Morgen onthullen we welk nummer is uitverkozen tot de Song van het Jaar 2018, maar vandaag trakteren we alvast op de favorieten van onze redactie. Veertien hyperpersoonlijke liefdesverklaringen.
dj
Lana del Rey - Mariners Apartment Complex
Ze klinkt zo melancholisch als altijd, maar dat is ze geenszins: Lana del Rey op 'Mariners Apartment Complex'. Kom maar, leun maar op mij, ik ben je steunbeer die alles kan dragen. En dan lekker zwelgen in die meerdere lagen van vocalen, terwijl ik tegen Lana aanschurk. Het aanstaande album is in goede handen.
redacteur
Travis Scott - Sicko Mode
De eerste keer dat ik Travis Scott live zag vond ik hem een ongelofelijke lul. Iemand op Appelsap pakte tijdens het crowdsurfen zijn schoen af, en Travis wilde die gast wel op zijn bek timmeren. Nou ja, ik vond hem geen lul, hij was het gewoon. Ik vroeg me af of die agressie zich tegen hem zou keren, maar in de loop der jaren heeft–ie hem weten te kanaliseren. Anno 2018 is Travis Scott nog steeds een beetje angstaanjagend, maar vooral een artiest die niet bang is grote stappen te zetten. Voor zijn podium liet–ie een complete achtbaan optuigen, een stunt die je vroeger toch vooral bij glammetal bands als Mötley Crüe zag. Al even hallucinatief is de hoes van het Astroworld-album, met Travis Scotts hoofd als ingang van een apocalyptisch pretpark. Het klopt allemaal bij de muziek, die twee, drie, vier stappen vooruit lijkt, die net zo vrij en vooruitstrevend voelt als de jazz van de jaren vijftig en de elektronische muziek van de jaren zeventig.
chef redactie
S10 - FunX Hitje
"Ik wil dat je blijhijft, ik wil dat je blijjjjjhijft.' De pijnlijke onzekerheid, de paniekerige hunkering waarbij je je aan iemand wil vastklampen als een reddingsboei die je van een wisse verdrinkingsdood moet redden, en dat dan over een gloedvolle dancehall-beat? Wow. Toen dit intense prachtnummer uitkwam heb ik het zeker vijftien keer op repeat achter elkaar geluisterd, en toen wist ik nog niet eens dat het refrein met iPhone-oortjes is opgenomen in de slaapkamer van een psychiatrisch hotel. S10 staat wat mij betreft voor een nieuwe generatie Nederlandse artiesten – van Naaz tot Rimon, van LYZZA tot Ray Fuego – die allerlei maatschappelijke vraagstukken en problemen aankaart. Soms impliciet, soms expliciet.
redacteur
Ariana Grande - no tears left to cry
De hele context van alle ellende die Ariana Grande de afgelopen twee jaar heeft mee gemaakt, hoef je niet eens te weten hiervoor. Het is gewoon het beste liedje van het jaar. Dat contrast van die dramatische, bijna ademloze uithalen waarmee het begint, het plezier wat doorsijpelt als die UK garage drums erbij komen, en dan vooral toch weer die sicke balladmelodie die Grande achteloos lijkt te ontsnappen. Om niet zomaar iets te beweren, heb ik het voor de zekerheid een paar keer getest. Maar hij wordt dus alleen maar mooier als je hem meer dan een uur op repeat zet.
eindredacteur
King Princess - 1950
2018 is een uitstekend popjaar, waarbij deze single en Ariana Grande’s ’no tears left to cry’ streden om de eer. Close call, maar Ralph-Hermen had Ariana al ingepikt en King Princess ligt nét iets beter bij mijn dochter als ik ‘m thuis voor de honderdste keer opzet. Zoals Kees de Koning zegt, en daar sluit ik me volledig bij aan: de geschiedenis leert dat in popmuziek een vijftienjarige het zelden bij het verkeerde eind heeft. Waarvan akte.
producer
Childish Gambino - This Is America
Ik weet nog dat ik vanuit de trein naar kantoor liep en berichten voorbij zag komen dat ik deze clip MOEST zien. Ik dacht: 'Nou, nou, dat zal allemaal wel meevallen.' En toen kwam Childish Gambino voorbij met 'This Is America'. Ik heb het eerste kwartier niet kunnen praten omdat ik zo onder de indruk was en alles moest verwerken. Ik kan geen enkele andere videoclip bedenken die ik tot in detail kan inbeelden en een half jaar na dato nog steeds wekelijks bekijk en me nog steeds raakt. Ik hoop dat we over twintig jaar de nieuwe generatie deze clip opdringen en zeggen: 'Ja kijk, Childish Gambino zorgde ervoor dat we de wereld opnieuw bekeken en ons gedrag als maatschappij evalueerden.' Buiten de video om is het muzikaal gezien ook nog een dijk van een nummer. Je kan er gewoon niet om heen.
producer
Troye Sivan - The Good Side
Beste break-up song sinds Soft Cell met 'Say Hello Wave Goodbye'.
