'Wat sta ik hier nou te doen in mijn eentje?,' moet Brett Anderson gedacht hebben, een paar jaar nadat zijn band in 2003 uit elkaar spatte. Een nieuw millennium was ingetreden, en het was niet dat van Suede. De grootste successen behaalde de band halverwege de jaren negentig met albums als Dog Man Star en Coming Up. Waar Oasis de straatschoffies waren en Blur de nerds, was Brett Anderson een intelligente dandy. Iemand die intelligente teksten en rockposes uitstekend met elkaar wist te combineren.

Dat doet ie vandaag de dag nog steeds, alweer zes jaar na de eerste reünie. Hij test de monitor met zijn rechterbeen, pakt de camera in de meest letterlijke zin van het woord, laat zich achterover in het publiek zakken tijdens de akoestische ballade 'She’s In Fashion', slingert het microfoonsnoer om zichzelf heen, alles voor de show. Gitarist Richard Oakes - ook cruciaal voor het bandgeluid - blijkt vandaag ook aardig in vorm. Zijn gouden riffs in klappers 'Trash' en 'Animal Nitrate' volgen elkaar al vroeg in de set op, het langzame 'Sometimes I Feel I’ll Float Away' is een aangenaam rustpunt. Dat het tempo en de show hier en daar wat ten koste gaan van de zuiverheid maakt natuurlijk niet uit, want - zo vertelt Anderson in een poging ons allemaal mee te laten zingen - ‘het maakt niet uit of je zuiver zingt, het gaat er bij zingen om dat je zelfvertrouwen uitstraalt.’ Nou, dat zit wel goed. 

Trekt Suede nou nog jong volk?
Vooraan klinkt toch vooral het gerinkel van de VOLVO-sleutels in de broekzakken van de 35-plussers.  En eerlijk gezegd valt het toch ook niet mee hoeveel mensen Suede überhaupt de tent in trekt. Opvallend ook hoe weinig mensen gehoor kunnen geven aan Andersons verzoek tot het meezingen van 'She’s In Fashion'. 

Zou het toeval zijn dat de set een dag na de Brexit begint met het nummer 'Europe Is Our Playground'?
Ze spelen dat nummer zo af en toe, en dan vaak als eerste in de set, maar dat ze er nu twee dagen op rij mee openen is vast geen toeval. Niet dat het nummer nou een politieke betekenis heeft die betrekking kan hebben op het referendum, maar toch.

Maarre, die nieuwe plaat, daar waren ze toch zo trots op?
Ja! Verdomd. In een reguliere set zitten normaal gesproken een stuk of drie nieuwe songs, waaronder toch op zeker het beste nieuwe nummer 'Outsiders', maar vandaag moeten we het doen met 'What I’m Trying To Tell You'.