Je kunt de klok negeren maar je kunt hem ook gewoon twaalf uur achteruit draaien. Zie hier in het notendop het even simpele als geniale concept van de Breakfast Club. Waar dj's om drie uur 's middags doen alsof het drie uur 's nachts is. En waar het publiek net zo hard meegaat in de zelfbedachte tijdmachine.

(tekst en foto's René Passet)

Het is simpel: Je opent de poorten om ‘s ochtends zeven uur, serveert een croissantje en mikt twaalf uur later iedereen met zachte hand weer naar buiten. Net op tijd voor het avondeten. Perfect toch? De waterige herfstzon negeren is niet lastig. Eenmaal binnen blijkt het grootste deel van voormalig tandartsopleidingscentrum Radion namelijk schemerdonker. Bovendien is het er lekker zweterig en een tikkie uitgewoond. Gisteren was hier namelijk ook al een ontbijtfuif, met Peggy Gou als opperbarista. Bij de Breakfast Club komen geharde afterpartytijgers samen met fris gedouchte ochtendmensen. De ene spoelt net een halfje met een Club Mate weg, de ander bestelt aan de bar een cappuccino en grijpt het gratis ontbijt mee. Halverwege het feest staat iedereen afgestemd op dezelfde frequentie.

Veenbrand

Zaterdag was de Radion zo goed als uitverkocht. Op zondag is de kans om binnen te komen groter, al wordt in de loop van de middag je dansplek wel steeds kleiner en is het dringen in de twee zalen op de bovenverdieping. In de ene staat de Zuid-Amerikaanse Duitser Valentino Mora een veenbrand op te stoken met een technoplaat van Function, in de andere heeft Vladimir Ivkovic zojuist een tandje bijgeschakeld. Want in zijn geval betekent dat we van 100 naar 101 beats per minuut zijn gegaan. De resident-dj van het Düsseldorfse Salon des Amateurs maakt zelden haast in zijn sets en doet dat ook vandaag niet. Hoe trager de beat over de vloer sleept, hoe zwoeler de sfeer. Iemand als I-F (die zijn baard trouwens heeft verruild voor een discosnor) weet dat ook. Vandaar dat de Haagse discobaas het laatste deel van Ivkovic’s set rug-aan-rug draait met de Joegoslaaf. Waarna I-F zijn eigen set inluidt met een oudje van Depeche Mode. De eerste shirts gaan uit.

Breakfast Club

Zondag van 07.00 tot 18.00 uur in Radion, Amsterdam 

Gezien: Donato Dozzy, I-F, Courtesy, Vladimir Ivkovic, Valentino Mora, Mattheis, Oberman, Van Anh e.a.

Het hoogtepunt: We twijfelen tussen de volmaakte chill out en de set van Donato Dozzy

De sfeer: Lief, ontspannen met een kristallen randje. 

De plaat: Dresvn - 'Shelly Beach'

 

 

Nous’ Klaer

Een verdieping lager heeft Nous’ Klaer zijn eigen stekje. Het Rotterdamse platenlabel vierde zaterdag nog een labelfeest in Amsterdam-Noord en staat een dag later op vrijwel volle sterkte (Mattheis, Oberman, Konduku, Tammo Hesselink) onder de rode ramen bij de bar. Opperhoofd Oberman zoekt het vanmiddag duidelijk in de percussieve hoek: dansmuziek met een likje Afrikaans en ingewikkelde baslijnen. Dat gaat er prima in.

Mattheis heeft het daarna een stuk moeilijker om de vloer gevuld te houden. Logisch, want boven zijn ze begonnen aan het hoofdgerecht. Donato Dozzy krijgt ruim baan met een set die uiteindelijk meer dan vier uur zal duren. Als de Italiaanse veteraan in vorm is, kan een Dozzy-set uitgroeien tot een soort massahypnose. Triptechno die je steeds dieper het konijnenhol in trekt. Vanmiddag blijkt de bebrilde Italiaan in vorm. Misschien komt het wel door de wierook die hij heeft meegenomen. Zo draait hij een plaat waarbij de kickdrum de diepte van een hartslag heeft. Met een beetje fantasie hoor je het bloed in de verte ruisen. Een paar nummers verder schuift hij twee hi-hats langs elkaar terwijl een woodblock zijn best doet om de boel in de war te schoppen. Het is abstractie in vier bedrijven, uiterst geconcentreerd opgediend. Als je inzoomt op Dozzy’s handen die over het mengpaneel vliegen, kun je zien hoe een rafelig jointje telkens een heel klein beetje korter wordt. Al duurt dat hele proces van aansteken/pufje/vergeten bijna anderhalf uur.

(Tekst gaat verder onder de afbeelding)

Scandinavische sauna

Inmiddels zijn de trappen in de Radion een plakkerige bende. Maar wie onverhoopt struikelt over een verdwaald bierglas of een been wordt altijd opgevangen. En krijgt vervolgens nog een glimlach op de koop toe. De sfeer is heerlijk relaxed op de Breakfast Club, misschien wel omdat de druk dat het leuk moet zijn volledig ontbreekt. Er is immers tijd genoeg.

Je kunt gemakkelijk een uur stukslaan in de chill out-ruimte, waar de Aziatisch-Amsterdamse dj-dame Van Anh op een stoïcijnse manier al zittend op een bankstel prachtige ambientplaten aan elkaar rijgt. Carter Tutti, Chaos in the CBD, Music From Memory-dingen, je wilt er eigenlijk niet meer weg. Wat een contrast met de Deense Courtesy, die de Bovenkamer met veel energie aan het ombouwen is tot een Scandinavische sauna. Ze geeft de ontploffende zaal haar liefste glimlach terwijl ze haar linkerhand op haar borst houdt. Alsof ze wil zeggen: ik voel het net zo hard als jullie.

Na zessen knijpen velen hun ogen tot spleetjes als ze buiten komen, klikken hun fiets uit het slot en rijden richting De School. Voor wat ongetwijfeld het sluitstuk van dit ADE gaat zijn. Maar een goed ontbijt is het halve werk.

Meer ADE19 in ons dossier.