ADE22: Breakfast Club barst uit z’n voegen in Zaandam ADE22: Breakfast Club barst uit z’n voegen in Zaandam

Fun fact: sinds halverwege de jaren negentig zijn er behoorlijk wat legendarische feesten georganiseerd aan de Hemkade 48 in Zaandam. De Multigroove-party’s waar Jeff Mills en Joey Beltram draaiden naast Dano, Buzz Fuzz en Paul Elstak. Ook Hellbound, Gabbernation en Masters of Hardcore vonden er plaats, er werd een kiem gelegd voor wat nu Q-Dance heet. Oh ja, en nog altijd wordt hier 's Neerlands grootste seksfeest Wasteland georganiseerd.

Daar moet je niet teveel over nadenken vandaag op Breakfast Club, als je op een van de vele leren bankjes neerploft. In elk hoekje van elke zaal staat er wel eentje. Ja, waarschijnlijk is hier wel iemand overheen geëjaculeerd op de laatste editie van Wasteland, en daar heeft iemand misschien wel een potje plasseks bedreven (waarschijnlijk wel, maar het mooie aan deze bankjes is juist dat ze zo lekker makkelijk schoon te maken zijn).

Al die gekke hoekjes, balkonnetjes en bankjes zijn broodnodig op een feest dat van 10.00 uur ’s ochtends tot middernacht (!) duurt en ze maken het tot een echt coole rave-locatie. Maar het is wel een locatie die Breakfast Club nog niet helemaal weet te temmen op deze eerste dag: de bars lijken behoorlijk onderbezet, de rij voor het ontbijt (dat ze ook echt serveren) is zó lang dat het om 12.45 amper zin heeft om er aan te sluiten en het publiek duikt het liefst de kleinere zalen in. Het leidt tot heuse Lowlands-Bravo-zaterdagnacht-taferelen van vreselijk plakkerige mensenstromen: oh, zullen we hier gaan staan? Of nee, ik ga toch even een sigaretje roken. Nu even in het andere zaaltje kijken? Kortom: je staat óf vooraan te dringen met nul viberuimte, óf je raakt verstrikt in zulke stromen, óf je zoekt een plekje achteraan waar niet constant een of andere zweterige dude in je aura komt staan, en hoort het geluid van twee zalen door elkaar heen. Daardoor voelt het niet meer als het clubevenement dat Breakfast Club ooit was, maar als een bonafide festival (met vijf area’s). Zeker ’s middags is het ook nog verstikkend heet in de meeste zalen. Als je al drie dagen en nachten raven in de benen hebt zitten (het leven van een muziekjournalist gaat niet over rozen...) is dat echt een aanslag op je gemoedstoestand.

Tot zover de klaagsessie, want veel belangrijker: Breakfast Club is en blijft een geweldig feest. Ze zijn gewend ontbijtraves te geven in de veel kleinere Amsterdamse club RADION, wat steevast de allerleukste parties van Amsterdam Dance Event zijn, met een mooie mix van doorgesjeesde afterkoningen en frisse vogels die voor ontbijt een wodka-mate achterover gooien en het helemaal niet zo erg vinden om op tijd weer in bed te liggen na een half etmaal raven. Aan de Hemkade is het publiek redelijk overeind gebleven en wat verbreed: studentikoze types die al om 12.00 uur in de startblokken staan, oudere ravers, knappe jongens met kettingen om hun nek (formaatje fietsslot) en visnethemden aan.

Terwijl het al totaal dringen is geblazen in het bijzaaltje bij de Nederlandse crew rondom Ivano Tetelepta a.k.a. Black Dynamite en Tom Liem (die de hele dag percussieve house serveren), is het vroeg op de dag eigenlijk vooral fijn toeven bij Vladimir Ivkovic en Ivan Smagghe, die vijf uur lang de tijd krijgen. Smagghe kenden we niet, maar Ivkovic is een bekende kop: een ouwe vent met imposante zwarte baard waar inmiddels de grijze haartjes doorheen prikken, die resident was van Düsseldorf-kunstacademie-club Salon des Amateurs, vaste sparringpartner van Lena Willikens, graag geziene gast bij Dekmantel. Met z’n tweetjes stelden Ivkovic en Smagghe vorig jaar een hele mooie compilatie samen vol downtempo 90s IDM en ambient, en ook nu draaien ze totale onthaast-muziek. IDM, electro en house die niet zozeer drijft op energie, maar eerder op spookachtige melodieën. Muziek om op heen en weer te veren zoals een kwal door het zeewater danst. Terwijl verderop een dj voor drie man en een paardenkop staat te knallen alsof-ie primetime een volle dansvloer trekt, doen Ivkovic en Smagghe het tegenovergestelde. En het werkt, de avontuurlijke dansers vliegen eropaf als honingbijen op een smakelijk bosje Phlomis-bloemen in volle bloei. Ze rekken werkelijk de grenzen van clubmuziek op met een 7/8-Plaid-track en als zelfs dán de dansvloer in beweging blijft, schakelen ze ook nog over op halftempo tunes.

