Wildeburg 2018: de leukste puzzeltocht van Nederland Wildeburg 2018: de leukste puzzeltocht van Nederland

‘Weten jullie hoe ik bij het strand kom?’ ‘Gast, waar is de Koperen Hond?’ ‘’Is dit het podium waar Inga Mauer zo draait?’ Continu zie je vragende gezichten fluisteren op de smalle bamboepaadjes. Zelf raak je ook om de haverklap de weg kwijt op Wildeburg. Zelfs als je er vorig jaar bij was. Ook nu weer ontdek je na drie dagen struinen nog nieuwe verborgen hoekjes en podia in het bamboebos. Opeens beland je na uren struinen bij een mellow kleermakerszit-slowhouse-podiumpje dat niet in het blokkenschema staat waar jongens in vaalgroene drolvangers liggen weg te spacen, of lig je opeens tussen de houten palen onder een stage in de luwte te vozen.

Oh Wildeburg, wat ben je een prachtig uniek festival. Vorig jaar zagen we al hoe bijzonder het was om 60 uur non-stop door te kunnen gaan. Ja, je hele ritme gaat naar de klote, maar je komt in een flow terecht die onvergelijkbaar is met elk ander Nederlandse dance-evenement. Het lijkt wel alsof de organisatie tijdens de brainstorm dacht: waar heb je allemaal zin in als je van de wereld bent?

Dat Wildeburg binnen een vloek en een zucht uitverkocht, was na de bejubelde eerste twee edities een zekerheid. Allereerst is het festivalterrein (een natuurtuin in Kraggenburg, Flevoland) een droom. Een groen labyrint vol heuvels, zandduinen en weggestopte meertjes. Bovendien is de programmering eigenwijs en scherp. Je vindt er urgente dance-artiesten als Courtesy, Cosmin TRG en Lucy naast culthelden als Red Greg en Danny Daze en een vergeten oude reggaeband als Inner Circle. Maar je kunt op Wildeburg ook terecht voor een keta-massagecursus, een saunabezoek of een lezing van TV-lieveling Tim den Besten die zaterdag tot grote hilariteit vanaf zijn telefoon fragmenten uit zijn boek voordraagt.

Lijkt het festival daarmee op Lowlands? Niet echt. Wildeburg is kleiner, alternatiever en veel liever. Bovendien stopt de muziek nooit; gaat de camping naadloos over in het festivalterrein en is de security drie bloedhete dagen meer badmeester dan politieagent. Zwemmen mag overigens gewoon op Wildeburg, zoals er heel veel mag wat elders taboe is. Nee, als je Wildeburg met iets zou moeten vergelijken dan moet je even meelopen naar deze draaimolen met gekleurde lampjes. Je zet het Duitse hippie-festival Fusion op het hobbelpaard, Into The Great Wide Open in de brandweerauto en het Groningse Paradigm aan de paal en geeft vervolgens een ferme slinger richting de sterren. Wildeburg is uniek. En dodelijk vermoeiend, als je niet uitkijkt. Want dansen in fijn zand bij dertig graden is pittiger dan je denkt.

Tekst gaat door onder de foto's.

Het geaccidenteerde terrein is dit jaar trouwens aardig uitgebreid. Zo zorgt het nieuwe Duinpan-podium bij iedereen direct voor open monden. De Wildenburg-bouwers timmerden daar een gigantisch, in tweeën gebroken piratenschip. Je kunt er op en in klauteren, te biecht (!) gaan of in het vooronder schone kleren scoren bij de weggeefwinkel. Achterin op het podium staat vrijdagmiddag Eclair Fifi uitstekend te draaien voor een bomvolle zandberg. De Schot is vanuit de Lucky Me-beats-hoek inmiddels overgestapt op stuwende house met af en toe Afrikaans gezang. Op papier klinkt dat nogal cliché, maar ze laat het verrassend fris klinken. 

Op zaterdag krijgt de minimal (!) house er ruim baan, met artiesten als Akufen, Makcim en Margaret Dygas. De in Berlijn woonachtige Amerikaanse draait zaterdagnacht een geconcentreerde set waarin ze met een permanente frons op haar wenkbrauwen laveert langs uitgebeende techno en soepele house. Het veld staat de hele avond afgeladen vol tussen de twee scheepshelften.

Ook de andere podia kregen een upgrade en zien er met al het hout en vele lampjes en lasers vooral ‘s nachts sprookjesachtig uit. Bij de Helling is er vrijdagavond geen doorkomen meer aan als publiekstrekker Mano le Tough aan zijn drie uur durende set begint. Afgezien van zijn recente remix voor Eagles & Butterflies was het de afgelopen maanden stil rond de Ierse producer, maar Wildeburg boekt hem gewoon. Omdat het kan.

Ook lijkt er geluisterd naar een van de kritiekpunten van vorig jaar. Want er staan deze editie meer dj’s met spierballen op de poster. Zo duwt Berghain-resident Answer Code Request het Strand vrijdagavond van ‘standje loomheid’ af met donkere en soms gemeen harde technoplaten. Daarna hoeft Guy ‘Talismann’ Blanken hem alleen maar in te koppen.

