PP20: Post Malone is toch echt een rockster PP20: Post Malone is toch echt een rockster

Er is een oorlog gaande op het Pinkpop-terrein. En die wordt uitgespeeld middels t-shirts. ‘Post Malone is kut’, staat er op. De initiatiefnemer is Berry (52) uit Sittard. In 2017 maakte hij ook al zo’n shirt voor Justin Bieber. Dit jaar heeft hij nog voor het festival een Facebook-pagina in het leven geroepen. 14.000 euro haalde hij op, dus nu deelt hij duizenden shirtjes uit. In een filmpje legde hij uit: ‘Ik ben in vijftien jaar Pinkpop nog nooit vóór de laatste act van het terrein gegaan, maar Post Malone vind ik dus echt helemaal niks! En dan draait daarna nog een malloot met een emmer op zijn kop. Het moet niet gekker worden. Ik kom naar Pinkpop voor échte muziek. Foo Fighters, geweldig! Pearl Jam, die doen iedere avond een andere setlist. Martin Garrix, die kan eigenlijk ook best goed gitaar spelen. Post Malone? Wat een sukkel!’

Zo is Landgraaf vanavond in tweeën gedeeld: er zijn de popliefhebbers die juist voor Post Malone, Mabel en Marshmello een kaartje hebben gekocht, maar ook héél veel bezoekers van het eerste uur die de vernieuwing maar niets vinden. Je herkent ze aan die shirts, hè? ‘Post Malone is kut.’ Ah, nog eentje: ‘Post Malone is kut.’ En daar ook: ‘Post Malone is kut.’ Bedenk er een drankspelletje bij, en je bent lazarus nog voordat Smeets het woord ‘teek’ heeft gezegd. Die haters hebben de treetjes vol gooibier al klaarstaan. Lege bekers pissen ze weer vol, en een enkeling heeft zelfs een kartonnetje oude eieren mee naar binnen gesmokkeld. Je kan wel raden wat ze daar dadelijk mee gaan doen.

Het lijkt de climax van een strijd die Pinkpop al jaren in de greep houdt. Jan Smeets zou liever Dolly Parton boeken dan Beyoncé, liever nog eens een uitgebluste show zien van Kings of Leon dan Rihanna op haar hoogtepunt, zelfs de fucking Killers nodigde hij liever uit dan Drake. Gelukkig beseft Mojo maar al te goed dat die rockliefhebbers ook niet het eeuwige leven hebben. Dat Green Day inmiddels een stuk meer kutplaten maakte dan goede. En de mensen die van ‘echte muziek’ houden sterven uit. Computers hebben de toekomst, en autotune ook. Wil Pinkpop overleven? Dan moeten ze de Pop in Pinkpop omarmen.

Ah, daar vliegt het eerste biertje naar het podium. Is het al showtime?

Een lijkbleek, slungelig punkjochie duwt een rolstoel de mainstage op. Daarin zit Post Malone. Een malle vrouwenpruik op, ziekenhuisgewaad aan. Een eerste ei suist rakelings langs zijn oor. Hij zit inmiddels voor de microfoon. ’Some say loooooooove…. it is a riiiiiver…. that drooooowns… the tender reeeeeed.’ Een tweede ei raakt hem vol in het gezicht. Het eigeel laat een slijmerig spoor achter in zijn baard, druipt langzaam over het ziekenhuisgewaad naar beneden. Gadver. Post Malone klapt voorover uit zijn rolstoel en lijkt zelfs flauw te vallen.

Dat punkgastje is inmiddels achter het drumstel gekropen. Wacht eens even… herkennen we hem niet ergens van? Is dat niet… Travis Barker? Ja, het is hem echt, de motor Blink-182, beest van een drummer, tyfoon van de cymbalen. En de loeiharde roffels die hij inzet? De rockliefhebbers spitsen hun oren. Post Malone staat weer op de benen, heeft inmiddels een omgekeerde Stratocaster omhangen en valt in met een grommende grungey riff.

Verdomme, dat is gewoon ‘Breed’ van Nirvana.