redactiestagiair
IDLES - Danny Nedelko
'Wide Awake' mag dan de koebel hebben, 'Danny Nedelko' had de beste catchphrase van het jaar. Hét anthem voor tijden van Brexit en andere bullshit is een energiebom, een politiek en persoonlijk manifest én een ode aan een Oekraïense immigrant met wie IDLES een innige vriendschap sloot. Dat alles kant en klaar verpakt in drieënhalve minuut opgekropte woede die elke festivalwei om zou kunnen ploegen. Zelfs Jools Holland - het toonbeeld van Britse beschaafdheid - zag zich uit pure gekkigheid genoodzaakt een mopje mee te pingelen toen IDLES zijn studio op stelten zette en gitarist Lee Kiernan bovenop zijn piano dook. Jools trok er nog net zijn colbertje niet bij uit. Zoals Yoda twintig jaar geleden sprak in The Phantom Menace, schreeuwt Joe Talbot nu: 'Fear leads to panic, panic leads to pain, pain leads to anger, anger leads to hate.' Het is volgens mij de enige reactievergelijking die ik ooit begreep. Gelukkig mag het verstand daarna toch nog eventjes op nul, wordt alle ellende voor een paar tellen vergeten. YADI YADI YADI YADI EY EY EY EY!
muzieksamensteller / redacteur Sunday Snooze
Parquet Courts - Tenderness
Achteloos schudt Parquet Courts (met hulp van Danger Mouse) de prachtigste liedjes uit de mouw op Wide Awake!. Helemaal aan het einde van de plaat staat de fijnste. Alex Kapranos en Joe Jackson knikken goedkeurend als de honky-tonk piano in het kille 2018 de fix van een beetje 'Tenderness' brengt.
dj
Childish Gambino - This is America
Nadat ik Donald Glover een freestyle op de beat van 'Poundcake' (Drake) had zien doen was ik fan! Zijn videoclips en korte films gingen erin als koek. De jongen die iedereen altijd maar een beetje raar vond en niet echt bij de 'de culture' paste. Dat imago veranderde in één klap toen hij de Emmy bekroonde serie Atlanta uitbracht. Iets anders dat zijn imago veranderde was de release van het nummer 'This is America'. Voor mij de Song van het Jaar omdat het meer is dan een catchy song met een lekkere beat. De timing van de release, de videoclip, de message van die videoclip (wat die ook moge zijn, Donald Glover weigert namelijk toelichting te geven) en het grote publiek dat Donald Glover omarmde als een genie, maakt dit nummer naar mijn mening een historisch moment in de muziek.
redacteur video
Mitski - Nobody
Het voelt een beetje ongemakkelijk, hoe Mitski haar eenzaamheid omzet in het meeste catchy liedje van het jaar. Terwijl jij al vrolijk mee gaat op de hi-hat is Mitski met elke zin die ze zingt steeds eerlijker over haar verlangen om niet meer alleen te zijn. Tot je je bedenkt dat er eigenlijk niets beter is dan alleen te zijn, dit liedje op te zetten en samen met Mitski in je eentje te dansen.
redacteur livemuziek
Childish Gambino - This Is America
Ik zou een scriptielange beschrijving kunnen geven van de ingeniositeit van de tekst, de driedubbele betekenis van dat ene woord of alle contrasten die de dubbele betekenissen met zich mee brengen. Ik zou me ook kunnen concentreren op de A-list sterren die Donald Glover zo ver heeft gekregen enkel de ad-libs te doen op zijn track. Maar zo nu en dan is het veel simpeler. Soms heb je zo’n nummer waarvan je je nog lang herinnert waar je was op het moment dat je het voor het eerst hoorde. Of in het geval van 'This Is America': zag. Na een week lange wandeling door de Andes zonder wifi is dit het eerste nummer wat ik hoor op onze hotelkamer in Cusco omdat ik van tien verschillende kanten berichten heb dat ik dit absoluut moet kijken. En dan komt het keihard binnen. En een half jaar later blijft het een nummer wat ik graag opzet. Meer dan een stijloefening, meer dan een confrontatie, meer dan een zoekplaatje is het vooral een steengoed nummer.
muzieksamensteller
Sunflower Bean - Twentytwo
Pats! Al vanaf seconde één weke knieën, door die stem, door die violen, en dan verpakt in een perfect radioliedje. Een soort Lana Del Rey, maar dan met meer tempo. Ultieme verliefdmakende schoonheid vermomd in pure melancholie, elke keer weer staat de wereld even voor me stil. Voor mij gaat het over de eeuwige jeugd - maar eigenlijk over het mogelijkhedendilemma van de 22-jarige, heb ik me laten vertellen – want stiekem luister ik eigenlijk meer naar hóe het klinkt dan naar letterlijke teksten…
redacteur
Kacey Musgraves - Slow Burn
Veel kanshebbers dit jaar, van de geëngageerde antimachismopostpunk van IDLES tot de prachtig glitterende tranen van Ariana Grande. Maar in een klotejaar als dit heb je soms gewoon een liedje nodig dat klinkt als een warm haardvuur. De eerste noten van 'Slow Burn' doen je diep ademhalen, en even is alles oké. Countrypopkoningin Kacey Musgraves schetst haar melancholische scènes zo akelig simpel dat het lijkt of je er zelf bij was: 'Texas is hot, I can be cold / Grandma cried when I pierced my nose'. De razendsnelle wereld staat heel even stil met het aanzwellen van dat piepkleine synthje.
