ADE22: Nederlandse EDM-sterren overweldigen tjokvolle Arena

Tien jaar AMF wordt gevierd, de eerste editie was in een tijd dat EDM hot en happening was. In tien jaar is de dood van EDM elk jaar voorspeld, maar hier staan we gewoon weer, in een stijf uitverkochte Arena, waar mensen van over de hele wereld komen voor een grotendeels Nederlandse line-up. Dat zal met corona te maken hebben, waardoor veel wereldtours in het water vallen. Het is geen straf aangezien we een EDM-land zijn, maar het ontbreken van nieuwe namen valt wel op. Tiësto is inmiddels vijftiger, Armin van Buuren zit er niet ver vanaf. Martin Garrix is pas 26, maar tourt al bijna tien jaar de wereld rond. Een nieuw Nederlands talent dat stadions kan platdraaien én EDM een impuls kan geven lijkt er niet te zijn...

Fistpumpen
Dan maar beginnen met Tiësto, de legende met wie alles in Nederland begon. Opeens snap je waarom zoveel mensen Tijs Verwest smeken weer eens een ouderwetse tranceset te draaien. Zelfs de breaks smeert hij tjokvol distortion. De drops, vrij essentieel in dit genre, komen niet echt aan. Tiësto is vooral into garage en electro tegenwoordig, maar dat is alleen vet op de spaarzame momenten dat hij een beetje lucht in de tracks laat, zodat je er op kunt fistpumpen.

Tekst gaat verder onder foto.

Toch is het al genieten. De lasers die precies op de beat het stadion door schieten, het vuurwerk dat telkens perfect is getimed, de tienduizenden mensen van zeer verschillend pluimage: Aziaten met een neonbril op het VIP-dek, vrouwen die ouder zijn dan je moeder, de klassieke Amsterdamse toerist die totaal de weg kwijt is, ravetypes die om 23.00 uur al helemaal uit hun plaat gaan.

En dan doet Tiësto het toch nog: een blokje heerlijk melancholische tranceklassiekers, waaronder natuurlijk Better Off Alone. Het is een verademing eerlijk gezegd. Hij eindigt zelfs met een paar lekkere hardstyleplaten. Normaal gesproken een naaistreek voor de dj die na je draait, maar op een feest van toch constant pieken en dalen maakt het niet uit.

Superster
En ja, zonder Tiësto hadden we hier misschien niet gestaan. Dat geldt in ieder geval voor de volgende superster Martin Garrix, die begon met draaien na het zien van Tiësto. Toch creëert hij veel meer dynamiek dan zijn grote voorbeeld. Heel knap hoe hij zoveel piekmomenten weet te creëren, terwijl hij niet in de EDM-val trapt van elke tien seconden een drop. Knap ook hoe hij al die lekker emotionele popnummers feilloos aan elkaar mixt, op precies het juiste tempo. En dan bestaan die nummers ook nog grotendeels uit keiharde HITS, met de hartverscheurende remix van Someone You Loved als hoogtepunt. Of toch Scared To Be Lonely, of High on Life?

De man die trance na Tiësto verder populariseerde, Armin van Buuren, laat vervolgens zijn larger than life-trance door het stadion galmen. Het is natuurlijk niet de hippe trance die je tegenwoordig in De School of een andere underground club hoort, maar vooral veel opzwepende EDM en enorm grootse pop. Van Buuren windt de Arena minder om zijn vinger dan Martin Garrix, doordat er net niet genoeg tempo en variatie in zijn set zit (naar AMF-maatstaven dan). Maar dan dropt hij uit het niets Benny Benassi's Satisfaction, schieten de tientallen lasers heen en weer en is iedereen weer bij de les. Een meisje staat ergens op de tribune in haar eentje los te gaan en bij elke 'make some noise' te joelen, en gelijk heeft ze.

Ook deze editie zet AMF weer een back-to-back neer, wat een interessante symbiose kan opleveren. Het zijn dit jaar alleen wel Afrojack én Nicky Romero, twee dj's die in hun eentje al moeite hebben het geduld op te brengen om een plaat zijn werk te laten doen. Twee dj's betekent ook twee mics, en ze schreeuwen echt veel. Echt. Veel. En dan is er ook nog een MC...

Bellen met Armin
Zouden ze van tevoren hebben afgesproken wie welke plaat wanneer draait? Het lijkt er niet op, aangezien het mixen soms rigoureus gebeurt, maar dat maakt het wel spontaan. Er zit alleen geen lijn in de set. Beetje awkward ook dat Sky Full Of Stars nu alwéér voorbij komt. En alwéér Satisfaction. Bel dan even met Armin en Tijs van tevoren, over wat op hun usb staat?

Nicky en Afrojack draaien vooral zware house, met nog altijd die nu wel gedateerde Dirty Dutch-stijl, gecombineerd met suikerzoete pop om het leuk te houden. Maar ze houden het niet leuk, omdat ze elkaar de hele tijd willen overtreffen, en elk leuk hitje laten uitmonden in van die foeilelijke EDM-drops. Waar ze dan overheen blèren, maar mensen gaan niet elke tien seconden noise voor je maken.

Daarna komt Timmy nog op zijn Trumpet blazen. Hij combineert alle lelijke lompheid die EDM kan zijn en schreeuwt zo mogelijk nog meer (heeeeeeee, hooooooo). Binnen een kwartier gaat hij over op foeilelijke hardstyle. Van die vervelende, melige hardstyle, gemaakt voor mensen die niet van hardstyle houden. Puur effectbejag en het resultaat is oorverdovend lelijk. Het doet nog het meest denken aan een circusact, hoe hij daar met hoed, zonnebril en blote bast op het dj-dek staat rond te springen op piratenhardcore. Dieptepunt is de hardstyle-versie van clichéplaat Freed From Desire. Of toch als hij die opblaastrompet berijdt? Of als-ie probeert te rappen?

Nieuwe Martin Garrix
Het toont eens te meer aan dat we een nieuwe Martin Garrix nodig hebben. Iemand die het genre een zetje de goede richting in kan geven, weg van de Timmy Trumpets, en meer naar Martin Garrix, of misschien zelfs naar iets nieuws? Maar ja, die nieuwe Martin Garrix, die is vanavond dus niet op het podium te bewonderen, ook niet in het voorprogramma. Hopelijk stond het ventje, of nog beter meisje, vannacht in het publiek. Uw verslaggever heeft eigenlijk geen achttienjarigen gezien, maar ze waren er vast, totaal gehyped en geïnspireerd vanwege hun allereerste EDM-show.