Amper vier minuten had The Weeknd in november nodig om zijn show van vanavond in de Ziggo Dome uit te verkopen. Niet gek, voor een artiest die in 2010 per se anoniem wilde blijven toen hij wat tracks op YouTube zette. Maar wel best gek voor een superster die vanaf moment één een naargeestig beeld schetst van beroemdheid. De weg er naartoe maakt duidelijk dat het geen toevalstreffer is.

Een tafel van $200.000 waarvan het goed snuiven is, een McLaren van meer dan een miljoen, een Lamborgini van vijf ton, een Rolls Royce met een sterrenhemel: zomaar een paar dingen waar The Weeknd over zingt in zijn grootste hit. Niet dat hij er gelukkig mee is. Het is Abel Tesfaye, zoals de Canadese zanger eigenlijk heet, allemaal aangedaan door zijn fans die hem zo nodig populair en rijk moesten maken. ‘Look what you've done, I'm a motherfuckin' starboy’.

De superster als slachtoffer van zijn eigen rijkdom. Het is waar The Weeknd mee groot geworden is. Sterker nog, zo was het al op zijn allereerste mixtape, House of Balloons uit 2011. Ver voor hij het geld daadwerkelijk had, zong Tesfaye al over designertafels met bergen cocaïne, de leegte die alsmaar naar de klote gaan op feestjes met zich meebrengt, en sleurt hij al in bijna elk nummer een meisje naar huis in de hoop iets van liefde te vinden. Of juist niet. Niemand wist nog wie of wat The Weeknd was, maar hij zette zich in een klap neer als een karakter dat zo was weggelopen uit een boek van Bret Easton Ellis. Een mega succesvol type dat de leegte in zijn leven te lijf gaat met alles wat chemisch en voorhanden is, geobsedeerd door design en al het uiterlijk vertoon dat status met zich meebrengt. En ondertussen blijft het altijd onduidelijk of ie er nou zielsongelukkig en depressief van wordt, of dat het alles is wat hij wil.

Precies dat is wat The Weeknd zo laat opvallen in het enorme landschap vol popsterren met inwisselbare unieke talenten. Zijn verleidelijkheid zit hem in het opzichtige flirten met de donkere kant. Iets wat in popmuziek –en kunst in het algemeen- natuurlijk al veel langer gebeurt. Denk bijvoorbeeld aan de gothics die vanuit de punk, die eind jaren tachtig de dood, zelfdestructie en andere donkere kanten van het leven romantiseerden in hun muziek. Denk aan bands als Bauhus, Joy Division, maar ook het stadionvullende The Cure. Toen bleek al hoe aantrekkelijk vernietigen is. Het is dan ook typisch dat Weeknd de titeltrack van zijn debuut mixtape bouwde om een sample van Siouxsie and the Banshees heen, een van de belangrijkste bands uit die hele golf.

Dertig jaar later kregen die bands een onverwacht vervolg. Nadat Kanye West zich op zijn autotunemeesterwerk 808 & Heartbreak van zijn meest emotionele kant liet zien, wist uber-emo Drake de golf die Kanye creëerde het best te surfen. Hij stuurde de mainstream een nieuwe kant op met zijn r&b en hiphop die het bekende patsen naar een ander niveau bracht: zo rijk en succesvol zijn dat je er vooral veel over klaagt. Al op zijn debuut album uit 2010, toen Drake echt nog niet buitensporig bekend was, rapte hij al weemoedig over de tijd voor hij beroemd was. Om daar nog een stap verder in te kunnen doen op zijn tweede album, vloog Drake in op een jonge artiest die verleidelijk wist te zingen over duistere kant van rijkdom en succes; precies, The Weeknd.

De samenwerkingen op Take Care vormden een belangrijke, maar dure springplank voor The Weeknd. Ongeveer de helft van de tracks die oorspronkelijk bedoeld was voor zijn eigen debuut belandde in verschillende vormen op het album van Drake. Toegang tot de eredivisie van de popmuziek is niet gratis, maar het past allemaal in de perfecte aanvliegroute naar supersterstatus die Tesfaye uitgestippeld heeft.

