Na twee festivaldagen en vooral twee nachten vol officiële en minder officiële afterparties in verschillende bungalows gaat het op zondag allemaal niet meer van zelf. “Ik heb een beetje een kater” mompelt Chino Ayala van Indian Askin na het eerste nummer. Misschien is dat ook waarom de show zou mat is. Zelfs de sterke singles komen niet uit de verf en het publiek lijkt ook nog eens besloten te hebben vooral niet te lachen om de grappen van de frontman. Pijnlijk.

Het echte startschot voor de eindsprit van het weekend komt van Nathaniel Rateliff and the Night Sweats. Kitsch, heel erg braaf en zonder gekke uitspattingen, maar de retro rednecksoul wordt met zo veel overtuiging gebracht dat je niet anders kan dan er in mee gaan. De volledige Willem Ruis-tent komt langzaam in beweging, terwijl aan de randen goedkeurend enorme puntzakken patat worden weggewerkt. Armen vliegen omhoog als de blazers uithalen, gezichten vertrekken meelevend als Rateliff een kreet diep uit zijn tenen laat komen, er wordt met bier gesmeten en onderhand wild gedanst bij afsluiter Son of a Bitch (give me a drink). Het is dan wel niets nieuws wat de bebaarde Amerikaan in 50's-outfit brengt, maar het blijft je wel bij.

Het meest fotogenieke hoogtepunt van de dag stond al weken rood gemarkeerd in de schema’s van nogal wat bezoekers: Witch Doctor van De Staat. De Nijmegenaren bewaren hun onverwachte livehit uiteraard voor het laatst. Torre Florim als sjamaan midden in de tent en het publiek cirkelend om hem heen. Niet zo wild als bij andere recente concerten waar het gebeurde, maar nog steeds indrukwekkend. Wat eigenlijk nog veel meer opvalt is hoe De Staat nu echt een headliner act geworden is. Achter de band staat een enorm LED -cherm met voor elk nummer sterke animaties, het strakste lichtplan van de dag en ze lijken nog weer strakker te zijn gaan spelen. En toch, hoe grotesk en overrompelend het ook allemaal wordt gebracht, het beklijft allemaal nauwelijks. Bij ballad Devil's Blood wordt duidelijk hoe goed zo'n rustmoment werkt. Daar hadden er best meer van mogen zijn, om zo de harde nummers nog meer kracht bij te zetten. 

Die kritiek, eenvormigheid, kan je in elk geval niet hebben op Baio. In zijn soloproject gaat de bassist van Vampire Weekend nog meer kanten op dan met zijn band. Het ene moment ratelt hij tropische house de zaal in, vervolgens laat hij dat naadloos over gaan in zijn even onweerstaanbare als irritante indiehitje Sister of Pearl, om dan weer links af te slaan richting techno en uiteindelijk te eindigen met een Eurythmics-cover. Alles net wat onhandig gezongen, met structureel een wenkbrauw sarcastisch opgetrokken en een goed deel heupwiegend met de rug naar het publiek. Op een of andere manier maakt hij er samen met zijn gitarist en tafel vol elektronica een volstrekt logisch en vooral aanstekelijk geheel van. Precies wat deze dag, waar iedereen keurig binnen de lijntjes leek te kleuren, kon gebruiken. 

Hunee en Young Marco gaan als afsluitende dj's van het festival verder op de weg die Baio insloeg. Gelukkig, want de fletse dag kan wel kleurijk einde gebruiken. Waar Hunee eerst nog wat onwennig zoekt naar een manier om de bezoekers eens hun windjacks uit te laten doen en te laten dansen, laat Young Marco dat zonder concessies gebeuren. Afrikaanse disco-edits, rammelende DIY-house, eindelijk gaat de rem die er vandaag zo op leek te zitten er echt af. Als de twee het laatste uur zij aan zij gaan draaien, gaat vervolgens het gas er vol op bij het publiek. Nog even munten bijhalen, opmaken, bijhalen, opmaken, blikjes en flessen mee naar binnen smokkelen, achterover gieten, weer als een bezetene verder dansen en uiteindelijk toch weer op strooptocht naar een huisfeestje. Ook hier in het paradijs van de verstandige mensen, Center Parcs, blijkt dat onverstandige keuzes de allerleukste keuzes zijn. Totdat je op maandagochtend een uur op een bus moet wachten in elk geval.