Aan het einde van Michail Boelgakov’s boek ‘De Meester en Margarita’ geeft de naar Moskou afgereisde Satan een groot bal. Te gast zijn personen uit de geschiedenis die door hun twijfelachtige geschiedenis een plek in Satan’s hel op aarde verdienen. De enige uitzondering hierin? Dat zijn de onschuldige en overleden muzikanten van het orkest, onder andere Johann Strauss en Henri Vieuxtemps, die het helse feest tot een groots chaotisch geheel maken.
Luister je naar black midi’s laatste single Welcome To Hell en hun aankomende derde album ‘Hellfire’? Dan is de stap naar dit Russische literaire hoogtepunt snel gemaakt. In een groots chaotisch geheel komen namelijk in de muziek van black midi twijfelachtige karakters aan het woord terwijl zanger/gitarist Geordie Greep, bassist Cameron Picton en drummer Morgan Simpson als onschuldig orkest de ware kracht van het duivelse feest zijn. Van een bossanova-ballad over moord tot de bijna mathrockmetal van Welcome To Hell over het einde van soldaat Tristan Bongo. Geordie laat het NEMO-proefje van een ballon in vacuüm dan ook snel los en veert op als dit helse bal ter sprake komt:
‘Yeah, yeah, yeah, Pontius Pilatus is daar ook. Heel cool! Wie wij zouden uitnodigen in ons helse orkest?’ Morgan: ‘Jimi Hendrix natuurlijk. Iedereen weet waarom. Stel je bent gewoon aan het rocken en Jimi komt opeens het podium op. What the fuck!’ Geordie: ‘Oké laten we een band samenstellen. We hebben Jimi dus op gitaar, misschien Sebastiaan (Bach red.) op een little keyboard? Op drums Jon Bonham? Gene Krupa?’ Morgan: ‘Buddy Rich natuurlijk.’ Geordie: ‘Ja, laten we gewoon drie drummers nemen.’ Cameron: ‘Rashaan Roland Kirk op de hoorn? Met hem heb je in een keer een hele blaassectie compleet.’ Geordie: ‘En Cher op zang natuurlijk. Ja, ze leeft nog, maar echt in goede vorm is ze niet meer. Of anders Hildegard von Bingen? Zij maakte als non in de twaalfde eeuw gecomponeerde muziek. Pretty amazing stuff.’