PP18: Goudhaantje Bruno Mars baadt in finesse PP18: Goudhaantje Bruno Mars baadt in finesse

Het is niet makkelijk headliners te vinden, verzuchten de programmeurs van Pinkpop al jaren. Niet van het kaliber Foo Fighters en Pearl Jam, rockbands die het allergrootste festivalpodium van Nederland aan kunnen. En dat is natuurlijk waar. Behalve als je durft te putten uit een hele andere categorie grote acts, een categorie die we tot nu toe op de festival maar weinig zagen: pop en r&b sterren. Toen Dave Grohl twee jaar geleden in Zweden van het podium viel zag Pinkpop zich al eens gedwongen om Pharrell Williams naar de headline spot door te schuiven, maar los van die noodoplossing is Bruno Mars de allereerste zwarte artiest ooit die de moeder van de Nederlandse festivals mag afsluiten. En dat is toch best een momentje.

Maak daar maar gerust een MOMENT van, want de entree van Mars is fenomenaal. Hij opent met ‘Finesse’ en ’24K Magic’, de twee hits van zijn laatste album, moderne popsongs waarin r&b, 80s funk en hiphop elkaar vinden. Fantastisch gespeeld door de band die hem al vanaf zijn doorbraak trouw is (inclusief broer Eric op drums), geweldig gezongen. Maar dat is nog maar het begin. Want gaandeweg het eerste halfuur ontrolt zich een onwaarschijnlijke choreografie, zoals we die kennen van Mars’ awardshow optredens. Bruno Mars heeft geen dansers, hij heeft een dansende band. Ze zetten samen alle clichés naar hun hand. Een competitie tussen de linker en de rechter helft van het publiek? Duizend keer gezien natuurlijk. Maar nooit met een van links naar rechts shuffelende groep muzikanten. Aangekomen in de hoek gaan ze met zijn allen op een blok zitten, waar ze alle ogen op zich gericht houden. Het oogt allemaal zo waanzinnig soepel en gemakkelijk, en juist dat maakt het helemaal te gek.

Die schijn van gemak is de grote kracht van Bruno Mars. Met dezelfde nonchalance windt hij vrouwen om zijn vinger. ‘Wil je niet, dan kies ik toch gewoon voor een van de andere schatjes die ik in de wacht heb staan,’ schmiert hij in ‘Calling All My Lovelies’, de eerste ballad van de avond. Om vervolgens toch maar in smeekmodus te gaan, zelfs in het Nederlands. ‘Ik mis jeeeee.’ Hij doet het totaal over de top, met een gouden telefoon uit het Miami Vice tijdperk, matchend met de Teddy Pendergrass smooth soul stijl. De schermen fonkelen van de flares op alle rode, blauwe, gele en groene lampen, die links rechts, boven onder, overal op het podium te vinden zijn. De knipoog - letterlijk - is functioneel. Het is alsof Mars de sceptici influistert: ja, het is corny, weet ik. Ik ga zo nog een paar stapjes verder. Omarm het maar.

HET CONCERT:
Bruno Mars, Main Stage, zondag 18 juni

HET PUBLIEK:
De fans in de hemel, de sceptici met een glimlach naar huis.

WAS HET GOED:
Het was sexy en technisch flawless. Bruno Mars zet alle cliches naar zijn hand.

HET NUMMER:
De grootste hit uit zijn carriere, het onweerstaanbare 'Uptown Funk'.

(Tekst gaat door onder de video en foto)

Want vanaf dan wordt het echt glad. In ‘That’s What I Like’ zingt ie over liefde voor de open haard, in de geweldige 90s r&b slow jam ‘Versace On The Floor’ bijvoorbeeld maakt ie het knoopje van een peperduur designerjurkje wel erg gemakkelijk los. Echt over het randje gaat ie met ‘Marry You’, dat met al die belletjes ook gewoon een kerstliedje zou kunnen zijn. En toch blijf ie boeien, zelfs als de onvermijdelijke drumsolo aanbreekt. Weer zo’n cliché, weet ie het weer naar zijn hand te zetten? Ja, door hem kort te houden, en door de band super aanstekelijk om de drummer heen te laten dansen. 

Dan breekt toch een fase aan van bezinning, als het allemaal wel erg lang duurt. Want dat Bruno Mars een fenomenaal entertainer is, dat moge duidelijk zijn. Dat hij geweldige pophits heeft ook. Maar die vergelijking met Prince die vaak gemaakt wordt, die is toch wel een beetje gevaarlijk. Ik de opvolger van Prince, denkt Bruno zelf. Dan speel ik toch een likje ‘Purple Rain’ op de gitaar, badend in paars licht? Maar waar Prince voortdurend de controverse zocht en muzikaal een geniaal vernieuwer was, is Bruno Mars iemand die behaagt en verleidt en zijn muzikale voorland opnieuw interpreteert. 

Terug naar de show, want opnieuw vallen de monden open. Bruno Mars torst de muziekgeschiedenis op zijn schouders als de wereldbol van Atlas, maar hij gaat er geen seconde onder gebukt. Opvallend genoeg doet hij dat geheel zonder covers, wat je bij hem nu juist wel zou verwachten. Wel is er een oervervelende piano-solo, maar dan is hij toch echt toe aan ‘Locked Out Of Heaven’, een reggaepopsong die zelfs de Police-vaders ergens diep van binnen zullen voelen, hooguit met wat schroom om in plaats van over symbolische briefjes in flessen te zingen over seks die je naar het paradijs brengt. Mars sluit zijn set af met zijn doorbraakhit ‘Just The Way You Are’, maar komt uiteraard terug voor de grootste hit uit zijn carrière: ‘Uptown Funk’. Nog een keer die waanzinnige synergie tussen band en zanger, die ongekende moves op dat ijzersterker popliedje. De brandweer moet er aan te passen komen om Bruno Mars te blussen. Dit was de heetste popshow die Pinkpop ooit zag.

HET MOMENT:
Alle leden van Editors hebben zo te zien hun kinderen meegenomen naar Bruno Mars. Tuurlijk, de ultieme vaderdagheadliner. Ze hebben een uitstekende swish in zich. De kinderen dan.