WOO HAH 2019: De tweede dag van WOO HAH is volledig van Stormzy WOO HAH 2019: De tweede dag van WOO HAH is volledig van Stormzy

Het had hét moment van de zaterdag moeten zijn, maar echt vlotten wil het niet bij Sheck Wes. En de verwachtingen waren nog wel zo hooggespannen: megahit ‘Mo Bamba’ was vrijdag hét turn-up anthem van zo ongeveer iedere pauze-dj, op de zaterdag staat de New Yorkse rapper op een cruciaal slot in de vroege avond dat bedoeld is om de vlam de pan in te laten slaan. Bovendien lijken alle ingrediënten aanwezig te zijn: met de rauwe producties van MUDBOY heeft Wes genoeg tracks om zo’n show te kunnen dragen, de Forest-stage is tot de nok toe gevuld en geen Nederlands festival zo klaar voor de turn-up als het übergretige WOO HAH-publiek, dat vanaf de eerste tel van een goeie tune klaar lijkt te staan om iemand de ledematen van het lijf te scheuren.

Wat gaat er dan mis? Nou, ten eerste is de Amerikaan een dik uur te laat, waardoor hij zijn fans steigerend in de startblokken laat staan. Die storten zich vervolgens vól overgave op de mega-hits die de pauze dj ze voorschotelt, dat ze al volledig murw geslagen zijn voor Sheck überhaupt het podium op komt hollen. Mooi kut voor Sheck: vooral tijdens het eerste kwartier van zijn set is de sfeer mega ongemakkelijk, en na openingstrack ‘Sadio Mane’ wordt hij met zo’n doodse stilte gadegeslagen dat hijzelf ook duidelijk geïrriteerd raakt. En dat terwijl hij zijn flow juist helder en verstaanbaar brengt, en vol energie over het podium galoppeert. Natuurlijk krabbelt hij weer op van die ongemakkelijke start, en nátuurlijk komen er weer een paar jongens met losse zolen uit de moshpit van ‘Mo Bamba’ draven, maar toch is het jammer dat zijn hit tijdens de sets van de pauze dj’s meer respons weet te ontketenen dan tijdens zijn eigen WOO HAH-debuut.

Kleine opstartprobleempjes, dus: op de zaterdag van WOO HAH worden de moshpits maar moeizaam geopend, en dat terwijl het de eerste volwaardige festivaldag is. Immers behelsde de vrijdag slechts een avond, en dat ook nog eens zonder officiële headliner. Maar waar iedereen op vrijdag met gestrekt been erin leek te springen, laten de meest opgefokte moshpits op de zaterdag wat langer op zich wachten.

De sfeer op de zaterdagmiddag is dan ook nogal vrijblijvend. Goed, Jay Rock opent het hoofdpodium met bravoure, en vooral zijn bekendste nummers – eigenlijk voornamelijk features – vallen goed, maar écht fikken wil het vlammetje nog niet. Even later bij Little Simz gebeurt eigenlijk hetzelfde: de Britse werd gelauwerd vanwege haar onlangs verschenen album GREY Area, dat ze vandaag bijna volledig speelt, en dat dan ook nog eens megagoed: met haar kristalheldere flow brengt ze het spervuur aan woorden op een track als ‘Venom’ live met net zoveel precisie als op plaat, en dan heeft ze haar set ook nog eens opgetuigd met een liveband, wat bij veel hiphop-acts nogal hit-or-miss zou zijn maar bij Little Simz een prima balanceer act is. En toch is de reactie vanuit het publiek – op een paar krijsende meisjes na, die ‘101 FM’ tetterend verwelkomen – maar lauwwarm. Dat zou wel anders zijn op een festival als Down The Rabbit Hole of Lowlands, waar Little Simz met haar toegankelijke sound heel wat hiphop-sceptici over de streep zou kunnen trekken.

