Morgen onthullen we welk nummer is uitverkozen tot de Song van het Jaar 2017. Maar wat zijn de liedjes waar wijzelf dit jaar tot over onze oren verliefd op zijn geworden? Wat zijn de lievelingen van de 3voor12-redactie? Veertien liefdesverklaringen aan de mooiste liedjes van het jaar.

Roosmarijn Reijmer

Bicep - Glue

Vaak heeft een song van het jaar te maken met een herinnering aan een mooi moment. Bij dit liedje sta ik weer hoogzomer op een fijn festival me kapot te shazammen om te ontdekken welk liedje ik hoorde. Het klonk zo melancholisch, zo melodieus en zo verslavend mooi! Het moest nog een maand duren tot ik een promo van het Bicep-album in de mail kreeg en het bingo was bij het eerste liedje dat ik opzette: ‘Glue’! Dus dat liedje dat ik vergeefs aan het shazammen was geweest, bleek van Bicep! Ik ben het vaak en veel gaan draaien op 3FM en ‘Glue’ schopte het tegen het einde van het jaar tot 3FM Megahit. Zelden trotser geweest dan toen, want instrumentale nummers en popradio zijn een niet erg gelukkig huwelijk. 

Niels Aalberts

The War On Drugs - Thinking Of A Place

Alles is fout aan dit nummer: het punt wordt niet gemaakt binnen een minuut of 3, de solo’s zijn te lang, zo’n heel beste zanger is Adam Granduciel niet en ‘Thinking Of A Place’ zweeft ergens tussen schaamteloos sentimenteel en Pink Floyd-esque overdaad. Die 11 minuten lijken gemaakt om de Top 10 van de Top 2000 binnen te stormen, de lijst waar ‘lang = goed’ geldt. En toch val ik als een blok voor dit epos. Met sentimentaliteit heb ik sowieso weinig moeite, maar de opeenstapeling van prachtige melodieën, de totale kalmte en Granduciel die de kauwgombal in zijn muzikale ijsje doodleuk verstopt op 6.30 min. greep me vanaf de eerste luisterbeurt bij de keel. Een classic.

Timo Pisart

Hurray For The Riff Raff - Pa'lante

Janken! Serieus, iedere keer dat ik dit liedje hoor krijg ik natte oogjes en vind ik het moeilijk om nog een zinnig gesprek te voeren. ‘Pa’lante!’ Kortom: voorwaarts! Die strijdkreet ging de eerste keer al door merg en been, ook toen ik nog helemaal niet wist waar zangeres Alynda Segarra over zong. Dat ze verwijst naar Nuyorikan uit de jaren ’60 en ’70, waar dat gedicht van Pedro Pietri’s gedicht Puerto Rican Obituary over gaat, dat je het nummer ook kunt zien als lijflied voor iedereen ter wereld die zich onderdrukt voelt. Het is een politiek en tegelijkertijd hyperpersoonlijk en intiem piano-liedje, dat ook muzikaal vernuftig in elkaar steekt en driemaal van gedaante verwisselt, van verslagen naar strijdvaardig. Een liedje dat dit jaar verdrietig goed samenvat, maar tegelijkertijd hoopvol is: wat er ook aan verschrikkelijks gebeurt op deze aardkloot, ga voorwaarts!

Atze de Vrieze

Arcade Fire - Everything Now

Je kunt veel zeggen van Arcade Fire's over de top parodie op nieuwe media, maar hij kwam zeker niet uit de lucht. Al albums lang druipt het werk van de Canadezen van de nostalgie naar het analoge verleden, toen we nog gewoon moesten wachten op een brief. De tv is een zwarte spiegel, of een neon bijbel, zo je wilt. De leadsingle van hun vijfde album is een flamboyante ode aan de verwendheid die het moderne leven ons gebracht heeft. We willen allemaal het leukste leven met de leukste vrienden en de leukste uitjes op onze Instagram. Dat alles gestoken in een onweerstaanbaar catchy song met het meest obvious stukje publieksparticipatie ooit, maar ik val er helemaal voor!

