The Crave Festival: Haagse branie met ambitie The Crave Festival: Haagse branie met ambitie

Ze staan overal. Onder de podia, bij de geluidstafels en zelfs in de bosjes, naast de bomen. Rookmachines. Geen enkel ander festival neemt de wolkenmakers zo serieus als het Haagse The Crave. De grijze wolken die langs het hoofdpodium en door de boomtakken trekken, doen iets met je als bezoeker. Behalve hoesten dan.

Het zorgt er ook voor dat je jezelf gemakkelijker kunt verliezen, zo lijkt het. Waarom anders sta je om half vijf ‘s middags al lachend en met gebalde vuist naar Aurora Halal te zwaaien, terwijl de Amerikaanse toch bepaald geen vrolijke muziek draait. Die doet gewoon alsof ze niet in een stadspark maar in een zweterige nachtclub staat, waar ze doorgaans haar nerveus cirkelende acidtechno op de massa loslaat.

Halal’s lange dunne vingers tikken tegen de mengpaneel-faders alsof het gitaarsnaren zijn. Zelf zit ze net zo vastgeschroefd in de groove als de mensen op het veld voor haar. Over anderhalf uur hoeft festivallieveling Matrixxman hem alleen maar in te koppen (wat hij ook met overtuiging zal doen).

Dit is de vierde editie van The Crave en de tweede keer dat het festival het in het Haagse Zuiderpark is neergestreken. Party-organisatie District 25 maakte de afgelopen jaren flinke stappen, bewijzen ze vanmiddag. District 25 bestaat uit een vijftal jonge honden uit de Hofstad dat met een professionele bril naar het nachtleven kijkt. Inclusief meerjarenplan, een eigenwijze muzieksmaak en een wil om te verbinden. Zo organiseerden ze op Bevrijdingsdag min of meer spontaan en in samenwerking met de bevriende nachtclub PIP al een minifestival: Laserfest. Op een Mad Max-achtig terrein in een uithoek van de Binckhorst. Het was een topmiddag.

Scheen toen de zon uitbundig, vandaag laat de genodigde het akelig afweten. Het is de hele dag grijs en af en toe valt er zelfs wat lichte miezer uit de lucht. Maar koud is het niet in het uitgestrekte Zuiderpark en al snel lopen de velden vol. Het festival is met 5000 kaarten uitverkocht, al voelt het gelukkig niet zo. Overal is plek zat en met vier podia bovendien overzichtelijk genoeg om niet telkens je vrienden kwijt te raken.

Het publiek is typisch Haags: van alles wat. In tegenstelling tot Amsterdam waar iedere subcultuur zijn eigen festival heeft, loopt op The Crave alles door elkaar. Bleke kunstacademie-studenten met moeilijk haar in zwarte outfits staan zij-aan-zij met blote bast-jongens met tijgertattoo’s in hun nek en opgetutte hotelschoolmeisjes met gouden brilmontuur. Het maakt allemaal niet uit en iedereen doet lief tegen elkaar. “Mag ik een slokje van je bier”, vraagt iemand vooraan bij Hessle Audio terwijl Ben UFO net een plaat van Skee Mask opzet die het golfplaten dak doet trillen. “Natuurlijk mag dat. Hier.”

Terug richting main stage maar weer, over het schemerende bospad. Waar licht-jockey Co2RO met behulp van zeven antieke overheadprojectoren en een roterende bal een subtiele lichtshow in het bladerdak verzorgt.

Ineens is ook duidelijk waar de in een halve cirkel neergezette zeecontainers naast het hoofdpodium voor dienen. Er staan snel roterende beamers in, die dankzij de witte verf nogal heftig uitpakken. Niet dat techno-dj Blawan die extra punch nodig heeft. De dieptebommen die de Brit uitwerpt, treffen toch wel doel. Wat dat betreft ging Deniro eerder die middag een stuk subtieler te werk. Met soepele looptechno waarin constant vaart zat. Maar hij speelde dan ook een thuiswedstrijd.

Net als Dekmantel vergeet ook The Crave zijn oude helden niet. ‘s middags toverde de Japanse Soichi Terada al een glimlach op je gezicht met zijn herontdekte zomerse melodieën. Aan het begin van de avond doet The Egyptian Lover hetzelfde. Door zijn ‘Eight Oh motherfucking Eight’ te bespelen als een cello. Rechtop en naar het publiek toe gericht. Onderwijl rappend over ‘pussy lips’ en ‘freaks’. Dat de Amerikaan al 25 jaar min of meer hetzelfde doet, dondert niet. Hij zet de tent op zijn kop en mixt zijn Kraftwerkbeats strakker dan de staf van de farao.

Als de fietsenstalling op het parkgras rond half twaalf leeg stroomt, zetten velen koers richting afterparties in zowel PIP als en Het Magazijn, de twee kwaliteitsclubs die de stad rijk is. Want waarom één afterparty houden als je er ook twee of drie kunt geven? Er wordt zelfs gefluisterd over een geheim feest in de duinen. Nu er in Den Haag eindelijk een lentebries door het nachtleven waait, zijn de bewoners (of althans het dansende deel daarvan) zowel gretig en onvermoeibaar. Dan hebben ze aan District 25 een goede, bleek zaterdag in het Zuiderpark.