Black Country, New Road overschrijdt alle grenzen Black Country, New Road overschrijdt alle grenzen

Stond er opeens een man voor zijn deur met een pistool in de hand. Dreigend fluisterde hij: ‘Ik zou miss Jenner maar niet laten wachten.’ Dus hij moest wel mee naar het Four Seasons-hotel, de lift in richting de achttiende verdieping. En daar, in de penthouse-suite, gedrapeerd op het bed, lag inderdaad Kendall Jenner in haar Four Seasons-badjas. Ze stak een sigaret op, keek hem eens goed in de ogen en verzuchtte dat haar hele puberteit op tv was uitgezonden. ‘Ik voel niets wanneer iemand me aanraakt. En ik ben lichter dan de lucht wanneer ik al deze sieraden af doe.’ Ze stond op, liep naar het nachtkastje en haalde daar een mes tevoorschijn. Om zichzelf zo tussen de ogen te steken. Het bloed gutste over de bank, en het enige wat hij kon denken? ‘It’s gonna take a lot of bleach to get all these stains out.’

Nee, natuurlijk is dit niet écht gebeurd, het is het bizarre plot van een van de eerste liedjes van Black Country, New Road (BCNR), een sensationeel Brits zevental dat in de hoek van black midi en Squid opereert met uitgesponnen, noisey postrocknummers. Hun vandaag verschenen debuutalbum For the first time is geweldig, en hun show op Eurosonic 2020 was het absolute hoogtepunt van het showcasefestival. De blazers lagen met elkaar op de grond te worstelen, een dissonante gitaar stond ze toe te juichen en frontman Isaac Wood declameerde ondertussen de meest creepy, surrealistische teksten. In eentje had hij een natte droom over Charli XCX en in prijsnummer ‘Sunglasses’ brulde hij: ‘Leave Kanye out of this!!!’

Vraag ze vooral niet wat die creepy teksten precies te betekenen hebben, hoor. Bassiste Tyler Hyde begint aan de andere kant van de Zoom-verbinding meteen te giechelen. Frontman Isaac Wood zelf fronst. ’Creepy? Ik zou niet per se zeggen dat mijn teksten creepy zijn. Ik gebruik graag zulke personages in mijn nummers omdat mensen zich er meteen een voorstelling bij kunnen maken. Iedereen kent ze, ze zitten in mijn leven, ik zie ze op Instagram. We bevinden ons in hetzelfde universum, we delen met z’n allen deze prachtige planeet.’

Een paar decennia geleden was het helemaal niet zo vanzelfsprekend geweest dat zo’n radicale, noisy band zich in hetzelfde universum plaatst als de grootste popsterren ter wereld. In een andere tijd hadden ze hun neus ervoor opgehaald. Wood: ’Ik heb veel popmuziekgeschiedenisboeken gelezen. Dan lees je over grenzen tussen muziekgenres, maar voor ons bestaan die barrières helemaal niet.’ Hyde: ‘Dit zorgt voor veel interessantere muziek, toch? Het is veel opwindender om die grenzen te overschrijden.’

In die zin was het zo gek nog niet dat BCNR een paar dagen voor het gesprek nog met black midi op het podium stond in de beruchte Londense club The Windmill, om songs te coveren van… jawel… Bruce Springsteen, Elton John en Coldplay. Hyde giechelt. ’En die cover van “Immigrant Song” was hilarisch!’

Ze stonden er op een kerst-benefiet van die tent, die door de lockdowns in zwaar weer verkeert. Het is eigenlijk meer een kroeg dan een poppodium, waar met een beetje proppen maximaal 150 man in past. ‘Het podium is niet veel hoger dan de vloer zelf, de muren zijn elk een andere kleur geverfd en alle kleuren vloeken’, vertelt Hyde. En toch speelden de leden van BCNR er zeker… ‘..een stuk of 30 a 40 keer, denk ik?’

Het zou eeuwig zonde zijn als The Windmill de crisis niet overleeft, want het is een belangrijke broedplek voor de Londense gitaarscene. Als je erover nadenkt is het bizar dat zo’n klein podium zo’n essentiële rol speelde in de carrière van zoveel opwindende bands: Fat White Family was er jarenlang kind aan huis, bands als Squid en black midi waren er bijna niet weg te slaan. Wood: ‘Ik weet nog dat we er met onze vorige band speelden, en black midi speelde in ons voorprogramma. We hadden nog nooit van die band gehoord, maar ze speelden een van de allerbeste shows die ik ooit heb gezien. Het idee dat je zo vroeg op zo’n band kan stuiten in die tent… What the fuck?!’

Met black midi sloot BCNR een bijzondere vriendschap. ‘We houden allemaal van elkaar, we zijn echt een grote familie’, zegt Hyde. ‘Maar ehm, we zijn ook nog altijd superfans van ze. Hun bassist is de allerbeste bassist ter wereld, dus tijdens zo’n lollige fundraiser ben ik ook doodsbenauwd.’ Wood: ‘Het is zo inspirerend om te zien dat zo’n band zonder concessies te doen zo succesvol kon worden. Zij hebben de weg voor ons geplaveid. Sowieso.’

Nog zo’n belangrijk figuur voor BCNR was outsidermuzikant Jerskin Fendrix, een gast die hyperactieve experimentele elektronica combineert met suikerzoete pop en de geestelijk vader is voor veel acts uit The Windmill. Wood: ‘Ik ontmoette hem in Cambridge, waar ik vandaan kom, en zag hem daar een paar keer optreden. Er bubbelden al wat ideeën achterin mijn hoofd, maar ik kon ze nog niet helder vormgeven, ik begreep ze niet. Toen ik hem zag, dacht ik: “Oh, dus dit is waar ik al die tijd op heb gewacht!” Hij nam me echt onder de vleugel, hij hielp me die ideeën uit te drukken. Wat hij doet is tegelijkertijd heel erg verdrietig en heel erg grappig. Echt geweldig. Hij gebruikt ook veel popculturele referenties, hij zingt ook over Kanye West. Als je niet snapt wat hij precies bedoelt, dan snap je tenminste de dingen waarnaar hij verwijst.’

(tekst gaat verder na de foto)

En dan is er nog de vader van bassiste Tyler Hyde. Inderdaad, Karl Hyde van de legendarische dance-act Underworld. Vier jaar geleden schoof hij als co-host aan in 3voor12 Radio en toen al was hij lyrisch over de band van zijn dochter (Nervous Conditions, de voorganger van Black Country, new Road). Trots als een pauw zei hij over de groep: ‘Het is een soort kruising tussen Captain Beefheart en The Fall. Ik heb elke gig van ze gezien, ik ben een enorme fan. Eerlijk waar, ze zit in de beste band van de stad. Ik was bij lange na niet zo goed toen ik 17 was.’

‘Hij was ontzettend supportive, maar hij zette ook een stapje terug als ik hem dat vroeg’, grinnikt Tyler Hyde. ‘De eerste keer dat ik naar een show van hem ging was ik waarschijnlijk twee maanden oud. Het was voor mij heel logisch om rond grote mensenmassa’s te zijn, ik word ook nooit zenuwachtig als op het podium ga. Maar eerlijk gezegd? Als je rond zulke muziek opgroeit, zul je je er juist van afzetten. Jarenlang vond ik techno maar niks, nu pas hoor ik: wow, de muziek van mijn pa is behoorlijk awesome.’

Isaac Wood: ‘De meesten van ons doken pas in Underworld toen we erachter kwamen: “Oh, hey, dit is de vader van Tyler.” Ja… we zijn meer starstruck van black midi dan van Karl Hyde.’