De Amerikaanse houselegende is in alles een zwaargewicht. Of je het nu over zijn veertigjarige carrière, zijn ellenlange discografie, zijn invloed op de New Yorkse clubcultuur of zijn imposante voorkomen hebt. Zodra Humphries (die heel schattig zijn ADE-badge nog om heeft) achter het mengpaneel kruipt, verandert de energie in de zaal direct. Veertigers met mobieltjes dringen zich naar voren, drankjes worden gemorst en gesprekken onderbroken.
De zestiger heeft het loodzware vinyl jaren terug aan de kant gezet en draait tegenwoordig digitaal met twee Nexus-spelers met een lollipop-koptelefoon eraan. Old school met een twist. Geen modieuze fratsen zoals een rotary of Ableton-controlers en geen rare sprongen in tempo of stijl.
Bij Tony Humphries weet je wat je krijgt: diepe garagehouse met gloedvolle vocalen en behaaglijk warme baslijnen. Zijn set bouwt hij vanavond net zo op als zijn radioshows vroeger op de New Yorkse zenders Kiss FM en Hot 97, waarin hij achtereenvolgens een hit, een instrumental en een vocale plaat in de mix liet lopen. ‘Daarmee hou je de mensen langer op de dansvloer,’ vertelde hij een paar jaar terug in een RBMA-lezing
Dat uitzicht. Dat uitzicht! Het eerste kwartier nadat je de lift bent uitgekomen valt je mond open en druk je je neus tegen het dikke glas dat van het plafond tot de vloer de Ma’dam omzoomt. Daarna kijk je eens wat beter om je heen en zie je verbazingwekkend veel goedgeklede mensen in een sjieke cocktailbar die dubbelt als restaurant maar vanavond doet alsof het een club is. Met als hoofdgast Tony Humphries.
HET FEEST:
Southport Weekender ADE Reunion met Tony Humphries in A’DAM, vrijdag 20 oktober 22.00-05.00
DE LINE-UP:
Tony Humphries, Jamie 3:26, Mike Risk, Davide Fiorese
DE SFEER:
Wat begint als een luidruchtige receptie in een chique cocktailbar op hoogte, eindigt in een dansfeest waarbij niemand meer bezig is met het fabuleuze uitzicht of hun te dure vissenkom-gin/tonics maar vooral met de houseclassics die voorbij komen.
WAS HET GOED:
De Ma’dam is geen club en dat wreekt zich een beetje. Zo is het geluid behalve kneiterhard ook erg vermoeiend en mist de bar een paar man personeel. Toch wordt het feest.
DE PLAAT:
Nee, niet die kazige Fleetwood Mac-remix waarmee Tony Humphries zijn royale hand bijna overspeelt. Misschien was het wel de Terry Hunter-remix van Emmaculate’s 'Do It' die hij halverwege zijn set draaide.
(tekst gaat door onder de foto van René Passet)
Meer dan bij andere dance-varianten draait het bij garagehouse behalve om de groove ook om het liedje. Niet voor niets heeft het genre zijn wortels in de gospel. Samen met Masters at Work bouwde Humphries in de jaren ‘90 aan een eigen variant: de Jersey Sound, waarbij het midlaag de ruggengraat vormt. Precies daar wringt het vanavond een beetje, want het voor de gelegenheid gehuurde soundsystem is eigenlijk ontoereikend voor de glazen doos op de twintigste verdieping. Het volume staat net iets te hard en toch ervaar je niet dat weldadig warme gevoel van een toerijkend sub en midlaag.
Eerder op de avond worstelden de Italiaanse dj Davide Fiorese en medeorganisator Mike Risk ook al met de balans tussen volume en impact. Vooral die laatste liet horen waarom hij in Engeland nog steeds een veelgevraagd dj is. Risk draait warm, diep en stijlvol terwijl zijn houseplaten toch net die extra punch hebben die je richting dansvloer duwt.
Dat er vanavond verrassend veel Engelsen de Ma’Dam weten te vinden, komt doordat de avond mede wordt georganiseerd door de mensen achter Southporth Weekender. Een langlopend Brits festival rond (zwarte) dansmuziek dat in 2015 werd opgeheven maar dit jaar weer voorzichtig begonnen is. ‘Gaat die veerpont de hele nacht?,’ vraagt een platinablonde Londense terwijl ze het dobberende schuitje beneden in het water door de ramen aanwijst. We persen onze neuzen nog maar eens tegen de panoramaruiten. Van dit uitzicht krijg je nooit genoeg.
Meer ADE? Lees alle verslagen en interviews in het ADE-dossier.