Eigenlijk is de muziek in dat kleine achterzaaltje met zijn maffe balkonnetjes de hele dag uitmuntend. Neem de vrijzinnige Britse dame Jane Fitz en Spekki Webu uit Delft, een onwaarschijnlijk tweetal dat elkaar over de laatste jaren totaal gevonden heeft. Kijk dan hoe lief hij haar eventjes over de rug aait en mee staat te swingen terwijl zij geconcentreerd diepe, trippy en gevoelsmatig best wel slome technoplaten draait. DJ Nobu zal even later in die zaal op dezelfde lijn voortborduren met een meesterlijke groove-trip, zonder groteske drops, met lange acidlijnen die kronkelend je schedel masseren. Geweldig hoor.

Tuurlijk kun je nu in de grote hal gaan staan voor twee fikse b2b’s: Berghain-icoon Marcel Dettmann draait zij-aan-zij met bivak-electro-wizard DJ Stingray, even later staan daar ook twee vrolijke afterbuddies: Freddy K en Dr. Rubinstein, kennelijk draaien ze altijd voor de lol samen op afters, maar stonden ze nooit gezamenlijk daadwerkelijk op een line-up. Maar hey. We staan hier al bijna tien uur. Wie dan niet in een zak speed is gevallen, kan die aardedonkere doorraus-techno op 150 bpm (…!) gewoonweg niet meer bijbenen. Er zijn ravers die het proberen, hoor: je ziet ze proberen vaart te houden, gutsend van het zweet, heen en weer hupsend alsof hun leven ervan afhangt. Anderen kúnnen gewoon niet meer en zakken als mislukte soufflés door de benen, terwijl ze naar de uitgang strompelen.

Loop je die kant op, dan ontdek je dat het verdomme véél en véél leuker is in het zaaltje voor de entree, waar de focus ligt op UK bass en een rafelige variant van techno. In de avond is het de Ierse Saoirse die ook wat licht door haar platen laat schijnen. Er gebeurt echt heel veel in de stuiterballen die ze inmixt. Opeens een cute hyperpop-vocaaltje in een charmante UK garage-tune, een geflipte synthsolo van drie tellen, en dan weer megaprikkelende bass-tunes en die giga-kraker van Pariah.

Maar de echte held van de dag, dat is Bambounou. Het feest is inmiddels al twaalf uur bezig, maar hij heeft energie voor tien en straalt dat ook echt uit. Wat een seksgod is het, in zijn witte hemd staat hij met gespierde armen omhoog te zwaaien, ene been in een hoek van 90 graden op de stang onder de dj-tafel geklemd. De fransman brengt via zijn eigen label Bambe en AD 93 hele edgy, driehoekige techno uit waar hij een heerlijk verwrongen vorm van humor in verbergt. Monsterlijk verknipte vocalen, bijvoorbeeld. Opeens een exorbitante break. Dat spul. Zo draait hij vandaag ook. Niet iedereen snapt dat, maar de mensen díé het snappen? Die dansen het hardst van de dag wanneer hij DJ Jean-classic ‘The Launch’ opeens een baile funk-groove meegeeft (de vingertjes omhoog als een echte EDM-superster), de boel effe stillegt en zeroes-hiphop-anthem ‘Who’s That Girl?’ van Eve draait en vervolgens de boel weer in een gigantische stroomversnelling gooit van hele gemene UK techno. Hahaha. Nadat hij ondergetekende om een biertje vraagt, reageert hij met het allerliefste kushandje en poseert hij ook nog supercute voor een foto. Sorry man, je hebt er zoooo’n zweethut van gemaakt dat de lens al in 1 seconde totaal beslagen raakt.

Met zoveel magische momenten in de laatste uren van Breakfast Club, zijn de kinderziektes direct vergeven. Laten we hopen dat ze de locatie volgend jaar nog iets beter weten te temmen, dan kan ook dit nieuwe Breakfast Club uitgroeien tot een van de toppers van ADE. Maar dit jaar zijn ze dat niet.