WOO HAH 2019: de vrijdag barst uit zijn voegen van gretigheid WOO HAH 2019: de vrijdag barst uit zijn voegen van gretigheid

Is er ergens in Nederland een festival dat de energie van het WOO HAH-publiek kan evenaren? De openingsact van het festival is nog geen halfuurtje bezig of de Forest-stage staat al volgeladen met een menigte van buitelende jongens die kraaiend van het plezier hun waterpistooltjes de lucht laten in schieten. ‘TURN UP! Ik ben jarig!’, gilt Jacin Trill terwijl hij een fles champagne de lucht in laat spuiten. Vijf minuten later springt Leafs met een theatrale duik lachend op een jubelende zee tieners. Het duo bracht een paar maanden geleden nog hun eerste gezamenlijke debuut uit vol suikerzoete trap en hiphoptunes met een likje latin, nu laten ze zien hoe je een turn-up in één keer ontkurkt. Meteen de gezelligste moshpit van de hele dag.

Ja, het is een drukte van jewelste op deze zesde editie van hiphopfestival WOO HAH, waar je stemmen van heinde en verre lijkt te kunnen horen. Loop een rondje over het festival en het klinkt Belgisch, Engels, Duits, Frans, en is dat nou een gast met een Mexicaanse vlag die daar zo vrolijk rondhuppelt? Geen wonder, ook: WOO HAH lijkt ieder jaar zijn programmering aan te scherpen, met een mooie mix van coole opkomende namen uit het internationale circuit, gelauwerde cultacts en ook ruim baan voor de Nederlandse hiphopscene, waarvan vandaag vooral de Rotterdamse Kevin met zijn kenmerkende slow flow vandaag opvalt. Maar de echte ticketsellers van het weekend, dat zijn natuurlijk de grote namen aan de bovenkant van de poster: Travis Scott en Glastonbury-headliner Stormzy.

Zo’n grote headliner heeft deze vrijdag niet. Het is dan ook meer een halve festival-dag, met een programma dat vanaf zeven uur ’s avonds van start gaat. En het hoofdpodium, dat wordt niet eens geopend vandaag, waardoor de vrijdag eigenlijk een beetje voelt als een opmaat naar de rest van het weekend. Niet dat er geen flinke namen staan vandaag: zowel Gunna, Pusha T als ScHoolboy Q zijn erbij op de vrijdag, maar doordat ze allemaal bij de Forest optreden en de rest van het programma eigenlijk geen grote namen bevat vormen er zich flinke opstoppingen aan de noordelijke kant van het terrein. Dat is vooral balen wanneer je vanaf de Forest stage naar de Desert stage aan de zuidkant wilt lopen, waar vandaag ruimte is voor opkomende internationale namen die de moeite waard zouden zijn als de files ernaartoe geen twintig à dertig minuten van je tijd zouden opslokken. Dat zal zaterdag wel anders zijn wanneer de main stage ook open gaat en de ruimte van het festivalterrein wordt gemaximaliseerd, maar irritant is het wel een beetje.

Dat mag de sfeer overigens niet drukken. De vrijdag voelt als een aaneenschakeling van turn-ups, en wanneer een artiest niet levert, dan weet het publiek daarvoor te compenseren met een mateloze energie. Kijk maar eens hoe gigantisch de toestroom is bij Gunna, waar een kwartier voor aanvang tot ver achter de bomen reikt, en voel de hype: zou hij vandaag zijn vermeende status als trap-GOAT waarmaken?

Nou, niet echt dus. Het zal niet aan het publiek liggen: vanaf het moment dat hij zijn set inzet wordt die mensenmassa naar het epicentrum van een massieve moshpit getrokken, als een plastic zak die in één ruk vacuüm wordt gezogen. Na vijf minuten rent het eerste meisje al hyperventilerend door de menigte, twee vrienden in haar kielzog. Even later wordt een jongen, één en al oogwit, door twee bewakers uit de moshpit getrokken. Ja, het gaat er hier kneiterhard aan toe, en dat terwijl Gunna eigenlijk niet de energie levert waar je op zou hopen. Hij schuifelt vooral een beetje over het podium terwijl hij zijn backingtrack het meeste werk laat doen, en eigenlijk staat het geluid te zacht om naar de drukke randen te reizen – maar met zo’n energie op het veld lijkt het weinig uit te maken.

