Het gonst al de hele ochtend van het gerucht: The Kik neemt speciaal voor vandaag Boudewijn de Groot mee. Het schijnt dat ze de legendarische troubadour zo ver hebben gekregen om voor één dag zijn podiumangst thuis te laten. ’Die angst kan de Rotterdamse pleuris krijgen’ vertelde Dave von Raven onlangs bij M, Beau, Wakker Nederland en Voetbal Inside. ‘Hij mot gewoon meekommen hoor.’ Het was genoeg om de geruchtenmolen aan te wakkeren en de zestigplussers van heel het land dit weekend naar Landgraaf te trekken.
Vijf minuten voor aanvang van de show komt Dave het podium op. Je ziet hem tellen. ’35,36,37,38…’ Het orkest lijkt compleet. Zes violisten, acht cello’s, vier percussionisten, een triangelspeler, toestenist Paul Zoontjes, de rest van The Kik, drie achtergrondzangeres, twee trompettisten, vier paukenisten, Urbanus (op verzoek van Jan Smeets zelf), vier spelers van Sparta Rotterdam en Dave zelf. Dave telt nogmaals. ’36,37,38… Wie missen we toch?’ Dan realiseert hij het zich: ‘We zijn Boudewijn vergeten!’
Een tirade van Rotterdams gevloek vult het podium. Al staan de microfoons uit, het gescheld is te horen tot voorbij de Brand-toren. Jan Smeets loopt ondertussen het podium op om iedereen welkom te heten, genoeg te smeren en te waarschuwen voor de processierups. ‘De teken van 2020’, aldus Jan. Dave trekt de microfoon ruw uit de handen van Jan Smeets en begint zich te verontschuldigen: ‘Wij weten dat jullie allemaal zijn gekommen voor Boudewijn de Groot. Tot onze grote spijt mot ik mededelen dat we hem zijn vergeten bij tankstation De Lucht nabij Zaltbommel.’
De pacemakers van twee mannen in het voorvak beginnen te piepen en voorkomen een dubbele hartaanval. ‘Het spijt ons, maar wij gaan het zonder Boudewijn doen.’ Teleurgesteld druppelt het voorvak leeg terwijl The Kik en het orkest beginnen aan een tekstloze cover van The Bangles’ Walk Like An Egyptian. De vers gegeten ontbijtbeschuitjes in het halflege voorvak zorgen voor een nogal onsmakelijk en verschrikkelijk klinkend gefluit van de bekende melodie. ‘Dat mot harder’, roept Dave zijn publiek toe. De kruimels vliegen in het rond.
Dan zet toetsenist Paul Zoontjes Alle Tijd Van De Wereld in. Het is het gevoelige hoogtepunt van hun dit jaar verschenen album ‘Jin’. Een liedje van Dave en zijn broer voor hun zieke vader. De herkenbare thematiek en oprecht prachtige melodielijn brengen tranen in het vaderlijke voorvak. En dan is het vandaag ook nog eens vaderdag. De vier Sparta-spelers op het podium zetten zichtbaar geroerd een prachtig vierstemmig koortje in. Boudewijn De Groot wordt voor de tweede keer deze ochtend vergeten en dat is eigenlijk helemaal niet zo erg. The Kik en orkest kunnen het prima alleen met zijn achtendertigen.