'Woooow, wat is dit?!' Een meisje komt aangefietst bij de loods waarin ZeeZout vanavond huist, en waarvan de golfplaten door de bassen al luidruchtig trillen. Misschien is ze nog nooit op een technofeestje geweest? Zo zijn er meer vanavond, soms inclusief nektasje en babyface. Het is mooi om te zien: ZeeZout is inderdaad toegankelijk genoeg om in te stappen, maar de nieuwkomers gaan tegelijkertijd zeker op de proef worden gesteld, met avontuurlijke dj's als Optimo en Woody'92.
Opener Elias Mazian staat in de wel erg grote loods in zijn gebruikelijke stijl lekker stevige houseplaten weg te tikken. Meteen valt op dat het volgens Lofi erg speciale nieuwe geluidssysteem nog verre van optimaal is afgesteld. Op de meeste plekken verworden de bassen tot een lelijke brij. Alleen de oplettende luisteraar hoort dat er ook nog ergens melodieën doorheen zweven. Vervelend, zulk slecht geluid kan een nacht behoorlijk verpesten.
Nee, in de kleine zaal gebeurt het voorlopig. Of zaaltje, of bijna een woonkamer eigenlijk. Het is al vroeg stervensdruk, en met reden. Dit is clubben teruggebracht tot de essentie: achter de dj één roze led-TL-balk, onder de booth staat een op hol geslagen rookmachine en alleen vooraan staan slechts twee boxen. In zo'n minizaaltje wapperen je broekspijpen toch wel, zeker als Nathan Homan en Perdu housebanger op housebanger stapelen. Af en toe creëren ze even wat ruimte met een esoterische break, maar dit is toch vooral al even lekker de kater van gisteren eruit dansen op de nog vroege avond.
ZeeZout weet al jaren heel knap smaakvol te boeken, en tegelijkertijd een breed publiek aan te spreken. Dit jaar is de organisatie de Undercurrent ontgroeid, en wordt uitgebreid naar de Lofi-loods op Amsterdam Sloterdijk.
ZeeZout ADE
Donderdagnacht van 23.00 tot 08.00 in Lofi op bedrijventerrein Sloterdijk
Gezien: Elias Mazian, Midland, Nathan Homan b2b Perdu, Optimo, Woody'92 en Avalon Emerson.
Het hoogtepunt: De dj-masterclass van veteranenduo Optimo, die eindigt met soul en disco.
De sfeer: Ervaren ravers staan tussen instappers, die hun ogen uitkijken en van alles filmen en fotograferen als aandenken.
De plaat: Avalon Emerson - The Frontier
In de loods doet ook Midland er intussen een schepje bovenop, met zwaardere percussievolle house. Bovendien mixt hij razendsnel, freakend met een vocal die telkens abrupt terugkomt, en lijkt het erop dat de geluidsman aan een paar goede knopjes heeft gedraaid. In no-time schakelt Midland door naar lichte acid. Doe je buiten even snel een sigaretje, is hij alweer een stap verder, richting Traffic van Thom Yorke. Door er een technoritme onder te schuiven geeft Midland de track nog een extra push, en laat hij de golfplaten nog even wat harder trillen.
Optimo kan vervolgens niet anders dan de avond resetten met groovy house, maar al snel is het weer techno wat de klok slaat. Ze doen hun best om de toch wel erg grote loods te vullen, maar natuurlijk wel op de Optimo-manier, met zware onregelmatige kicks en een soort bubbelende vorm van acid. Een licht verteerbare en toch avontuurlijke set, dat kun je gerust aan het duo overlaten: vrijdag mogen ze het op Thuishaven nogmaals laten zien. Het is ronduit indrukwekkend om de veteranen een tijdje op de vingers te kijken. Geconcentreerd, bijna onbewogen staat Jonnie Wilkes over het mengpaneel gebogen, tergend langzaam aan twee knopjes draaiend. Er gebeurt vast niets, denk je, en plotseling glijdt als magie de ene track naadloos over in de volgende. Broer Twitch legt daar vervolgens weer een precies passende ondergrond overheen, en zo gaat het twee uur lang. Een imponerende masterclass mixen, dit.
(Tekst gaat verder onder de afbeelding)
Die kleine zaal doet nog steeds in alles denken aan een huisfeestje, inclusief kamerplanten achter de booth. Woody'92 voelt het tijdstip goed aan en zet vol in op techno, zo zwaar dat de kicks soms bijna in de bassen verdrinken. Zaterdag bij het liefhebbersfeestje van zijn vrinden van Nous'Klaer kan hij nicheplaat na nicheplaat opleggen, nu weet hij ook de stamptechno raar genoeg te houden. Met occasionele breakbeat en spacende synths laat hij de condensdruppels op de ramen nog wat groter worden. 'Woody, Woody' scandeert iemand, en als reactie strooit hij nog een moddervette baslijn uit over het overvolle zaaltje.
Terwijl Woody eindigt met een desoriënterende lading kicks die plots toch weer in het ritme vallen, is de bel intussen nog niet gegaan bij de dj-les van Optimo. Van een haperende draaitafel wordt juist een publieksmomentje gemaakt, een technoritme verandert ongemerkt in breakbeat, en ook niets populistisch is ze vreemd, trouwens. Eerst pleasen ze met flarden van ‘Show Me Love’, om wat krediet op te bouwen voor het sluitstuk: soulklassieker ‘Stand By Me’, en daarna schalt ook nog discohit ‘Searchin' van Hazel Dean door de nog volle loods.
Daarmee overspelen ze hun hand misschien een beetje, met dit ZeeZoutpubliek, dat met het uur meer knaldrang lijkt te krijgen. Het is inmiddels 6.00 uur geweest, de afhakers zijn al lang naar huis. Ja, en dan moet je de draad weer oppakken als Avalon Emerson. De heren zijn nog wel zo aardig even een beat voor haar klaar te leggen, maar wel met een jazztrompet erdoorheen, uiteraard. Ze begint met een soort vocal UK basstrack, en wisselt daarna tussen dreunende struikeltechno en ratelende breakbeat. Natuurlijk laat ze haar eigen Jon Hopkins-achtige track ‘The Frontier’ helemaal uitlopen, waarmee ze de gekte van Optimo gewoon nog even voort laat duren.
Meer ADE19 in ons dossier.