PP20: Red Hot Chili Peppers gaat viraal met twee John’s PP20: Red Hot Chili Peppers gaat viraal met twee John’s

Kwart over 8 vrijdagavond, en een vader en zijn zoontje staan vooraan tegen de Mojo barrier geplakt. Zoals zovelen, zou je zeggen, maar Jaap (49) en John (12) zijn something else. Dat kon je al zien in de reportage die Hart van Nederland gisteren over ze maakte: de twee bivakkeerden al sinds woensdagavond op het parkeerterrein van Megaland. Ze sliepen op de achterbank, verwarmden knakworstjes op een Campinggaz-pitje en hadden keihard Californication op repeat staan. ‘How long, how loooohoooong will I slide!’, brullen ze in het filmpje dat wereldwijd viral is gegaan.

Vooral Jaap wilde per se helemaal vooraan bij de Peppers staan, vertelt hij drie kwartier voor de show begint. Hij heeft ze al vijftien keer gezien. Hij zag ze in 1989 voor het eerst op de Uitmarkt in Amsterdam, toen John Frusciante en Chad Smith net bij de band zaten. Hij was er de vier keer dat ze eerder op Pinkpop speelden, en was zelfs bij de allerlaatste show die Frusciante meedeed, op Leeds Festival in 2007 (‘je kon zien dat er iets mis was, maar we wisten nog niet dat–ie er weer uit zou stappen, natuurlijk’). Daarna zag hij ze ook nog een paar keer met Josh Klinghoffer. ‘Toch niet hetzelfde’, concludeert hij nuchter.

Daarom is vandaag een bijzondere dag: het is voor het eerst dat zijn zoontje de meestergitarist aan het werk zal zien. Jaap vertelt over de filmpjes van het Andrew Burkle-herdenkingsconcert afgelopen februari, de eerste gig dat Frusciante weer meedeed. Drie liedjes speelden ze: een cover van Gang of Four, ‘I Wanna Be Your Dog’ van The Stooges en natuurlijk de funky klassieker ‘Give It Away’. Zijn ogen worden nat en zijn zoontje knikt woest. Ook die heeft een grote poster van Frusciante boven zijn bed hangen. Een Mexicaanse Stratocaster gekocht. Vader pakt zijn telefoon erbij, laat een filmpje zien waarop zoonlief ‘Can’t Stop’ speelt. De bends in de solo zijn nog een beetje vals, maar ja, dit is onmiskenbaar ‘Can’t Stop’.

Jaap en John raakten met hun filmpje zo’n gevoelige snaar omdat ze symbool staan voor generaties Peppers-fans. Ook mijn vader kocht de cd van Californication voor me toen ik tien was, met die felrode reflecterende zwembad-hoes. En later, toen ik het tokkeltje van ‘Otherside’ eenmaal onder de knie had, een al even felrode namaak-Stratocaster voor mijn verjaardag. Zo staat het hele veld vol met vaders en zoons die gezamenlijk de rode achtpuntige asteriks vereren die Anthony Kiedis al in 1984 op een papiertje krabbelde. Dat logo heeft geen enkele betekenis, maar groeide desalniettemin uit tot het meest iconische bandlogo ooit. Vindt Jaap, in ieder geval.

Grappig is dat: de funk-punk-rock-pop van de Peppers klinkt volgens velen gedateerd, maar spreekt nog altijd tot de verbeelding bij hele nieuwe generaties aan kids. Wil je een band beginnen? Dan oefen je de barré-akkoorden van ‘Under The Bridge’ tot je kramp hebt, dan droom je over dat schelle funky riffje in ‘Around The World’, dan zijn Anthony Kiedis, Chad Smith, John Frusciante en Michael Balzary alias Flea je grote voorbeelden. En niet Tyler Joseph en Josh Dun. Grote kans dat je niet eens weet wie dat zijn. Laat staan dat je hun nummers voor de spiegel oefent.

