Woods is van die twee veruit de meest ervaren band. Al negen albums maakten ze, in minder dan vijftien jaar. Het is behoorlijk fascinerend als je erover nadenkt, zo’n band die zo stug doorwerkt voor een appel en een ei. Want nee, Woods gaat nooit groot worden, en koestert daar waarschijnlijk ook geen illusies over. Gewaardeerd worden ze wel, vanwege die unieke balans van prachtige melodische folksongs met kopstem en psychedelische uitstapjes. Toch is het de eerste nummers nog een beetje saaiig, gewoontjes, kabbelend op een nieuw goede manier.

‘Nog’, zeg je. Het kwam dus goed?
Het komt goed vanaf 'Sun City Creepers', de opener van het nieuw album, dat voor Woods echt een game changer is. De band schakelde voor die plaat Kyle Forrester in als nieuw lid, en hij speelt ook live mee. Hij komt van Crystal Stilts en speelt niet alleen toetsen, maar ook saxofoon. Zodra hij die erbij pakt, bloeit de set open. 'Sun City Creepers' haalt bovendien invloeden binnen die we niet eerder hoorden bij Woods: een vleugje reggae, zelfs een beetje Afrikaanse jazz. Echt een verrijking.

Verrijking, dat heb je ook wel nodig met zo’n dunne stem, toch?
Het doet een beetje pijn om dat te zeggen, maar toch wel. Pijn in de zin: het is zo’n karakteristieke eigenschap van deze band, dat je het graag tot kracht zou willen uitroepen. Frontman Jeremy Earl is bovendien het brein en de oprichter van de band. In feite past het ook goed bij de laidback sfeer die in al die liedjes hangt. En toch wordt het al snel flets en is Woods veel beter als het vrijuit speelt, zonder zang.

En dat doen ze niet?
Gedurende de set juist meer en meer, en dat maakt de set dus automatisch steeds beter. Met een bijna tien minuten durende psychedelische jam die alle kritiek doet verstommen. Nou Whitney, kom maar op!