Ralph-Hermen Huiskamp

Job Sifre - Element

Er kwamen dit jaar een hoop nummers uit die ik zonder overdrijven urenlang op repeat heb gezet. ‘New York’ van St Vincent, ’Crabs in a Bucket’ van Vince Staples, ‘Something to Remember Me By’ van The Horrors, Arcade Fire’s ‘Put Your Money on Me’, ’Pillow Peace’ van Central, ‘Drums’ van Oceanic, ‘Pa’lante’ van Hurry for the Riff Raff, ‘Bad Liar’ van Selena Gomez, ga maar door. Maar het allermeest verloor ik me op YouTube, klikkend van de ene slecht opgenomen en nog slechter geripte wavetrack naar de andere. Of bij dj’s die daar hun sets mee vol rammen. En tussen al het jaren tachtig-geweld duiken dan ook tracks op die veel jonger zijn en zelfs Nederlands. Natuurlijk van De Ambassade, andere releases op Knekelhuis, maar het was Job Sifre’s ‘Element’ die het meest indruk maakte. Bizar hoe het ondanks het gemene gepiep en geknars, het geschreeuw van hemzelf en de grove drums voelt alsof de echte energie nog steeds opgekropt zit in het nummer.

Derek van Winsen

Charli XCX - Boys

2017 was wel het jaar van steengoeie singles van vrouwelijke pop artiesten, van de grootste sterren zoals Katy Perry, Selena Gomez en Taylor Swift tot nieuw talent als Raye en Julia Michaels. Maar er is één artiest die er tussenin hangt en je constant blijft verrassen. Charli XCX is wel een geval 'love it or hate it', haar samenwerkingen met SOPHIE gingen veel mensen boven het hoofd. Maar ik hou er altijd wel van. En deze single was meteen raak, verraderlijk simpel met die Nintendo-samples er doorheen. Gewoon een liedje waarvan je zin krijgt om in je onderbroek bij rond te dansen. Dat is ook weleens genoeg voor een song van het jaar.

Vera Siemons

LUWTEN - Go Honey

Dit was voor mij de soundtrack van iedere luie weekenddag, nachtelijke treinrit én koffiepauze. ‘Go Honey’ kwam al in het begin van 2017 uit, maar bleef bij mij het hele jaar opnieuw opduiken - zonder dat het ook maar op enig moment minder indrukwekkend werd (dat is sowieso al Song van het Jaar-waardig!). Meteen getriggered door die intro, de jaloersmakende stem van zangeres Tessa Douwstra en de onverwachte geluiden (die heel goed blijken te passen) door het nummer heen. Je hoort de zorgvuldigheid en liefde waarmee deze track in elkaar is gezet; dat gegeven gecombineerd met een minstens zo mooie live-uitvoering in 3voor12 Radio maakt dat Luwten dit jaar mijn hart heeft gestolen.

Christiaan Walraven

Mac DeMarco - On The Level

'On The Level' is voor mij de culminatie van alles wat Mac DeMarco de afgelopen jaren heeft gemaakt. Muzikaal gezien voelt het als een vervolg op Salad Days-kroonstuk 'Chamber of Reflection'. Daar ruilde hij zijn kenmerkende gepitchte gitaar in voor een synthesizer en met het simpele refrein dat slechts bestaat uit de woorden “alone again” wist hij zowel een droevig als een romantisch gevoel van eenzaamheid over te brengen. Dat gevoel neemt hij mee op 'On The Level', om het te verweven met een thema dat altijd al een rode draad door zijn werk is geweest: de moeilijke relatie met zijn vader die op jonge leeftijd door zijn moeder het huis uitgezet werd. Kort voor het uitkomen van 'On The Level' is dat thema weer uitvergroot in 'My Old Man', waar hij letterlijker dan ooit is en zijn vader herkent in zichzelf: 'Uh-oh, looks like I'm seeing more of my old man in me.' Maar zo direct en zelfverzekerd als hij het het hier benoemt, zo is 'On The Level' ambigu in de betekenis. Het klinkt melancholisch en terughoudend, over de gelijke verhouding tussen vader en zoon die toch nooit helemaal gelijk zal zijn. Is het hele nummer gezongen uit het perspectief van zijn vader? Of is het toch zijn eigen cynische perspectief op de relatie? Zelden heeft een nummer met zo weinig tekst mij zo geïntrigeerd. Maar een spannende hersenkietelaar maakt nog geen goed liedje natuurlijk, en laat 'On The Level' dat nou bovenal zijn.

