‘Jij bent niet gek, wij zijn gek!’ Bart Vogels (32), in het dagelijks leven werkvoorbereider en calculator bij een elektrotechnisch bureau, deze week prins carnaval in Skôn Orre Gat en verder vice-voorzitter van FC BZB, zegt het met een brede grijns. Het is ook wel maf, hoor: de fanclub van de BZB (formerly known as Band Zonder Banaan, en de club daarmee voorheen Fans Zonder Banaan) bestaat al 17 jaar, telt nog altijd meer dan 900 man die vijftien euro contributie betalen, en brengt elk jaar weer drie glossy tijdschriften uit die vol staan met artikelen over de feestelijke ‘flauwekulrockband’ uit Volkel.
Bart zit aan de flinke houten tafel met zijn vrouw Joyce Vogels (28), advocaat en penningmeester van de club, en Riko Peeters (50), oprichter en voorzitter van FC BZB, en daarnaast export manager bij een producent van bouwproducten. Ze bespreken hier in Oirschot de laatste zaken voor de jaarlijkse fanclubdag, dat eens niet in het vaste clubhuis 013 wordt gehouden maar in De Pul XL in Uden. Een flinke zaal, maar dat mag ook wel: er komen flink wat mensen op af.
Eerlijk waar: ik had niet verwacht dat er zo’n grote fanclub achter de BZB zou zitten. Wie zijn die mensen?
Bart: ‘Allereerst zeker een tiental geestelijk beperkten…’
Joyce: ‘Meer nog! Een aantal leden van de band werkt in de gehandicaptenzorg. Het is natuurlijk heel leuk als een van de begeleiders in de band speelt.’
Bart: ‘Maar ook hoogopgeleiden en alles ertussenin: het varieert echt. Huismoeders, alleenstaanden, getrouwden… Van jong tot oud.’
Joyce: ‘Er worden ook pasgeboren kindjes aangemeld, en veel mensen die je ook wel bij Normaal, de WC Experience en Rowwen Heze tegenkomt.’
Riko, hoe ben je ooit FC BZB begonnen?
Riko: ‘Nou, een maat van mij is de broer van de gitarist. Die zei: “Kom eens kijken bij een optreden.” Ik heb toen per ongeluk een keer gezegd: ik ben vrijgezel, heb geen vrouw of kinderen, dus als je een keer een chauffeur nodig hebt: geen probleem. Nou, van het ene op het andere moment werd ik de chauffeur van hun bandbus – als we voor het licht thuis waren ging het niet goed! – en verder schreef ik af en toe wat gekke stukjes voor hun site. Er bestond toen al een andere fanclub, Baila Baila, maar die raakte een beetje inactief. Op het initiatief van manager Rien ben ik toen met een groepje een nieuwe fanclub gestart. We werden een stichting met tot doel het gevoel van de Band Zonder Banaan in een zo breed mogelijke zin uit te breiden onder de fans, om het zo maar eens effe te zeggen. Het klinkt een beetje zwaar, maar hij wilde de fans verenigen zodat hij wat gerichter kon marketen. Het was eigenlijk niet eens zozeer dat we zulke grote fans waren, maar we vonden het vooral wel leuk om zoiets op te zetten. Dat houden we ook alle vrijwilligers en bestuursleden voor: leuk als je meewerkt, als je mazzel hebt kun je een keer mee naar een optreden, maar het is niet zo dat je dag en nacht met de bandleden aan het bellen bent.’
En nu zijn we zeventien jaar verder, en nog steeds ben je vrijwillig de voorzitter van de fanclub!
Riko: ‘Ik weet het! Ik heb al twee keer ontslag willen nemen, maar dat mocht niet, hoor. Je moet constant creatief blijven en nieuwe dingen verzinnen, maar soms is dat wel moeilijk. We hebben geen BZB-tatoeages, we zijn geen gillende keukenmeiden en hebben juist wat meer afstand tot het podium, en daardoor een betere connectie met de bandleden. Eerlijk gezegd draai ik vrijwel nooit muziek van de BZB. Waarom niet? Het is een live-experience.’
Joyce: ‘Ik heb dat niet, hoor. Ik kan een nummer voor de honderdste keer in de auto opzetten en dan toch nog een woordgrapje horen waarvan ik denk: “Hee, da’s me nooit eerder opgevallen.”’
Bart: ‘Oké, ze hebben dan toevallig op onze bruiloft gestaan, het trouwalbum is toevallig in hun huisstijl opgemaakt en een van hun vaste fotografen maakte er foto’s. Maar Riko heeft gelijk: we zijn geen hijgerige fans.'
(tekst gaat door onder de foto)