ADE22: Anotr viert eigen koninkrijk in de manege ADE22: Anotr viert eigen koninkrijk in de manege

‘Het ruikt hier naar kak, ouwe!’, klinkt het in de gangen. Yep, dat klopt, pik. Afgelopen week stonden in deze stallen nog paarden te schijten, nu staat het vol met kluisjes en Dixies. Je hoeft maar een keer diep in te ademen om nog eens met je neus op de feiten gedrukt te worden. En de grote hal hiernaast, dat is de oudste rijschool van Nederland. De Hollandsche Manege is nog altijd in gebruik, maar speciaal voor Anotr zijn de paarden een weekje op de wei ondergebracht. Drie dagen lang neemt het Amsterdamse techhouseduo de toko over voor Amsterdam Dance Event. Er past 1500 man per dag in, en die tickets verkochten ze vrijwel helemaal uit zonder ook maar een dj-naam bekend te maken! Ja, sta daar maar eens bij stil, zo populair is Anotr dus. Sterker nog: op het No Art-festival dat ze afgelopen jaar organiseerden op de NDSM Werf waren zelfs 8500 bezoekers per dag, zonder de affiche te onthullen. 17000 man die blind een kaartje kopen voor Anotr.

Het zegt veel over het mega-loyale publiek dat ze de afgelopen acht jaar hebben opgebouwd met robuuste, moderne deep- en techhouse, met altijd wel een gillende diva in een hoekje gestopt. Ze brachten een paar platen uit via het Britse Defected-label en via Armada, en vooral over het afgelopen jaar hebben ze een giga-groei doorgemaakt in binnen- en buitenland (met name in Engeland en Ibiza).

Anotr zal de avond afsluiten, maar ook rond 18.00 is de Manege al áán voor een allstar Ibiza-esque lineup. Jackmaster heeft het net overgepakt van Bibi Seck, en zet door met groovy housetunes vol vocalen. De dj uit Glasgow werd in 2016 nog verkozen tot #2 dj in de Resident Advisor Top 100, donderde een paar jaar geleden van zijn voetstuk nadat hij zich ernstig had misdragen in een club, trok zich een jaar terug en is inmiddels gewoon weer in roulatie.

En tja, hij blijft een supergoede dj die precies aanvoelt waar dit behoorlijk studentikoze publiek op zit te wachten. House, house en nog eens house. Dan weer in de nineties variant met popvocalen, dan weer duister en pushy. Hij durft platen bijjjjna helemaal weg te draaien en breaks extreem lang uit te rekken voordat hij er weer een nieuwe, volvette kick in laat klappen. Hij heeft uitgesponnen weirde tunes die klinken alsof de kabels uit elkaar worden getrokken en schuift daar op het juiste moment een lading percussieve euforie overheen. Kijk zo naar hem, en het eerste dat opvalt is de lekker losbandige groove die hij met zijn lichaam uitstraalt: wapperend met zijn handen, vrolijk heen en weer hupsend, selfies makend met de twee ordinaire blokes die hem flankeren. Maar kijk eens goed op zijn vingers en dan valt de totale controle op die Jackmaster heeft over de CDJ’s. Hij haalt heel wat capriolen uit die echt in de mist zouden lopen als je niet scherp bent: tracks anderhalve tel helemaal wegdraaien om daarna nog eens een extra zetje te geven aan de dansende menigte, a capella’s loopen en er effetjes in smijten om ook de handen de lucht in te krijgen, zelf nieuwe breaks in tracks creëren met echo’s en filters. Het ziet er allemaal zo makkelijk uit.

Tekst gaat door onder foto.