En het gekste: het klinkt geweldig. Opwindend. Ruw. Woedend. Precies zoals je hoopt dat een Nirvana-cover klinkt. Precies zoals geen enkele Nirvana-coverband ooit weet te klinken, omdat ze alles zo keurig naspelen en daardoor de essentie compleet missen. Dat Post Malone Nirvana-fan is, dat wisten we natuurlijk al wel. Backstage speelt hij steevast Nirvana-liedjes om op te warmen, en met Barker deed hij al eens een 75-minuten durende cover-livestream vol Nirvana-tunes die al even goed klonk. Hij haalde er meer dan 4 miljoen euro mee op voor het goede doel. ‘I don’t think these fellows can play any better’, tweette zelfs Nirvana-bassist Krist Novoselic. “They are on fire!!!!” Hij had gelijk.

Post Malone houdt het niet bij een cover vandaag. Hij doet er nog eentje: ‘Very Ape’. Nog eentje: ‘Territorial Pissings’. En nog een: ‘Frances Farmer Will Have Her Revenge On Seattle’. Stuk voor stuk deep cuts, niet de voor de hand liggende hits. Hij doet het niet om te pleasen, maar gewoon voor de fun, omdat hij een oprechte liefhebber is. ‘Ik hoorde dat jullie me een cunt vinden’, gromt Post Malone. ‘Dat ik hier op een rockfestival speelde en niet welkom was. Fuck you! Ik bén een rockster!’

Daar sta je dan, met je ‘Post Malone is kut’-shirtje over je iets te dikke buik, je mond vol tanden en een halve liter lauwe pis in de hand. Het begint steeds zuurder te ruiken. En voor je neus het hardst rockende optreden van Pinkpop 2020. Het rockt harder dan Deftones eerder vandaag, dan Nothing But Thieves gisteren en ook dan Disturbed en Volbeat morgen zullen rocken. Zelfs Jan Smeets staat in de coulissen mee te headbangen, gebroederlijk naast Corton. ’Vroeger wilde ik Kurt Cobain zijn. Nog steeds eigenlijk’, zegt Post Malone verlegen. Maar met pretoogjes, hij ziet ook wel dat hij inmiddels heel Landgraaf in de pocket heeft. Een roadie rent op hem af, rukt het besmeurde ziekenhuisgewaad van zijn lijf en trekt hem een tuttige bloemetjesjurk over het hoofd. Mooi man, Post Malone gaat echt all the way Nirvana vandaag.

Daarom ging de superster vanmiddag al langs bij het museumpje van tatoeagekoning Henk Schiffmacher. Zijn verzoek: geef mij de tatoeage die je ook bij Cobain zette. ‘Maar ik heb helemaal geen tatoeage gezet bij Cobain’, vertelde Schiffmacher achteraf beduusd bij NPO 3FM. ‘Ja, dat staat inderdaad op mijn Wikipedia-pagina, maar ik weet niet waar dat gerucht vandaan komt. Cobain had maar één tatoeage, een k in een klein schildje. Die had hij bij zichzelf gezet. Ik had dat overigens veel beter gedaan.’ “Nou oké, doe mij die dan maar”, reageerde Post Malone.’

Trots laat Malone de tatoeage zien aan de cameraman vooraan: inderdaad, een keurig schildje met een k, net onder het Playboy-konijntje bij zijn rechteroog. 24 is Austin Richard Post alias Post Malone pas, hij werd geboren in het jaar nadat Cobain overleed en inmiddels is hij een van de grootste popiconen ter wereld. Hij wordt vaak rapper genoemd, maar is hij niet eerder een rockster? Ja, hij rapt over Versace-boxershorts op giga-yachten, over de 50-karaatsringen die aan zijn handen glitteren, maar zingt ook over de littekens die anderen bij hem achterlieten, de brandende pijn die hij wel móét verdoven om ermee te kunnen dealen. Als dat geen teenage angst is? Geen wonder dat Red Hot Chili Peppers én Aerosmith met hem wilden spelen, dat zelfs Father John Misty een liedje met hem schreef.

Na die Nirvana-covers krijgt ook het andere werk van Post Malone opeens een hele nieuwe lading. ‘I've been fuckin' hoes and poppin' pillies, man, I feel just like a rockstar’, croont hij over overstuurde bassen. Hij namedropt Jim Morrison, hij rapt over die keer dat hij een tv uit het hotelraam gooide (net als Keith Richards!). En rest in peace Bon Scott, zanger van AC/DC. Hij pakt er een gitaar bij, en nee joh, het is stiekem ook een vlammenwerper waar lange steekvlammen uit schieten.

