt vooral Parris op, een gast die allerlei genres uit de UK in zich opzoog (van de dubstep en garage tot dancehall en drum ’n bass) en daar een vrij duistere cocktail van weet te schudden. Zo kan hij in drie sprongen van UK dancehall bij de lowtempo percussieve techno van Tzusing uitkomen, een plaat met angstaanjagende tribale chants. En even verderop draait–ie een reggaeton-edit van Robert Miles (!), om via een hele snelle electro-edit van Kelis-kraker ‘Milkshake’ uiteindelijk richting de drum ’n bass te koersen. Ja, echt! Gek genoeg staat–ie zelf teringchagrijnig voor zich uit te staren tijdens het draaien. Merkwaardig, want als je die set zo hoort, straalt daar een ongekend plezier van af.

Misschien had hij een terrordag op Schiphol – de vele uitgevallen vluchten gooien heel wat roet in het blokkenschema van Lente Kabinet –, maar waarschijnlijk is het de regen waar hij chagrijnig van wordt. Tot een halfuur geleden viel het wel mee met de regen. Ja, het miezert de hele dag en af en toe komt er een behoorlijke plensbui overwaaien, maar wanneer de avond langzamerhand valt is het echt niet meer te doen: het hele festivalterrein verandert in een modderpoel, zelfs de meest waterdichte schoenen zijn inmiddels kleine kabouterzwembaden waar je tenen baantjes in kunnen trekken, en die slinkse kutregen kruipt inmiddels ook onder de poncho, via je nek en je rug zo richting je bilnaad. Even een reserve-broek aantrekken? Sorry man, dat wordt ‘m niet, de spijkerbroek die je nooit had moeten aantrekken kleeft zó aan de benen vast dat het onmogelijk wordt om hem uit te trekken zonder er een gênant toneelstuk van te maken bij de kluisjes.

Bij de twee overdekte stages, de Tweede en Derde Kamer, is het dus zó ontiegelijk druk dat je er nauwelijks tussen komt. Heb je toch een plekje weten te veroveren, dan blijft er eigenlijk geen ruimte over om te dansen. Argh. Jammer, want Bradley Zero en Elias Mazian wisten elkaar al vaker te vinden in vreugdevolle b2b-sets en vormen ook vandaag een uitstekend aanstekelijk dj-duo, en Shanti Celeste draait lekker toegankelijke housetunes in de Tweede Kamer. Maar een droog plekje is lastig te vinden, dus zo trekken heel wat feestneuzen verslagen naar huis. Sorry, maar als het zo moet? Dan niet!

Wat hou je dan over? De échte strijders! En dan vooral in de Derde Kamer, die dit jaar voor het eerst een nieuwe vorm heeft gekregen: een X-Ray-achtige loods met echt een clubby uitstraling. Op de zonovergoten zaterdag bleef die vanzelfsprekend behoorlijk leeg, maar vandaag blijkt die loods een gouden zet. Hier is het zeker vijftien graden warmer dan buiten, hier is het droog (totdat het broeierig wordt van het collectieve euforie-zweet) en hier gaan we godverdomme nooit meer naar huis.

Maar wie draait er eigenlijk? Dj N*** Fox – ster van de flamboyante kuduro- en batida-sound uit zijn thuisstad Lissabon, check ook dat geweldige Príncipe-label! – staat op het blokkenschema vermeld met een liveset, maar zo klinkt de duistere house die uit de boxen schalt zeker niet. Het podium is zo laag en de loods is zo vol met rook geblazen dat je het nauwelijks kan zien, maar ja, dat zijn de Amsterdamse dj Cinnaman en de Berlijnse Mor Elian die al veel vroeger aan hun set zijn begonnen. Hij maakte ooit furore met de futuristische beats-georiënteerde clubavond Colors in Trouw en ontwikkelde zich tot een dj die allerlei duistere UK-geluiden in zijn sets verweeft. Zij bracht ooit snelle electro uit via Hypercolour, maar ging steeds weirdere technoplaten produceren. Heel vet hoe ze van 2-step en garage opschakelen naar zweterige four to the floor-rammers, zonder grootste contrasten of heldere pieken, maar ook zonder de aandacht maar één moment te laten verslappen. En uiteindelijk een genadeklap uit te delen met een plaat die voor 80 procent lijkt te bestaan uit hysterische trommelbreaks, en een hiphoptune die zo stevig is dat groepjes gasten spontaan moshpits beginnen.

Maak daarna niet de fout om nog eens over het terrein te gaan dolen. Doe het niet! Ja, oké, longtime friends Orpheu the Wizard en Young Marco krijgen de Tweede Kamer totaal aan met ravey platen vol sirenes die telkens toch ook iets koddigs hebben (en één mafkees in het publiek klimt zelfs metershoog in een tentpaal!) maar om daar te komen moet je op excursie door de modderpoelen. En in het donker is het vrijwel onmogelijk in te schatten of er daar voor je neus een plasje ligt, of echt een diepe poel. Zo stap je de hele tijd mis om weg te zakken in de kledder en te voelen hoe je sneakers zich volzuigen met drek. Dan is het echt sneu om te zien dat Carista – ze was echt klaar voor die spot als headliner – voor een 75 procent leeg veld staat te draaien.

Nee, beter blijven we met z’n allen in de Derde Kamer, waar Mor Elian en Cinnaman net zijn opgehouden en Hessle Audio-baas en Dekmantel-favoriet Ben UFO afsluit. Grappig dat hij voortbouwt op de sound van zijn voorgangers, en toch totaal anders weet te klinken. Dat komt door het tempo waarmee hij doormixt, heel hyper, met hier een weirde opgefokte fluitbreak, daar nasty Braziliaanse vocalen of een totaal overstuurde electro-plaat. Elke keer dat hij een nieuwe plaat inmixt moet je hem vóélen, als een klein shotje dopamine dat je laat vergeten dat je laarzen inmiddels volgelopen zijn, je hele festivaloutje doorweekt is, je langzaam maar zeker in een moddermonster bent veranderd. En verhip, het lukt: met een set vol vuur verandert Ben UFO de loods in een dampende, zwetende, extatische mensenmassa. ‘Trots op iedereen vandaag. Festival olympics!’, tweet Elias Mazian een halfuurtje nadat Lente Kabinet 2022 is afgelopen. Wie er nog tot het eind is gebleven, die verdient goud.