Dit waren de magische momenten van Pinkpop 2017 Dit waren de magische momenten van Pinkpop 2017

Nee, niets is spontaan, alle ‘momentjes’ zitten al jaren in hun show, het duurt allemaal veel te lang, en tóch is het heerlijk om naar te kijken, die show van Green Day. Jules (11) heeft er zijn droomdag te pakken: hij mag ‘Knowledge’ meespelen. Stoer doet-ie wat-ie moet doen, en hij zingt zelfs nog even! Juul barst aan het einde toch nog even in snikken uit, omdat de spanning hem wat te veel wordt. Het hele veld wil hem even een knuffel geven, en juicht met hem mee als-ie vervolgens de gitaar mag houden. Oh, en dan is er ook nog een fan die al bij het eerste nummer het podium op wordt getrokken, een flinke aanloop neemt en gestrekt het publiek weer in gaat: de beste crowdsurf van het weekend.

Niet iedereen is blij met de show van Justin Bieber. Maar om de volgende ochtend de moeite te nemen om een t-shirt te bedrukken met lollige teksten op voor- en achterkant? Dan zit het je wel heel erg diep. En ja, natuurlijk zijn er ook Beliebers die dan weer de moeite nemen om dáárop te reageren: ‘Green Day was pas echt kut. Echt heel kut.’ Haha!

‘Dit is voor de mensen die hun leven verloren in Londen en Manchester’, zegt Dan Reynold, de frontman van Imagine Dragons, met een trillende stem. Natuurlijk hangen de aanslagen als donkere wolken boven het hoofd, en toch zijn er niet zo gek veel artiesten die het benoemen vanaf het podium. Dan Reynolds wel: al na het eerste liedje zegt hij vanochtend moe en verslagen wakker te zijn geworden. ‘Ik ben kapot van het checken van het nieuws.’

Het begint wat onwennig, maar al snel zijn er polonaises bij de show van Guus Meeuwis. Heel grote polonaises. Pinkpop verandert in een Brabantse braderie, waar iedereen net te dronken is en het allemaal niet meer uitmaakt of de muziek nou goed of slecht is (want echt goed wordt het nergens). Het is gewoon lekker meezingen en bierdrinken met Guus als voorganger, en dat is op Pinkpop altijd welkom. Kei leuk!

Ronnie Flex geeft op Pinkpop een show die onweerstaanbaar dansbaar is, een show waar zelfs de grootste haters zichzelf erop betrappen door de knieën te zakken en heen en weer te zwieren. Als snoepje legt hij achteraf ook nog uit hoe hij z’n geheime wapen (de autotune) inzet.

Over Ronnie gesproken: op Pinkpop zagen we weer dat-ie een tatoeage van Anne Frank heeft laten zetten. Mag dat nou? Wat is in en wat is uit in tattooland? En kun je zomaar een Beach Boys tekst op je lijf zetten met een vogeltje er overheen? We vragen het Henk Schiffmacher, tattookoning uit Mokum, die toch al aanwezig is met een pop-up fototentoonstelling. 

Een dag eerder staat britpop-legende Liam Gallagher nog op het gigantische benefietconcert in Manchester, zij aan zij met nota bene Coldplay Oasis-hits te spelen en na hem alleen nog de grote showfinale. Backstage spreken we hem erover – hij blijkt nog bijzonder nors dat zijn broer niet kwam opdagen – maar ’s avonds blijkt hij niet van het terrein af te vegen. Terwijl de backstage langzaam maar zeker leegstroomt, zit Liam het ene na het andere biertje naar binnen te werken terwijl hij – jawel – keihard ‘We Are The World’ blèrt. 

Sowieso maakt supergroep Prophets of Rage - met leden van Public Enemy, Rage Against the Machine en Cypress Hill – alles waar. En vergeet niet: de drie ex-leden van RATM zaten ook in Audioslave, waar Chris Cornell de frontman van was. De zanger die twee weken terug onverwacht een einde aan zijn leven maakte, wordt herdacht met Audioslaves 'Like a Stone', waarvoor Serj Tankian van System of a Down op het podium wordt gehaald. 

Doorgaans is voor Nederlandse artiesten een optreden op het grote Pinkpop-podium het hoogst haalbare. Een show hier, daar kun je maar beter even bij stilstaan, want de kans is groot dat het nooit meer indrukwekkender wordt dat dit. Voor Martin Garrix is dit gewoon business as usual. Pinkpop is voor hem een middelgroot festival op een wat onbestemd grasveld. En toch, als ie net voor 'In The Name Of Love' echt losbarst op zijn tafel klimt, lijkt ook bij hem dat besef te zijn: dit was Pinkpop. Oh, en Martijn speelde ook nog een moppie gitaar (!) voor ons.

‘Ik wil een circle pit zien,’ schreeuwt frontvrouw Caroline Westendorp  van The Charm The Fury al vroeg in de show. ‘Het is godverdomme een metalconcert.’ Op papier logisch dat ze het zegt, zo in het weekend, ergens tussen Sean Paul, Bieber en Martin Garrix. Opgehitst door pijlsnelle kickdrums en lompe metalriffs, wordt er voor het podium als een gek in een rondje gerend, een wall of death gebouwd, gecrowdsurfd, en nog eens een pit gebouwd. Garrix is niet de enige die een lading energie in Pinkpop kan pompen. Vooraan staat een mager jongetje van een jaar of acht, met beugel en tanktop, op zijn tenen om tussen de mensen door iets van de pit te zien. Hij glundert het uit, headbangt mee en steekt om de haverklap wild zijn vuist in de lucht. Hoezo de kids komen alleen voor pop?