Zaterdagnacht spoelt de Canadees Mathew Jonson de melige smaak van het Hamburgse duo RSS Disco weg met een twee uur durende liveset vol hallucinante arpeggio’s en meanderende baslijnen. Ook krijgt drum ’n bass dit keer ruim baan, met Britse veteranen als LTJ Bukem en Ed Rush. “Put your hands up to the clear skies, Bukem is one of the good guys”, kraait MC Low Qui tegen een nog afwachtend publiek. Dat zal best. Maar toen Bukem met zijn Good Looking-label furore vierde, speelden de meeste Wildenburgers nog met Lego.

Ach, naar Wildeburg ga je niet om die ene superster of dj-held te zien. Naar Wildeburg ga je om alles. Adem in en duik er in. Het is veelzeggend dat de organisatie op de website alleen de artiestennamen en wat Soundcloud-linkjes deelde. Geen ronkende bio’s of ‘don’t miss this!!!’-aanbevelingen, zoals bij andere festivals. Zelfs een landenvlaggetje ontbreekt. Je komt maar gewoon kijken en ontdekken. Verdwaal in het bamboe, pak een van de vele bruggetjes en je loopt vanzelf tegen de leukste dingen aan. Een spontaan modulair concert achter een Mongoolse yurt bijvoorbeeld. Of een rondleiding van een bijen-imker. Verrassingen te over.

Bijna had dj-grootheid Seth Troxler onaangekondigd op een hoekje in het bos gestaan. Hij wilde zelf. Maar toch miste de Amerikaanse feestneus vrijdag zijn vlucht. Hopelijk vertelden je vrienden vooraf wel dat je Warp-veteraan Nightmares On Wax moest aanstrepen. Wat was die op dreef zaterdagnacht. Voor Eefje de Visser moest je vrijdag al op tijd het terrein op. Ze speelt in de vooravond een soloshow waarbij haar indie-fluisterliedjes een kwartslag bleken gedraaid. Geen liveband maar een stapel synthesizers, samplers en af en toe een basgitaar. Eefje’s nieuwe elektronische sound blijkt perfect tussen de Wildenburgse slowhouse te passen.

Zo staat er wel meer onwaarschijnlijke livemuziek op het festival. De Likt bijvoorbeeld. Hun electro-hiphop klinkt tussen alle house en techno extreem log en lomp, maar toch op zijn plek. Vooral ‘Alleen Zij Geeft Licht In De Duisternis’ met zijn gefilterde disco-sample slaat aan. Ja, en natuurlijk krijgen de Rotterdammers ook op Wildeburg crowdsurf na crowdsurf, en frontman Jordy zelf wordt zowaar vanaf het podium het publiek in gejonast. 

Tammer gaat het er aan toe bij Detroit Swindle bij het doorhalerspodium Ochtendgloren. Wat wil je, het is 8 uur ‘s ochtends en de helft van het publiek hangt in de touwen of is al naar de camping. Waar trouwens ook genoeg feestjes zijn. Een uitbreiding van de stiltecamping lijkt voor volgend jaar een prima plan, maar dat terzijde.

Want wie wil er eigenlijk slapen, als er zoveel eye candy in de bossen verborgen ligt? Een waterfontein met bewegende beelden erin geprojecteerd. Een boom met duizend blauwe lampjes die nerveus heen en weer springen. Een enorme draak met scherpe tanden die door een ingebouwde stroboscoop nog eens geaccentueerd worden. Een veelkleurig kunstwerk van gekruiste neonbuizen, verborgen tussen de bomen. Het houdt niet op. Als je al niet aan het trippen bent, is een nachtelijke wandeling door Wildeburg genoeg om van het pad af te raken.

Liefde hangt in de lucht in de Flevopolder. Letterlijk, want op zondag stuurt ene Tibor een reclamevliegtuig de hoogte in om Ruby ten huwelijk te vragen. Ze antwoordde bevestigend. Ook is er volop liefde voor het terrein. Voor peuken kregen rokers een persoonlijk asbakje mee zodat ze niet in het fijne zand verdwijnen. En niemand haalt het in zijn of haar hoofd om planten te plukken als decorstuk. Veel mensen maakten hun partytotems thuis al. Zo zien we het hele weekend een libelle van gekleurde lampjes op een stok boven het publiek zweven. Iemand anders heeft een hoepelrok van gekleurde lampjes geknutseld. En elke tiende millennial op het festivalterrein lijkt in een pot met glitterverf te zijn gevallen.

Als je er eens goed over nadenkt is het best bijzonder dat een festival dat helemaal over verdwalen en jezelf verliezen gaat, zo ontzettend goed georganiseerd is. Artiesten spelen stipt op tijd, de Dixies worden geregeld geleegd en de pendelbus blijkt niet alleen te bestaan maar ook frequent te rijden. Noem de Wildeburgers gerust hippies, maar bewonder ze ook om de best georganiseerde puzzeltocht van Nederland. Uniek.