BRET de dagclub gaat een gouden tijd tegemoet BRET de dagclub gaat een gouden tijd tegemoet

Een dikke amicale zoen op de wang door een onbekende jongen. Een meisje dat je enthousiast bij de pols grijpt om een nogal onverstaanbaar verhaal in het oor te tetteren. Tot drie keer toe ‘wat zeg je?’ brullen, en daarna voor het idee toch maar instemmend knikken. De broeierige, vochtige lucht die je in het gezicht slaat wanneer je de club betreedt. Het voelt allemaal zo ontzettend normáál, hier in de Amsterdamse club BRET. En dat terwijl het – op die twee surrealistische weken in juni na – anderhalf jaar onmogelijk was om in een club te dansen.

Ze hebben het er meteen van genomen met een marathonfeest van 6 uur ’s ochtends tot klokslag middernacht. Betekent dat dat het voor dag en dauw al een drukte van jewelste was in de van rode zeecontainers opgetrokken club? Zeker niet, voor het middaguur waren er slechts een goede honderd rauwdouwers die zich lieten lokken door een gratis ontbijt. Want eerlijk: wie zet nou zijn wekker om te gaan clubben?

Toch heeft BRET goud in handen als ‘dagclub’. Een heerlijk dakterras waar iemand non-stop tosti’s staat te bakken. Een giga-tuin met genoeg beschutting (om te voorkomen dat gluurders naar binnen koekeloeren). En een lekker compacte club van twee verdiepingen, waar bergen planten tussen de felrode platen door kruipen en zo’n 650 mensen in passen. Het is er zeker niet aardedonker zoals in Shelter of RADION, er schijnt precies genoeg zonlicht binnen zodat je elkaar in de ogen kunt aankijken, maar toch ook weer niet zo onverbiddelijk veel dat je direct ziet welke lijkbleke vleermuizen er hier wél al sinds vanochtend vroeg keihard gaan.

Pre-corona voelde een bezoekje aan BRET de nachtclub als een heuse wereldreis: het ligt in nogal een uithoek van Amsterdam, net buiten de A10, op station Sloterdijk. Kom je vanuit een andere stad, of vanuit de andere kant van Amsterdam, dan heb je al spierpijn van het fietsen voordat je op de dansvloer staat. Maar overdag ben je binnen zestig seconden op het station, daar gaat elke vier minuten (!) wel een trein, en zo sta je binnen zes minuten op Centraal.

Dé ontdekking van het post-covid-tijdperk, fluisteren sommigen dus al over BRET de dagclub. En als je zo op de dansvloer staat, snap je dat direct. In de dj booth staat Cybersex, twee hongerige Amsterdamse boys die achter de jonge feestorganisatie De Reünie zitten en de corona-periode aangrepen om bij zo’n beetje elk lokale radiostationnetje langs te wippen. Naar verluid stonden ze ook elk weekend weer in hetzelfde party-studentencomplex te draaien tot het ochtendgloren, en kennelijk hangt er al een redelijke buzz om hen heen: ze draaien straks nog in RADION en morgen in Radio Radio. Zó hongerig zijn ze. Ze draaien niet per se superstevig, maar wel heel snelle houseplaten op 150 BPM, vol cheesy vocaaltjes. Het is muziek waarop je eigenlijk op slechts een manier kunt dansen, met je hele lichaam heen en weer zwiepend tot je erbij neervalt. Draaien ze de kick effe weg, dan gaan de armen omhoog. Komt–ie weer terug, dan volgt het gejuich.

Ze krijgen al begin oktober de sleutels van BRET in handen om een hele dag te cureren, want de club werkt net als veel andere Amsterdamse partijen samen met party-organisatoren die hun eigen avonden organiseren. De Slapfunk-jongens gaven hier regelmatig feesten, Vault Sessions ook. Daardoor is het programma van BRET niet zo coherent als het bijvoorbeeld in Garage Noord is, of bij De School was.

Maar vooral bij Afra is het vandaag raak: de SPIELRAUM-resident is er om hits te vlammen. Ze gaat van de ultieme technoklassieker ‘The Bells’ van Jeff Mills via een ‘I Feel Love’-edit naar de totaal geflipte snare-roffeltjes van DJ Rush. Om zelf keihard mee te brullen met Nitzer Ebb en Richie Hawtin. Ze krijgt kusjes toegeblazen, mensen schreeuwen het uit en de rode doos barst uit z’n voegen bij een regelrecht smerige electro-remix van ‘Outta Space’. Dit is BRET op z’n best. En als we voorlopig ’s nachts nog niet mogen dansen? Dan gaat BRET de dagclub een gouden tijd tegemoet.