Wat een contrast met Pusha T, de GOOD Music-headhoncho die met DAYTONA zijn beste album sinds jaren uitbracht en met zijn eerste festivalshow in Nederland de hype volledig waarmaakt. En dat door juist een hyper gecontroleerde show neer te zetten, waarbij hijzelf met een haast plechtige air over het podium sluipt als een panter zonder enig aanstalten te maken om het publiek op te jutten. Niet alleen krijgen de fantastische producties van Kanye op DAYTONA – oké, en een Clipse-track uit een ander tijdperk, en nog wat werk van My Name Is My Name – zo alle kans om te schitteren, maar vooral ook zijn gruizige stem. Bizar hoe een nummer als 'Santeria' op zo’n gigantisch en gespannen veld opeens binnen komt en hoe je haren er recht van overeind gaan staan. En bizar om te zien hoe een publiek, dat de hele dag om de kleinste vingerknip een turn-up van jewelste weet te veroorzaken, zo gehypnotiseerd naar een show kan staren. Maar iedereen weet dat het eraan zit te komen, en als de turn-up komt, dan komt ‘ie ook echt: tijdens de laatste vier tracks – ‘Feel the Love’, ‘I Don’t Like’, onder anderen – klotst het publiek heen en weer alsof ze in een zeestorm terecht zijn gekomen.  

Een perfecte opmaat naar de bangers van ScHoolboy Q, die vandaag wordt onthaalt als een headliner. Anders dan King Push speelt Q vrij weinig van zijn meest recente album CrasH Talk – logisch ook, want op twee of drie tracks na valt het toch flink tegen – en komen de beste bangers nog steeds van Oxymoron, maar met die bangers weet hij het publiek dan ook flink in te pakken. Ja, en dan staat iedereen vooraan dus inderdaad te schreeuwen, nee, te smeken om ‘Numb Numb Juice’. Bovendien is het ScHoolboy Q die als eerste van het weekend zijn solidariteit uitspreekt naar A$AP Rocky, die op het moment vastzit in Zweden. Benieuwd welke rappers er dit weekend nog meer zijn voorbeeld zullen volgen.

Een controversiële move, maar net zo controversieel op de festivalagenda is het optreden van Bizzey, wiens boeking zóveel weerstand opriep bij het festivalpubliek dat er een heuse petitie werd opgezet om hem weer van de line-up af te gummen, omdat hij geen echte rapper zou zijn. Ondertussen is ‘ie wel mooi ondertekend door zo’n 4000 man, maar je kunt je natuurlijk afvragen hoeveel verongelijkte haters de moeite hebben genomen om dat ding niet één, maar twee, drie, vier keer te tekenen. En je kunt je afvragen of het überhaupt uitmaakt, want no way in hell dat WOO HAH Bizzey zou cancelen om zo’n deuk in een pakje boter.

Want natuurlijk hoort Bizzey op WOO HAH. Die man scoort meer hits in een week dan de meeste rappers in hun hele leven, en als er iets is wat zo’n mega divers festivalpubliek om één uur ’s nachts weet te verenigen, dan is het wel een oorwurm van een Bizzey-hit. Voeg daar een stel danseressen, CO2- en confetti-kanonnen en tien pils aan toe, en je hebt precies de sfeer te pakken die je wilt hebben op de eerste nacht van een driedaags festival. Wie anders dan Bizzey?

En terwijl Bizzey smakelijk zit te lachen, kunnen we strompelend naar huis, naar onze tent, hotel, waar dan ook. Morgen weer een dag, dan wél met een echte headliner op de mainstage. Het was misschien geen volwaardige festivaldag, en de drukte speelde de avond parten, maar al met al was de vrijdag een mooie opmaat naar een veelbelovend weekend.