Wet Leg: lang leve de lol! Wet Leg: lang leve de lol!

‘Hey you, over there… on the chaise longue, in your underwear. What are you doing, sitting down? You should be horizontal now!’ Slechts één liedje had Wet Leg uit Isle of Wight nodig om de leukste band ter wereld te worden. Een onstuimig gitaarliedje met een onweerstaanbare hook, een licht ondeugende onzintekst en een knipoogje naar Mean Girls (‘Is your muffin buttered? Would you like us to assign someone to butter your muffin?’). Gespeeld met zoveel joi de vivre dat je je banksaldo nog eens kritisch bekijkt en naar Baxshop surft om (na maanden twijfelen) éíndelijk die Squier Stratocaster te kopen. Vervolgens je vrienden appt: ‘🚨🎸we moeten NU een band beginnen 🎸🚨’

Inmiddels heeft Wet Leg nog drie liedjes uit (waaronder het creepy ‘Wet Dream’, over de ex die zangeres Rhian lastigvalt met ongepaste sms’jes over de natte droom die hij over haar had), een debuutalbum is in de maak en ze presenteerden zich deze week op ESNS. Na twee jaar aan lockdowns en livestreams zou je bijna vergeten dat in een band zitten het allerleukste is ter wereld, Wet Leg blaast dat gevoel weer leven in.

Maar Wet Leg, uit Isle of Wight, is ontstaan omdat het soms ook verschrikkelijk is om een muzikant te zijn.

‘Ik had pas twee liedjes gespeeld, en ik begon opeens heel hard te huilen… omdat… ik weet het niet… ik me totaal verveelde’, vertelt frontvrouw Rhian Teasdale (28) over de geboorte van Wet Leg. Ze kletst net zo vrolijk een eind weg als haar muziek suggereert, constant gniffelend en glimlachend, maar tweeënhalf jaar geleden was die lach ver te zoeken. ‘Ik wilde helemaal niet op dat podium staan.’ Rhian had een aardige tour staan met haar soloproject. De eerste gig van die tour was op How the Light Gets In, een vrij sprookjesachtig boetiekfestival waar filosofen als Slavoj Zizek en artiesten als Brian Eno spreken, maar ook volop aandacht is voor muziek. Daar op het podium barstte ze plotsklaps in tranen uit. ‘Ik was uitgekeken op mijn solocarrière. Ik beleefde er geen plezier meer aan. Tijdens die show realiseerde ik me: waar ben ik nou toch mee bezig?! Het hele idee is dat je er plezier uit haalt, toch? Het voelde alsof ik in een toxic relatie was beland, waaruit ik niet kon ontsnappen…’

‘Ik wilde daar gewoon niet meer zijn. Het was een rit van zes uur, en je rijdt sowieso overal in je eentje naartoe, staat in je eentje te soundchecken, doet alles in je eentje. Het kan nogal een eenzame bedoening worden. Waarom doe ik dit mezelf aan? Al mijn andere vrienden hebben een echte baan, terwijl ik allerlei shittie baantjes heb, alleen maar zodat ik de vrijheid hou om muziek te maken….’ Ze zucht. ‘Klinkt dat sneu? Ja, hè?’

Eigenlijk modderde ze zo al een jaar of tien aan in de muziekwereld. Ze schreef zich in bij een MBO muziek, om daar binnen een jaar weer te vertrekken. ‘Ik wilde niet in bands gestopt worden met mensen die ik niet mocht. En ik was me net effe te bewust van de dreigende echte wereld daarbuiten. Dan haal je je diploma, en dan? Wat voor baan ga je krijgen met een diploma commerciële muziek? Elke dag raakte ik existentieel en verdrietig van die gedachtes. Het was alsof ik over een van mijn favoriete dingen ter wereld heen aan het schijten was: muziek. Maar nadat ik me uitschreef, heb ik het nog bij zoveel andere muziekopleidingen geprobeerd. Telkens dacht ik: oké, nu meld ik me weer ergens aan. Om me binnen zes weken weer uit te schrijven, omdat je dan je collegegeld niet hoefde te betalen. En ik heb zoveel rare baantjes gehad: ik werkte als serveerster, als meester op een ijsbaan, als caddy bij een golfclub, als verkleed figuur in een attractiepark. Het was schrijnend. Ik had niet eens het idee dat ik werkte om mijn muziekcarrière te supporten, zo’n brandend vuur had ik niet in me. Ik wist gewoon écht niet wat ik wilde doen.’

