Down the Rabbit Hole zit vol onverwachte momenten. Verrassingsoptredens, spannende hoekjes, portakabins met feestjes van bezoekers, een hiphoppodium waar de line-up niet van bekend is, ga maar door. Genoeg momenten dus die je nog wel even bijblijven. Dit waren onze favorieten.
Schaterlachend doen Hunee en Daphni een wedstrijdje om wie het hardst kan dansen op de platen van de ander. Opvallend hoe goed ze elkaar aanvoelen, terwijl het nog maar de tweede keer ooit is dat ze samen draaien. Dat de hele tent de laatste uren van het festival wegdanst, was te verwachten. Maar wat staat die security-gast voor het podium geconcentreerd aan zijn arm te frunniken? Is er iets mis? Oh nee, hij doet een glowstick om, om vervolgens te gaan shufflen alsof zijn leven ervan afhangt.
Daphni en Hunee b2b op Down The Rabbit Hole 2017
Lucky Fonz die in de festivalkerk als messias zijn lichaam en bloed (brood en wijn) uitdeelt en Dano die zijn duivelse hardcore over een dinershow laat schallen. Dat is dus gewoon een heel erg goed idee.
Het is al het hele weekend het hipste feestje van Down The Rabbit Hole, gehost door Jiggy Djé en met een heel blik aan bekende namen. En dan is de grootste naam er pas zondag: verrassing! Staat daar opeens streamingkoning Ronnie Flex op de boot. Gewoon met dj en zonder band dit keer, maakt hij de grootste circle pit die het kleinste podium dit weekend heeft gezien.
Ronnie Flex live op Down The Rabbit Hole 2017
De afgelopen jaren maakte Torre Florim er een sport van om op te duiken in de slowinterviews. In de camera starend op de achtergrond, toevallig door het beeld lopend: de frontman van De Staat pakte altijd zijn moment. Zondag doet hij er een schep boven op. In het interview met de festivaldirecteur ís hij de festivaldirecteur.
Wat een krankzinnige pleuriszooi zijn de portoparties het hele weekend: drie keer per dag worden de meest bizarre huisfeestjes gehouden in een tweetal cabins – feestjes die zijn gepitcht door het publiek, en de besten zijn uitgekozen. Dan weer vingerverven, dan weer moshpit, dan weer Jedi training en dan weer skinny disco dip (ja echt). Het beste werkt de Nieuw Jaar-generale. Elke paar minuten wordt afgeteld, er is goedkope bruiswijn, er zijn feesttoeters en er is een schuimkanon. Meebrullen met Queen en ABBA, en wildvreemden omhelzen je met drie smakken om je het allerbeste te wensen. Superkut natuurlijk, maar juist daarom zo leuk.
Op vrijdagnacht doet Jungle By Night op dat ene veldje (is dat nou het vuige of het idyllische?) een niet-aangekondigde show. En wat voor show: ze staan bijna twee uur op het geïmproviseerde podiumpje tegen het bos aan, en lijken losser en bedwelmender dan ooit te spelen. Ze blijven lekker lang in de groove hangen, breaks duren gerust 8 minuten en tegelijkertijd zit het vuur er continu in. Het publiek reageert euforisch: vooraan staan gillende meisjes die zo te zien hun hele voorraad al naar binnen hebben gegooid. Alsof we niet nóg twee nachten moeten. Maar zo zijn de beste spontane feestjes, toch?
Nog een keer Torre Florim dan, maar dan gewoon met De Staat. Natuurlijk was er dit jaar ook weer een verrassingsoptreden van de Nijmeegse band. Kijk vooral even de beelden die ze zelf deelden, waarop je ziet hoe het podium het bijna begeeft.
Die entree van Oscar and The Wolf is al vrij specaculair. Op dezelfde spot als waar Fleet Foxes een dag eerder hun pastorale folk brachten, loopt Max Colombie over een grote LED-kooi met daarin de rest van de band. Maar het mooiste moment is toch wel als tijdens ‘Breathing’ de vlammenwerpers voor deze show zijn ingeruild voor een enorm bellenblaaskanon.