Opeens valt Jaap stil. ‘Kijk, daar heb je Chris en Nate!’, fluistert hij, over de twee tourende bandleden die vanuit de coulissen ondersteundende toets-partijen spelen. En ja hoor, daar zijn ook de Peppers! Flea eerst, in een kleurrijke broek van aan elkaar genaaide knuffels. Hij doet al een clowneske radslag wanneer hij opkomt en steekt zijn tong frivool uit zijn mond. Chad Smith, beest van een drummer, neemt plaats achter zijn bos van cymbalen. Daarna volgt Anthony Kiedis. Er zit inmiddels een grijs plukje in zijn snor, maar hij rent nog net zo energiek de bühne op als dertig jaar geleden. En als laatste John Frusciante, De Virtuoos, Het Genie, de Funkrock-Revelatie, gitaargod by day, acid house-hobbyist by night. Zijn weelderige bos lokken fladdert in de wind. ‘Hij is nog groter dan ik dacht’, fluistert zoonlief naar zijn vader.

Wie de Peppers weleens zag, weet dat ze ALTIJD hun shows beginnen met een jam. Dus ook vandaag in Landgraaf. Smith tikt af en legt een laidback groove neer. ‘Oké, gaan we deze kant op?’, zie je Flea kijken. ‘Mooi niet.’ Dus hij begint als een wildeman te slappen en poppen. Frusciante is duidelijk nog zoekende: een simpele staccato riff op de D-snaar dan maar? Nee, toch een funky slagje hoog op de hals om bas en drums met elkaar te verbinden… of toch maar een gierende wahwah-solo. Eerlijk gezegd…. klinkt het nogal stijf? De drie lijken compleet langs elkaar heen te spelen. En dan Kiedis, die onzin-woorden uitspuwt om maar wat te rappen. ‘Sexy mama… Come with me cause I’m an ass killer… You’re ill, but… I’m iller.’ Ai ai ai, is dit een vleesgeworden shred-filmpje?!

Het gezicht van Jaap betrekt, en hij is niet de enige fan die schrikt. Na het oorverdovende gejuich valt het hele eerste vak stil. Dit is toch niet hoe de Peppers klonken? Tien minuten lang klinkt het helemaal nergens naar. En dan zoeken Flea en Chad elkaars blik. Flea geeft een dikke knipoog. Opeens valt alles op zijn plek: ze lopen maar te dollen. Ooit speelden ze nog met een sok om de lul om te choqueren, nu choqueren ze met een muzikale sok om de lul. Snap je?

‘Dit was onze nieuwe hit, top 10 in Albanië!’, grapt Kiedis achteraf. En daarna geeft de band alsnog een meesterlijke set weg. Het intro van ‘Around The World’ buldert als een weergaloze orkaan, het tijdloze junkie-anthem ‘Under The Bridge’ klinkt uit tienduizenden kelen als uit een en zelfs dat suffige ‘Snow (Hey Oh)’ bloeit op. Flea duikt al vroeg de fotopit in. Jaap tikt zijn zoon aan: ‘We hadden even oogcontact, echt waar!’ Veel nummers worden eindeloos uitgebouwd met uitgesponnen intro’s, solo’s en jams. Telkens weer wentelen Frusciante en Flea hun partijen om elkaar heen, en versieren ze de nummers met kleine extra accenten.

Opmerkelijk dat de band de laatste twee albums compleet overslaat: het schijnt dat Frusciante dat contractueel heeft laten vastleggen toen hij terugkeerde. Maar eerlijk gezegd mist niemand dat. Wel doet Frusciante solo ‘Tiny Dancer’ van Elton John (opgedragen aan VPRO-documentairemaker Bram van Splunteren!). Dan is er nog een ontroerend eerbetoon aan Hillel Slovak, de gitarist die volgende week 33 jaar geleden is overleden aan een heroïne-overdosis én doet de band zelfs een zeldzame vertolking van ‘Out In L.A.’ het allereerste nummer dat Flea en Kiedis ooit samen schreven, nadat ze Grandmaster Flash and the Furious Five zagen spelen.