Bij de release van House of Balloons, maart 2010, ging het direct hard. Helemaal toen Pitchfork de hypetrein opgang bracht met een lyrische recensie. Eventjes was het nog geheim wie of wat er achter The Weeknd schuil ging. Waren alle verhalen over bakken met geld, drugs en vrouwen waar? Was het een verknipte fantasie? En wat was precies zijn relatie met Drake? Op het hoogtepunt van de buzz rond de mysterieuze zanger die in minder dan een jaar drie ijzersterke, futuristische r&b-mixtapes het internet op slingerde, toen kondigde The Weeknd zijn eerste liveshows aan. En in de maand van zijn eerste show ooit, stond hij ook op het podium met Drake. Zijn gage voor die soloshows? Een ton. Ongekend veel voor een nieuwkomer met letterlijk nul optredens achter zijn naam. Na zich tijdens de release van zijn mixtapes nog in nevelen te hullen, kon Tesfaye dankzij die exorbitante gages in het spotlicht stappen met de levensstijl waar hij vanaf het begin al over zong.

De weg naar de uitverkochte Ziggo Dome is kortom, perfect uitgedacht. Door zijn mixtapes gratis op internet te gooien en slim onder de aandacht te brengen bij sites als Pitchfork had hij de muzieknerds al in zijn zak. Dankzij zijn features op Take Care en later Drakes feature op zijn eigen échte debuutalbum Kiss Land kregen ook de hiphopfans The Weeknd in het vizier. Zo bekeken kwam de soundtrack voor 50 Shades of Grey als een geschenk uit de hemel: in één klap was The Weeknd ook bij die doelgroep de man, met een film die zijn imago alleen maar versterkte. Immers, als er één blockbuster speelt met de aantrekkingskracht van het spannende (kinky seks), dan is het 50 Shades. Het was de perfecte opmaat richting de release van de single waar hij popgenie Max Martin voor inschakelde: 'Can’t feel my face', waarin de drugsverwijzingen handig gebruikt worden als metafoor voor een zoet liefdesverhaal, en dat allemaal omlijst door een geniale hit. Zijn eerste internationale nummer een hit, de bevestiging van The Weeknd als superster.

Hoe groter The Weeknd wordt, hoe meer hij investeert in grote singles. Zo'n Max Martin hit is al niet goedkoop, voor zijn laatste album wist hij Daft Punk te strikken om twee singles te produceren. Niet alleen slim omdat de naam Daft Punk overal al headlines scoort, ook omdat zij een patent hebben op de mooiste liefdesliedjes door robots: een perfecte aanvulling op de esthetiek van The Weeknd. Het resultaat is bekend. ‘Starboy’ belandde over de hele wereld op nummer 1 in de hitlijsten, ‘I Feel it Coming' belandde de top tien en het bijbehorende album brak alle streamingrecords.

En toch is er nog een klein ding waar het The Weeknd nog altijd aan ontbreekt, ondanks alle hits, de waardering van snobs en de massa. Live maakt hij het nog altijd niet waar. Neem dat Grammy-optreden twee weken terug. Een enorm futuristisch decor, vergezeld door Daft Punk zelf (voor het eerst in twee jaar op het podium), en dat absurd goede liedje ‘I Feel It Coming’. Alles was er om het een sensatie te zijn, en toch was te saai voor woorden. Zo is het eigenlijk bij al zijn optredens. Of ze nou bij awardshows zijn, bij tv-programma’s, of in uitverkochte concertzalen. Gek, voor een artiest waarbij alles zo klopt. Dit jaar heeft hij eindelijk alles bereikt wat hij al jaren claimt bereikt te hebben. Benieuwd of hij vanavond in de Ziggo Dome dan ook eindelijk de liveshow heeft die bij een superster hoort.

C.V.

Februari 1990: geboren in Scarborough, Canada

December 2010: eerste 3 liedjes op YouTube
Maart 2011: mixtape House of Balloons
Juli 2011: eerste optreden
Juli 2011: gastoptreden bij concert Drake
Augustus 2011: mixtape Thursday
November 2011: Drake's Take Care, met twee features van The Weeknd
December 2011: mixtape Echoes of Silence

September 2013: debuutalbum Kiss Land

Mei 2015: 'Earned It', soundtrack 50 Shades of Grey, eerste top 5 hit in V.S.
Augustus 2015: album Beauty Behind the Madness
November 2015: 'Can't Feel My Face' en 'The Hills' op #1 en #2 in V.S.

November 2016: album Starboy, meest gestreamde Spotify album op dag 1 van release
December 2016: single 'Starboy' op #1 in Amerika, eerste nummer een hit voor Daft Punk