Anders dan gisteren voelt de Westertent op zaterdag nooit leeg. Hij had misschien een maatje kleiner besteld morgen worden, dankzij de energie van het publiek voelt hij zelden te groot. Nog voor de avond is gevallen lijkt iedereen bij Stormzy besloten te hebben er maar headfirst in te duiken. Precies het type publiek waar je de Londense grimester het beste voor kan zetten. Meer nog dan de producties is het vooral de rapper zelf die het verschil maakt. Charmant arrogant, en bovendien ook nog eens virtuoos zonder dat telkens weer te laten zien. Vanaf het begin vliegt er al van alles door de tent, een groep besluit zelfs hun lichtste vriend een nummer lang in de lucht te gooien. Vanaf de eerste noten van van ‘Shut Up’ scandeert iedereen de melodie en de titel mee, bij ‘Know Me From’ stormt de helft van het publiek naar voren om een nog grotere pit te maken. Na alle goede shows die Stormzy het laatste jaar in Nederland gaf was het resultaat het op voorhand al wel te raden, maar dat maakt het hoogtepunt er niet minder op. 

Amper een half uur later is het een stuk spannender wat er gaat gebeuren in de Westertent. Het podium is tot de nok toe volgebouwd met apparatuur, voor de eerste Soulwax-show in lange tijd. Drie drums, waarvan twee futuristische Stacatto’s – eentje voor ex-Sepeltura drummer Igor Cavalera -, twee gigantische installaties van synths en voor elk van de twee broertjes Dewaele een eigen mengpaneel. In de cockpit van een spaceshuttle verwacht je minder knoppen en snoertjes. Het lijkt misschien aanstellerij, maar al snel wordt duidelijk dat het allemaal echt iets toevoegt. De drums en synths klinken droger dan droog, en vormen daarmee het perfecte fundament voor de set die in het verlengde ligt van hun Nite Versions, waarvan ze naast al het nieuwe materiaal ook flink wat spelen. Meer groove dan echte liedjes dus, vaak in elkaar overlopende nummers. Inderdaad, de zang is zwak en drumsolo’s zijn best vaak vervelend, maar hier klopt het allemaal. Met de reunie van LCD Soundsystem is het logisch dat de Vlaamse variant weer bij elkaar is. Ook als je de band altijd langs je heen hebt laten gaan, zoals de schrijver dezes, is het goed nieuws dat Soulwax weer terug is. Laat dat album en de clubshows maar komen.

Soulwax is een uitzondering van de dag: het is op de zaterdag vooral hiphop waar het echt gebeurt. Anderson .Paak brengt het het makkelijkst behapbaar. Je snapt direct waarom hij dit jaar op Pitch, North Sea Jazz en Lowlands staat. Genoeg soul voor babyboomers in Ahoy, de hits en feestgarantie voor Biddinghuizen en fris genoeg voor Pitch. Misschien is die laatste dan wel de gekste boeking, want er zit nergens echt een randje aan het optreden. Niet dat dat gemist wordt, want het is een gelikte show zoals er maar weinig kunnen geven. Vorig jaar was het nog een verrassing dat de toen onbekende .Paak – die punt staat zo wat gek – op zo veel tracks van het Dr. Dre album mee deed, nu is het alsof Dre er net op tijd was. Het kan niet lang meer duren voordat de rapper uit Californië echt grote zalen gaat uitverkopen. Hij heeft alles in huis. De songs met grote crossover porentie tussen pop, soul en hiphop, en meer nog de uitstaling. Als hij niet rapt of zingt, danst hij het hele podium over, een groot deel van de nummers drumt hij zelf mee; alles is er om door te gaan breken bij het grote publiek. Het Pitchpubiek heeft hij in elk geval in amper vijf minuten om zijn vinger gewonden, terwijl hij z’n hitje ‘Am I Wrong’, incl 'Let’s Dance'-outro, pas als laatste speelt.

Ook Yung Lean maakt indruk, met zijn ietwat vervreemdende autotune hiphop en visuals met oorlogsbeelden. Bij oudgediende DJ Shadow is het opvallend rustig, wat met zijn toch wat gedateerde geluid goed te begrijpen is. Bij de futuristische hiphopbeats Lunice staat het vervolgens wel weer ramvol en is het geluid luid genoeg om er tegen aan te leunen. Maar nog veel heftiger is aan het eind van de avond Skepta, die na Woo Hah al op de kop gezet te hebben, nog even doorgereden is naar Amsterdam. Zijn grime is een stukken harder dan die van Stormzy. Veel meer bas, wat zeker in de Gashouder betekent dat je broekspijpen wapperen, en vooral venijnigere hooks. Absurd ook hoeveel krakers hij inmiddels op de plank heeft liggen. ‘That’s not Me’, ‘Shutdown, ‘Man’, ‘It Ain’t Safe’; ze staan allemaal op zijn laatste album, maar worden allemaal meegeschreeuwd door de kids die elkaar verdrukken op de eerste rij alsof het al klassiekers zijn. Zijn eigen wat uitgebluste indruk wordt goed gemaakt door de energie in de zaal.Tot achter ver achterin de Gashouder gaan de armen om de haverklap de lucht in.