De zon is inmiddels onder, we zitten tweeënhalf uur, achttien nummers en negen geweldige gitaarsolo’s in de set wanneer Anthony Kiedis de boel stillegt. ‘Ik heb vandaag een hele speciale gast voor jullie meegenomen. Mijn dierbare vriend Henky Penky, kom maar op!’ En ja hoor, daar komt tatoeage-held Henk Schiffmacher trots het podium op gesjokt. De meeste fans weten wel dat hij de tong-illustratie op de cover van Blood Sugar Sex Magik maakte. ‘Maar wisten jullie ook dat we met z’n tweeën een maand lang op een ontdekkingstocht door de jungles van Borneo gingen?’, giechelt Kiedis. ‘Het bleek een nachtmerrie, al de eerste nacht kreeg ik een loeiharde hoofdpijn. Later werd ik zo ziek dat ik er met een helikopter opgehaald moest worden. En Henk redde mijn leven: hij trok een reusachtige kakkerlak uit mijn oor. Bedankt voor alles, Henky!’ Waarop niet Kiedis, maar Schiffmacher ‘I Wanna Be Your Dog’ mag inzetten. Een beetje schor, maar een legendarisch moment.

Daar klinkt een roffeltje. Dat is hem hoor, het onmiskenbare intro van ‘Can’t Stop’. ‘Deze kennen jullie nog wel, toch?’, roept Kiedis. Van de publieksparticipatie moest RHCP het nooit per se hebben, maar tijdens deze laatste tour pikken ze steevast iemand uit het publiek om dat nummer te spelen. En natuurlijk wist Jaap dat, de smiecht. Uit zijn backpack pakt hij een groot stuk karton, hij klapt het uit en geeft het aan zijn juichende zoontje John. ‘Can’t stop, addicted to the shindig’, staat erop.

Ongelooflijk: Kiedis ziet het bord, roept de security erbij en laat het knulletje uit het publiek pikken. ‘Hey you, little rascal! What’s your name?’, vraagt Kiedis . ‘J…J….J…’, bibbert die inmiddels bloednerveus. Kiedis wacht geduldig. ‘J…J…. John!’ Kiedis grinnikt: ‘Dat kan geen toeval zijn, man! Zo heet onze gitarist ook!’ Frusciante knipoogt, hangt kleine John zijn witte Stratocaster om en reikt zijn plectrum aan. John laat die onhandig vallen, raapt hem op en zet de riff in. Zo soepel als Frusciante speelt hij niet, maar hee, John is 12 en staat voor het eerst op het hoofdpodium van Pinkpop. Natuurlijk is hij godverdomme een beetje zenuwachtig. Slechts af en toe durft hij omhoog te kijken, maar zodra Flea hem ‘Go John! Go John!’ in het oor brult, waagt hij zich zelfs aan een bluesy solo. Frusciante knikt goedkeurend en heel Landgraaf wordt wild. De duizenden vaders in het veld gaan stuk, en knijpen hun zoontjes even in de arm. Ze herkenden zich in de reportage van Hart van Nederland, en herkennen zich nu in dit moment. ‘Jij bent mijn John, hoor, en ik ben razend trots op je.’ Achteraf roept Kiedis: ‘Nou John, a star is born! Kom jij maar even mee naar achter, dan hebben we een verrassing voor je!’

Ook papa Jaap is extatisch. Eerst nog wel.

Maar het duurt maar en het duurt maar voordat kleine John terugkomt. Tien minuten. Twintig minuten. Jaap’s telefoon trilt non-stop. Is het John? Nee, het is mama, die de eerste filmpjes van het moment al toegestuurd kreeg van vrienden. ‘Trots als een pauw’, appt ze. ‘Hoe laat zijn jullie thuis?’ Dan flitsen de notoire Peppers-backstage-anekdotes door het hoofd van Jaap, de bizarre drugservaringen, het rottende heroïnegebit van Frusciante dat helemaal moest worden vervangen. Hij raakt eventjes in paniek. Zou Kiedis misschien weer aan de coke zijn gegaan, zoals hij ook in 1994 al een terugval had door een verdoving bij de tandarts? Oh nee, arme John! Hij ziet dat knaapje al met een naald in zijn arm, schuimbekkend en alleen. Ik bied aan om alvast in de backstage naar ‘m op zoek te gaan, als journalist heb ik immers backstage-toegang. Jaap knikt verdrietig. ‘Heel graag.’

Oh, daar is hij al. John rent glunderend op zijn vader af. Onder zijn arm de roomwitte Stratocaster van Frusciante. ‘Dit was de beste dag ooit.’

3voor12 doet het hele weekend verslag van Pinkpop. Lees al onze recensies in het dossier.