Neem ook ‘Take What You Want’, het stadionrockanthem dat hij maakte met Travis Scott en Ozzy Osbourne. ‘I feel you crumble in my arms / down to your heart of stone’, gilt Ozzy vanaf een giga-LED-scherm terwijl hij langzaam face-morpht met Malone. Het eindigt met de meest exorbitante, iconische gitaarsolo die je dit decennium hebt gehoord. Post likt duivels langs de snaren, trekt een orgastische blik terwijl hij zijn wahwah berijdt en begint aan een virtuoos potje vingertapping op het fretbord.

En hoplakee, Malone slaat de gitaar kapot. Hij schopt na, en gaat er nog eens flink op staan springen. Onder zijn voeten breekt de hals door tweeën. Dan schrikt hij, en valt op de grond. Terwijl hij daar ligt te creperen, en een EHBO-hulpverlener Malone in zijn armen neemt, pakt–ie de microfoon. ‘I think I just broke my toe. I think I REALLY just broke my toe.’ Zo erg lijkt het ook weer niet, maar er steekt wel een dikke splinter in zijn teen, dwars door het gaatje van zijn zwartblauwe signature croc. Meteen doet Malone de belofte dat hij de show zo zal afmaken. Maar eerst? Eerst moet hij echt effe naar het ziekenhuis om zijn teen te laten checken.

Drummer Travis Barker stelt voor wat covers te spelen, en verhip, een dik kwartier later wordt Malone inderdaad weer het podium op gerold in dezelfde rolstoel, opnieuw in een ziekenhuisgewaad. Ditmaal krijgt hij geen eieren naar zijn smoel geworpen, maar het meest bulderende applaus dat Pinkpop ooit heeft gehoord. Hij zit nog niet voor z’n microfoon, of hij neemt z’n blauwe Gibson alweer ter hand en begint de Queen-medley mee te zingen met zijn voet in het gips. De hulpverlener in zijn fluorescerende vestje geeft een dikke knipoog, Malone lijkt gelukzalig van de adrenaline en pijnstillers. ‘I may not be able to walk or run but I can still play guitar and scream!’ Wat een rockster!

Malone doet nog een rondje door zijn grote hits, als toetje de ‘Dreams’-cover van Fleetwood Mac (die klinkt duizend keer beter dan toen Stevie Nicks het vorig jaar zong). Hij kijkt op zijn setlist. ‘Motivational speech’, staat daar. En dan krijgt hij het opeens te kwaad.

‘Those percs are wearing off’, brult Malone. ‘En ik vind het helemaal niet leuk dat ik hier eigenlijk niet welkom was. Moet je nagaan hoe sommige andere mensen zich hier in Nederland voelen, met fucking black pete. Ik heb er te lang mijn kop voor in het zand gestoken, ik heb te lang gedaan alsof ik géén culture vulture was maar in deze gekke tijden kan ik niet langer zwijgen. Ik moet beter mijn best doen. Nee, een zwart vakje op je Instagram is níét genoeg. Ik zag vanmiddag een wit meisje met braids in optreden. Waar de fuck zijn we mee bezig?! Hebben jullie nog nooit van cultural appropriation gehoord? Het is een fucking disgrace dat de mensen die de cultuur hebben opgebouwd er nu de financiële vruchten niet van kunnen plukken. Ik hoorde dat er in de afgelopen vijftig jaar slechts één zwarte hiphopartiest headliner was op Pinkpop, en dat was per ongeluk! Waar zijn Jay Z, Kanye West en Beyoncé? Als die hier niet welkom zijn, dan verdien ik dit podium ook niet. Oh ja, en black pete is racism!’ Mic drop.

Malone wil boos wegstormen, maar realiseert dan dat hij nog in zijn rolstoel zit. ‘Barker!’, brult hij. De drummer rent op hem af, pakt de rolstoel en duwt hem van het podium. Wat een rockster.

3voor12 doet het hele weekend verslag van Pinkpop. Lees al onze recensies in het dossier.