Cécile van Wijnsberge

LCD Soundsystem - Tonite

Voor mij was dit het jaar van LCD Soundsystem. De eerste ronde had ik de boot net gemist. Ik ontdekte James Murphy en kompanen pas nadat ik me afvroeg waarom iedereen zo'n stennis schopte over hun breakup. De terugkeer van LCD Soundsystem is dus een totaal onverwacht cadeautje, met een vreselijk goed album en twee domweg legendarische shows in Paradiso. Murphy zou het zelf waarschijnlijk maar niks vinden, dit pathetische gedoe, maar ik laat me lekker meeslepen in de cultus van LCD Soundsystem. Eindelijk kan ik het ook zeggen: I was there.

 

Max Bedeker

Arcade Fire - Everything Now

Ik was het even vergeten, maar op Best Kept Secret werd ik weer even met mijn neus op de feiten gedrukt: Arcade Fire is gewoon een van de beste bands die er rondloopt. En in ieder geval een van mijn persoonlijke favorieten. En toevallig had ik me nét een paar dagen voordat deze uitkwam nog hardop afgevraagd waarom je nooit ABBA als inspiratie voor moderne muziek hoort, dus toen deze werd gereleased werd ik echt gek. Misschien niet het allerallerallerbeste liedje van het jaar (want dat is 'Put Your Money On Me' van hetzelfde album), maar toch wel de Song van het Jaar voor mij.

Menno Visser

The xx - On Hold

Het is altijd moeilijk kiezen bij The xx wat hun mooiste liedje is, die stemmen kleuren altijd zo prachtig bij elkaar, alsof ze uit een lyrisch romantische wereld komen. Daar waar louter roze eenhoorns ijsjes eten en alles koek en ei is. Of zoiets. Op hun laatste album valt deze het meeste op, omdat hij geschreven is rond een Hall & Oates-sample. In de Jamie xx-remix graag op de indie dansvloer!

Fatma Yalgin

Sinkane - Favorite Song

Sinkane maakt heerlijk vrolijke funkgrooves, met duidelijke invloeden van de zanger’s Soendaneese roots. In ‘Favorite Song’ zit het onmiskenbare pianoriffje van William Onyeabor’s ‘Atomic Bomb’ (je weet wel, de Nigeriaanse cultster waar Sinkane een tributeband omheen bouwde), en op Down The Rabbit Hole wist de band zo’n geweldige show neer te zetten dat je de hele avond met een brede glimlach rondliep. 'Favorite Song' is zonder twijfel de soundtrack geweest van afgelopen zomer.

Linda van Leeuwen

EUT - Supplies

Beck, The Cardigans, Blur, Beastie Boys: op één of andere manier lijkt het wel alsof EUT in mijn hoofd en hart heeft gekeken en van al mijn favoriete muziek uit de jaren ’90 deze track heeft samengesteld. De song is zo goed dat als je hem voor het eerst hoort je denkt dat je ‘m al kent, terwijl de sound tegelijkertijd supervernieuwend is. Om het vervolgens dan óók nog eens voor elkaar te krijgen elke keer dat je ‘m luistert beter te worden en vervolgens nooit meer uit je hoofd te gaan.

Silvy Broeren

LCD Soundsystem – I Used To

Dat James Murphy anno 2017 met een nieuw liedje zo repetitief in mijn hoofd domineert, is een mooie verrassing. En dat in september LCD Sound System in Paradiso net die avond ook voor het eerst mijn lievelings live gingen spelen, dat voelde als een hoogtepunt van dit jaar. Waarin Arcade Fire-dansen, Radiohead-huilen en Mac DeMarco-crooning ook een rol speelden: 'My old man, everything now is daydreaming; I used to dance alone of my own volition.' Gooi die maar eens door de Google Translate, pure eindejaars-poëzie.