De set van GoldLink lijdt aan dezelfde kwalen. Hij brengt zijn raps over glijdende R&B en bronstige, dansbare house- en afrobeats, maar eigenlijk ligt het geluid gewoon te ver af van de loeizware bassen en snijdende traptunes waar het publiek het best op lijkt te reageren. En dat terwijl hij zijn handje maar blijft ophouden voor een moshpit die maar niet wil komen. Als hij er nog een keertje om vraagt om vervolgens ‘Crew’ – de meest vredelievende slaapkamertune ooit – in te starten, laat het WOO HAH-publiek de Amerikaanse rapper met blauwe ballen zitten.

Bij Rae Sremmurd zit de sfeer er in ieder geval een stuk beter in. Het duo stond in 2017 al bij het festival op de planken, en in de tussentijd hebben ze flink wat hits mogen opstapelen, waarvan ‘Black Beatles’ eigenlijk nog altijd het lekkerst valt. Ook Aminé brengt het er goed van af tijdens zijn Nederlandse festivaldebuut, zeker als je de gillende meisjes vooraan die uit het publiek moeten worden getrokken als graadmeter neemt.

Maar het echte omslagpunt, dat bevindt zich nogal laat op de avond tijdens de show van grime-superster Stormzy. Al jaren is-ie vaste gast in Nederland festivalland, en al jaren wordt hij alleen maar beter en beter. Vanavond is-ie daadwerkelijk sensationeel – misschien is het de Glastonbury-afterglow? – en het is een fraai gezicht om de rapper met het postuur van het Oscarmannetje vanuit de verte te aanschouwen, het middelpunt van een caleidoscopische lichtshow in een pikdonkere nacht. Ieder woord komt glasscherp binnen, en vanavond rapt hij zelfs zó helder dat het live amper van het album te onderscheiden is. En dat zonder zijn in-ear monitors, die hij al aan het begin van zijn show geïrriteerd heeft uitgetrokken. Als ‘ie dan ook nog een ode aan zijn roots doet – ‘Shape of You’ van Ed Sheeran, UK, innit –, het publiek eroverheen laat meezingen en zijn eigen verses erover heen spuwt, en even later óók nog eens het woord ‘Tilburg’ goed uitspreekt, heeft hij het publiek volledig ingepakt. En als ‘Vossi Bop’ dan eindelijk als laatste nummer wordt ingezet, ontploft het veld volledig.

Maar de meest halsbrekende kapriolen zie je vanavond bij Flatbush Zombies, het trio uit Brooklyn, New York, dat de sound van het jaren ’90 New York verweeft met verwijzingen naar geestverruimende psychedelica, Kubrick-films en de dood. Ze hebben nogal een live-reputatie, en die maken ze vanavond dan ook helemaal waar. Bijzonder hoe hard en grimmig dit erin hakt, en hoe grauw de doodsrochel van Zombie Juice, die hij uit het verst van zijn strot lijkt te persen, over het veld schalt. Op het veld bij de Forest is het een en al gekkenhuis, en als producer en MC Erick Arc Elliott dan ook nog een aanloop neemt vanaf het podium om met een halsbrekende dodemanssprong de víér meter tussen het podium en het publiek te overbruggen, dan barst de bom al helemaal. Uitgespeeld.

Ja, de zaterdag van WOO HAH had de nodige opstartprobleempjes: de acts aan het begin van de dag waren té toegankelijk en boetten daarmee in aan energie, de grootste hype-act van het festival kon niet leveren waar we op hoopten, en even voelde het alsof de vroege piekers op de vrijdag hun kruit al verschoten hadden. Maar als de vlam dan ook eindelijk uitslaat, kun je ervan uitgaan dat het hele bos mee brandt. Stormzy zette al een spectaculaire headline show neer, en Flatbush Zombies bezegelden de live-reputatie van de groep. Op de zondag mogen we nog één keer – en welke firestarters zullen dan nog de energie kunnen opbrengen voor de ongenadige moshpits van WOO HAH?