En toch zit Rhian hier non-stop keihard te giechelen van geluk. Want nadat ze in tranen uitbarstte op het podium, belde ze Hester Chambers, de vriendin die ze van een van die opleidingen kende. Of die haar alsje-alsje-alsje-alsjebliééééft wilde vergezellen op die tour en op het podium? ‘Dat wilde ze wel. We hebben een geweldige zomer gehad. Het was ontzettend heet, we reden in de Renault Scenic die ik van mijn opa heb gekregen, met een kapotte airco, slechts een raampje dat nog open kon, zwetend van het ene naar het andere festival. Tussendoor konden allerlei geweldige bands zien.’ Aan het eind van de zomer speelden ze op End of the Road festival. Na hun gig stapten ze dronken in het reuzenrad, en terwijl ze IDLES de mainstage zagen afbreken begonnen te kletsen. ‘Wat nu?’ Eigenlijk hadden ze het er al de hele tijd over: ‘We moeten écht een band beginnen!’ ‘Zullen we een band beginnen?!’ ‘Laten we een band beginnen!’ En zo ontstond Wet Leg. De pact die ze daar in het reuzenrad maakten: ‘Laten we een band beginnen die meer lol gaat hebben dan elke andere band ter wereld.’ Rhian: We waren niet op zoek naar commercieel succes, we wilden hoogstens gratis kaartjes voor festivals, zodat we nog meer coole bands konden zien en lol konden trappen.’

En zo geschiedde.

Weer die aanstekelijke giechel. ‘De eerste shows die we deden waren zóóóóó leuk! Tijdens “Oh No” deden we rug-aan-rug teddy bear rolls over het podium. We hadden een liedje waarbij de hele band de armen in de lucht moest gooien en we met z’n allen schreeuwden: “I wanna be abduuuuucteeeeed!”’ Dat liedje ging over ontvoerd worden door aliens.

Maar het ging veel harder dan verwacht met Wet Leg. Domino (het label van o.a. Arctic Monkeys) wilde ze tekenen, eerste single ‘Chaise Longue’ werd een hit, de NME bombardeerde de band met veel bombarie tot sensatie, zoals alleen de NME dat kan doen. Ze tourden zelfs al door de VS, en dat op basis van twee liedjes. Vol ongeloof: ‘We zijn shocked door de respons, we komen nu net uit de konijn-in-de-koplampen-fase, geloof ik.’

En als het succes zo snel komt, wordt het lastig om de lol te bewaken. Opeens zit je iedere dag een interview te doen met een jandoedel uit weer een ander land, die je dezelfde onzinnige vragen gaat stellen over de onzinnige bandnaam, waar je dezelfde onzinnige antwoorden op zal geven. Rijd je om 3 uur ’s nachts, op twee uur slaap, vanuit een talkshow in Frankrijk terug naar Londen om je daar om 8 uur ’s ochtends te melden bij de Amerikaanse ambassade omdat je het papierwerk op orde moet brengen. Saaaaaaaai. ‘Maar we proberen het zo te zien: je móét die minder leuke dingen doen om het allerleukste ter wereld te doen.’

Daar gaan de liedjes van Wet Leg ook wel over: enerzijds wil je lol trappen, anderzijds heb je helemaal geen zin om de deur uit te gaan, je hebt geen zin om dat feestje te bezoeken. Het voelt als een verplichting. Je hebt zin om eeuwig langs je tijdlijn te doomscrollen. Of een bad te pakken en de boel de boel laten. Uit ‘Too Late Now’: ‘I don't need no radio, no MTV, no BBC. I just need a bubble bath to set me on a higher path.’ Nog eens een giechel. ‘Oh my god. Echt waar: gisteravond vroeg een vriend me om half tien nog om een drankje te gaan doen. Ik dacht: oké, ik heb hier eigenlijk geen zin in, maar het is goed voor me. Ik spring onder de douche en besluit dan of het een douchebeurt-voor-het-slapen is of een woehoe-ik-ben-klaar-om-te-gaan-douchebeurt. Achteraf dacht ik: oké, ik ga het doen. Ik heb me opgemaakt, ik stond klaar om een taxi te bestellen, ik had mijn huisgenootjes geappt: ik ga nog wat drinken, ik zal héél stil zijn als ik thuiskom, maak je geen zorgen, ik ben geen inbreker. En toen… drie minuten later besloot ik: ik ga niet. Ik ga naar bed. Het gaat erom dat je jezelf leert kennen, weet wanneer je jezelf moet pushen en wanneer je gewoon in de FOMO-val trapt.’

Zo houdt Wet Leg het leuk voor zichzelf. ‘De promo, wat mensen over je zeggen op Instagram, de druk vanuit het label en management… ze doen er niet toe. Uiteindelijk moet je focussen op waar je het voor doet: de lol van muziek maken met je vrienden. Ken je Peep Show? Een Britse comedy, in een sketch gaat de hoofdpersoon bungeejumpen met een meisje die hij wil imponeren. Hij wil spontaan overkomen. Maar dan komen ze bij de top van de brug, waar hij vanaf moet springen….’ Supernerveus stemmetje: ‘Oh…. ik ben eigenlijk heel hongerig. Ik moet nu eigenlijk effe een broodje gaan halen. You can’t make a hungry man jump.’ Giechel. ‘Dat schreeuwen Hester en ik elke keer tegen elkaar wanneer we het podium op gaan. “IEEEE!!! You can’t make a hungry man jump!”’