Fan voor een dag: John Mayer Fan voor een dag: John Mayer

'Ik zou geen nee tegen hem zeggen hoor', grapt Inge. Ook niet wetende hoeveel vrouwen Mayer al versleten heeft? De tabloids staan er vol mee. Jessica Simpson, Jennifer Aniston, Katy Perry, allemaal reeg hij ze aan zijn overwinningsketting. Hij gaf er ook smakelijke interviews over, waar hij soms achteraf spijt van kreeg. Zo noemde hij Jessica Simpson ooit 'sexual napalm' en zei hij over zijn voorkeur voor witte meisjes: 'My dick is sort of like a white supremacist. I've got a Benetton heart and a fuckin' David Duke cock.' Hij moest er zwaar voor door het stof (en terecht), maar ze zijn wel hilarisch, die interviews van hem. Zelfingenomen, ijdel, maar ook met een soort don't give a fuck houding die me wel bevalt. Het geeft alvast een ander perspectief op het beeld dat ik altijd hen gehad. Ik vond John Mayer altijd vreselijk saai. Radiovriendelijk, te gelikt, zowel hij als persoon als zijn muziek. Maar vanavond ga ik dat natuurlijk helemaal omarmen. 

'Ik heb een beetje kriebeltjes in mijn buik', zegt Inge, die lichte blosjes op haar wangen gekregen heeft. Het is al kwart voor acht, en officieel zou Mayer al een kwartier op het podium moeten staan. Hij doet namelijk zijn eigen voorprogramma, of eigenlijk beter: twee volledige sets per avond. 'Ik kon me vandaag op werk ook absoluut niet concentreren.' 'Dit is irritant', zegt JB. 'Dit gaat allemaal van de tijd af.' 'Ik hoop niet dat hij zijn hoed op heeft. Ik zag op Insta dat hij dat in Kopenhagen wel had.'

Het is even voor acht uur als John Mayer en zijn grote band het podium op stappen en aftrappen met 'Helpless'. Hij heeft twee drummers, twee gitaristen, een toetsenist en twee backing vocalists bij zich, grotendeels zwarte muzikanten. En een bassist wiens naam altijd met ontzag genoemd wordt. Pino Palladino. Echt, normaal geeft niemand om de bassist, maar zodra deze man op het podium staat wordt de sfeer direct gewijd. Hij werd groot in de jaren tachtig en speelde met onder meer The Who, Elton John en D'Angelo. Maar de echte muzikale ster is natuurlijk Mayer zelf. Dat blijkt al meteen bij het eerste nummer. Halverwege stoot JB me aan. 'Meteen al kippenvel.' Die solo dus. Het gekke is, altijd lees en hoor je over John Mayer dat ie zo'n meesterlijke gitarist is, maar op zijn platen hoor je dat helemaal niet zo, vind ik. Ja, je hoort het wel als je echt luistert, maar als je het gewoon op de achtergrond een beetje aan hebt staan voelt het allemaal heel erg binnen de lijntjes. Live is dat totaal anders. Uit de solo momenten haalt Mayer alle dynamiek. De meeste songs die hij in de eerste set speelt zijn vrij laid back, tot hij de gitaar open trekt. In 'Helpless' doet hij dat meteen heel goed. Het is zo'n solo die heel zachtjes jankend begint, steeds voller wordt en op de piek nog overgepakt wordt door de hele band.

'Ik heb zojuist een levensles geleerd hier op het podium', zegt Mayer. 'Nooit de songs met wah wah pedaal bij de eerste drie nummers spelen, als de fotografen er nog zijn. Ik kan dat niet zonder gekke grimas spelen.' Inge en JB troeven elkaar steeds af wie als eerste het volgende nummer herkent. 'Who Says', 'Waiting On A Day', 'I Don't Trust Myself (With Loving You)'. 'Hij is wel eerlijk', zeg ik tegen Inge. 'Haha, ja', zegt ze. 'Ik denk dat hij zelf ook wel weet waar het steeds fout gaat. Hij vindt het spelletje te leuk.' Ik moet denken aan dat Playboy interview van die white supremacist dick, waarin hij ook nogal uitgebreid en gedetailleerd vertelt dat hij tijdens de seks vaak aan zijn exen denkt, omdat hij nogal goed gaat op zijn eigen herinneringen. Oh en oh ja, dat hij masturberen eigenlijk nog leuker vindt dan seks met een vrouw. 

