Hoe komt het toch dat de cultuursector elke keer onderaan de prioriteitenlijst bungelt? Hoe komt het dat de nieuwe staatssecretaris geen vuist weet te maken, dat de theaters en concertzalen hun verhaal niet over weten te brengen in Den Haag? Hoe komt het OMT tot wederom een onwerkbaar voorstel, dat voelt als pure pesterij? Voor mensen in de culturele sector zelf is het inmiddels gekmakend. Elke keer weer krijgen zij een vuist recht in het gezicht, en ook nu weer lijkt het OMT er niets van te begrijpen. Maar eigenlijk is het helemaal niet zo’n groot raadsel. Het culturele leven is koren op de molen van een besmettelijk virus. Het draait namelijk om verbinding, interactie, menselijk contact. Om de zorg te ontlasten moesten we ons daar twee jaar lang van onthouden, maar intussen kunnen we stellen dat zowel de sector als de maatschappij snakt naar juist dat menselijke contact. En nu de pandemie onmiskenbaar uitdooft (Gommers: ‘slechts een handvol omicron-patiënten op de IC’) mag de cultuursector zich niet nog een keer laten schofferen.
Let op: Deze inhoud kan niet getoond worden omdat deze mogelijk strijdig is met de gekozen cookiesettings.
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?