‘I Love You’ is een song met twee gezichten, muzikaal en inhoudelijk. Ja, ja, hij houdt van Ierland, sust hij. Het zijn de excuses van iemand die ondanks die liefde Dublin verruild heeft voor Londen. Hoe gevoelig dat ligt weten we al uit Fontaines’ grootste live-hit, de afsluiter van hun set ‘Boys In The Better Land’. Dat liedje beschrijft een ontmoeting met een taxi-chauffeur die een bloedhekel heeft aan Engelsen, een sentiment dat in Ierland niet ongewoon is. Maar Fontaines is een internationale band, die door wil stoten in de vaart der volkeren. Halverwege kantelt de ode, voert Chatten de felheid en het tempo op en fulmineert hij over allerlei zwarte bladzijden uit de geschiedenis van zijn land. Zijn bandgenoten kunnen hem nauwelijks bijhouden, en dat brengt een ontzettend spannende live-dynamiek.
‘I love you, I love you, I told you I do’, zingt Grian Chatten. Linkerhand in zijn zak, met zijn rechter in gevecht met de microfoonstandaard. Maar hij meent het. ‘It’s all I’ve ever felt’. Nee, dit is geen liefdesliedje, het is een loyaliteitsverklaring aan zijn thuisland, Ierland. Het is een van de vier nieuwe liedjes die Fontaines DC vanavond in Tivoli Ronda speelt van hun derde album Skinty Fia, dat 22 april uitkomt. Drie shows doet de Ierse band deze week in ons land, en dat laat zien hoe groot de vraag naar deze band inmiddels is.
We leerden Fontaines in 2019 kennen met hun stormachtige debuutalbum Dogrel. Met felle gitaren en teksten die zo’n beetje de zaal in gespuugd werden, maar die wel blijk gaven van literair vernuft. Binnen de kortste keren stond de band groot op festivalposters en verscheen er een tweede album, A Hero’s Death. Met het titelnummer van dat album trapte Fontaines vanavond af, met een mantra dat geschreven lijkt voor op een T-shirt: ‘Life ain’t always empty’. Het is zo’n typische sarcastische zin waarvan het wemelt in hun oeuvre. Het werkt goed met de kille uitstraling van de band, waarin op een vreemde manier verveeldheid en aanvalsdrift elkaar afwisselen.
De start is dus vlammend, maar in de eerste helft van de set is niet alles raak. Wel horen we dat Fontaines beter is geworden in het schrijven van langzame liedjes. Bij oudje ‘I Don’t Belong’ bijvoorbeeld zakt de aandacht in de zaal volledig weg, maar het nieuwe ‘Jackie Down The Line’, werkt wel. Chatten waarschuwt voor zichzelf; ga niet met hem in zee, doe het niet. ‘I will wear you down in time, I will hurt you, I'll desert you’. Als je langer dan een uur speelt moet je leren doseren, kun je niet volstaan met een postpunk spervuur. Maar uiteindelijk gaat de Ronda daar natuurlijk het hardst op, vooral op de chaos van ‘Too Real’, waarbij de twee gitaristen én de bassist hun instrumenten langzaam maar zeker transformeren tot gierende luchtalarmen. Hier kwam uiteindelijk iedereen voor. Onderweg naar de uitgang hoor je het overal, bij de garderobe, op het toilet, op de roltrap, het zweet nog in de nek. 'Wat fijn dat het weer kan, hè.' Wat fijn dat het weer kan.