Inmiddels is Mayer echt lekker op stoom, nog altijd relaxt en zwoel, trefzeker gespeeld. Hij doet een dubbele gitaarsolo met Isaiah Sharkey, maakt meezingmomentjes bij 'In The Blood' en 'Why Georgia' en ziet duizenden telefoonlichtjes omhoog gaan bij 'Changes'. "Nu is mijn avond al compleet', zegt JB bij het negende nummer. 'Queen Of California' dus. ' Al hoop ik wel dat ie hem afmaakt met een vlammende gitaarsolo. Hij heeft hem ook wel eens geskipt om meteen door te gaan met het volgende nummer. Dat doet hij nu ook, en wel met Grateful Dead cover 'Fire On The Mountain'. 'Wist je dat hij tourt met ex leden van The Dead', vraagt JB. Op het scherm boven hem druipende ogen en een roze schildpad. Dit psychedelische nummer (met ook weer een geweldige solo) is mijn hoogtepunt van de eerste set. Het is ook het laatste nummer voor de break.

'Ik ben nu alweer blij dat ik morgen weer ga', zegt JB. 'Heb jij geen spijt dat je geen kaartje hebt, Inge?' 'Nee hoor, zegt Inge. 'Ik vind één keer wel genoeg.' 'Nep-fan', sneert JB. 'Tenzij je natuurlijk dat Big Shirt gaat halen zo.' Na een minuut of twintig stapt Mayer het podium weer op. Zoals elke avond begint hij het tweede deel met drie nummers solo akoestisch. Het wordt een absoluut hoogtepunt in de avond. Vaak zijn van die akoestische intermezzo's een beetje saai en plichtmatig, maar John Mayer speelt de Ziggo Dome met zijn zwoele stem en super precieze gitaarspel helemaal gek. Hij doet het met 'Your Body Is A Wonderland', zijn allereerste hit, bijna twintig jaar oud. Een zwijmelliedje, maar wel echt een killer. Inge gaat er heerlijk op en om me heen grijpen mensen elkaar vast, of ze maken filmpjes. Of allebei. Dit is zoetgevooisde pop op zijn allerbest. 

Op driekwart van de set komen we bij mijn lievelingsnummer 'Slow Dancing In A Burning Room', door gitarist David Ryan Harris ingeleid met een stukje van Prince's 'The Beautiful Ones'. Dit is John Mayer's ultieme slijper wat mij betreft, ook weer met een jankende solo. Het is ongelofelijk hoe weinig moeite het hem lijkt te kosten. Dat is wat ik altijd irritant vond aan deze artiest, dat vederlichte, dat perfecte. Ik heb er een natuurlijk wantrouwen tegen. Hij is het type man dat na een one night stand als het meisje nog slaapt stilletjes het bed uit sluipt, zijn haar kamt en zijn tanden poetst, vervolgens stilletjes weer in bed kruipt en net doet alsof ie in perfecte staat wakker wordt. Maar hij is ook echt die hele goede muzikant die grepen op zijn gitaar kan die niemand beheerst. Dat moeiteloze, die flair van succes die om hem heen hangt, is precies de kracht. Op de tribune zie ik iemand lopen in een Big Shirt. Het is nog groter dan het leek. Inge geeft intussen een Fisherman's Friend aan het meisje dat de hele tijd in haar nek staat te hoesten. 'Nee, het geeft niet, echt niet.'

Het is even voor elf uur als de set tot een einde komt, zoals elke avond met 'Gravity' (de grootste hit van Continuum) en 'New Light', een goofy maar zeer pakkend popliedje waarin hij een dame smeekt hem één kans tussen de lakens te gunnen. 'Pushing 40 in the friendzone, we talk and then you walk away, every day.' John Mayer, de eeuwige hartenbreker, nog altijd op zoek naar ware liefde. 'Zo', besluit JB, 'tijd om die sleutelhanger te gaan halen.'