White Denim is een band die al jarenlang goed scoort in het liefhebberscircuit, met zijn mix van psychedelische rock en blueslicks. Met zesde plaat Corsicana Lemonade (2013) brak de band voor het eerst voorzichtig door bij een groter publiek, en meteen moest het roer om. Zo kwam frontman James Petralli vorig jaar opeens met een funky project onder alias Bop English, waarna hij ook nog eens twee White Denim-leden kwijtraakte aan de band van aanstormend soultalent Leon Bridges. Bestond White Denim überhaupt nog? 

Ja dus. Aan het einde van al dat optellen en aftrekken blijkt de band opeens een vijftal, inclusief toetsenist. Nieuwe plaat Stiff ligt qua stijl  ergens tussen Bop English en het oude White Denim in. Een soulvol sausje dus, dat er al vroeg in de set dik bovenop ligt bij een nummer als 'Ha Ha Ha Ha (Yeah)'. Opeens zie je dat Petralli vaak naar James Brown moet hebben geluisterd.

Over het oude White Denim hoorde ik altijd goede live-verhalen. Hoe is die nieuwe band dan?
Technisch perfect, daar is niks veranderd. Aanvankelijk lijkt het alleen net wat minder speels, alsof ze iets te lang in de repetitieruimte hebben gezeten. Het publiek reageert ook nog wat afwachtend op de eerste drie nummers.

Maar...?
Soms heb je dat: zonder aanwijsbare reden gaat het opeens lopen. Vooral bassist Steve Terebecki, die er met zijn pet en hipsterbril al jaren uitziet als een brugklasser, neemt steeds nadrukkelijker de rol van aanjager op zich. Typisch gevalletje te snel geoordeeld: met die toetsenist erbij is White Denim juist veel speelser dan voorheen. 

Gaan die takken nog de lucht in?
Wie gaat hier niet de lucht in. Vanaf 'Holda You (I'm Psycho)' wordt er een half uur non-stop gecrowdsurft. Grappig hoe Petralli zelf stoïcijns blijft doorspelen, althans: tot hij opeens doorheeft dat zijn tijd eropzit. Het aangekondigde 'couple of songs' blijft beperkt tot één nummer, waarna de band wat verbouwereerd het podium verlaat. Gek einde van een sterke show.