Totaal anders dan special guest Seth Troxler, die het van hem overpakt. De Amerikaanse weirdo doet als altijd zijn eigen ding. Weet je nog hoe hij vroeger in Trouw Amsterdam regelmatig totaal uit zijn plaat stond te spacen achter de decks? Zo gortig maakt hij het hier niet, maar hij zit wel echt in z’n eigen zone, ogen gesloten, vaak niet bezig met wat er om hem heen gebeurt. In de kern draait-ie dezelfde soort platen als Jackmaster op zijn usb-stick heeft staan, maar hij brengt ze met een totaal andere draaistijl. Een beetje sloppy is Troxler zelfs: af en toe vallen zijn tunes niet zo lekker in elkaar, hij laat breaks in elkaar crashen, mixt soms schots en scheef. Maar eerlijk: dat heeft ook wel zijn charme, en die vriendinnengroepjes die vooraan in kringetjes staan te dansen? Die geven echt geen fuck om een slordige mix, hoor. Ze staan met gelukzalige glimlach te wapperen met hun waaiertjes. Dat heeft totaal geen zin natuurlijk, het is 35 graden en zo vochtig als in een Turks stoombad. Probeer je door de menigte te bewegen, en je plakt aan elkaar als natte lollies. Ook in de dj-booth is het inmiddels overvol wanneer Seth uitkomt bij de ultieme nineties partybanger ‘You Don’t Know Me’ van Armand van Helden. Cheesy? Nee man, een perfecte plaat voor dit publiek. Schattig dat Jackmaster al anderhalf uur geen moment van de zijde van Troxler is geweken en nu een dikke, natte zoen in z’n nek geeft. Eventjes schrikt Troxler op, opent zijn ogen, ziet dat íédereen uit z’n plaat gaat. Hahaha.

En dan gebeurt er iets geks. Opeens wordt het feest stilgelegd, en verschijnt daar op het balkon een harpist. Verdomd, dat is Remy van Kesteren die acht minuten lang wonderlijke arpeggio’s uit zijn snaren plukt. In eerste instantie brengt hij de manege in vervoering, maar het moment duurt nét effe te lang. Het past wel totaal in de filosofie van Anotr en hun feest No Art: af en toe een klein artistiek verrassinkje om het publiek een speldenprikje te geven. In Paradiso organiseerden ze al eens een ademhalingssessie (kennelijk barstte menig raver er in tranen uit?!), ze hebben ook weleens een dichter in de club neergezet en dan is er nog het weirde verhaal over de performance kunstenaar die op de dansvloer begon te pissen…

…Maar dat verhaal bewaren we voor een volgende keer, ok? Anotr staat namelijk inmiddels in de booth, en het is héél erg duidelijk dat zij, Jesse van der Heijden en Oguzhan ‘Ozzie’ Gune, de helden van de dag zijn. Het getuigt best van lef om jezelf te programmeren na twee van zulke exceptionele dj’s. Hun set is een tikkeltje gespierder, vanuit de house schuiven ze een beetje op naar techhouse, moderner qua sound, iets meer rechttoe-rechtaan ook. Mooi detail: zie je die bebaarde man vooraan die tussen twee speakers geklemd staat? Dat moet haast wel de vader zijn van Ozzie, hij zat al de hele dag in de hoek van de dj-booth, nu staat hij daar met de aller-aller-aller-trotste smile naar zijn zoon te kijken, te glimlachen bij de orgelhousetune die hij erin mixt, te glunderen terwijl hij ongetwijfeld beseft hoe bijzonder het is wat er hier is opgebouwd. Dit is het koninkrijk van Anotr, zij zijn hier de alleenheersers. Ze bewijzen het twee keer. Halverwege hun set draaien ze eigen hit ‘Vertigo’, een soulvolle funky tune met mellow vocalen die qua energie eigenlijk wat lager ligt dan de rest van hun set. IEDEREEN hier kent de track, iedereen zingt hem mee, en zo wordt het een hoogtepunt in hun set. De tune waarmee ze afsluiten is nog beter. ‘Relaxed My Eyes’ heet-ie, een smoothe disco-house-track met sierlijke strijkers en een langgerekte break. Hij is nog niet eens uit, en toch… en toch wordt-ie al luidkeels meegebruld omdat Anotr hem al langer in de platentas heeft zitten. Ultiem machtsvertoon.