HET CONCERT:
All Time Low, Pinkpop 3FM Stage, zondag 12 juni 2016
Pinkpop: All Time Low weet dat we nat willen worden
Als je de meisjes binnen hebt, volgen de jongens vanzelf
'Wat zien jullie er top uit in jullie regenponcho’s, het is net alsof ik naar een regenboog sta te kijken! Hoe is het met jullie daarachter op de tribune? Wat hebben jullie gedaan dat jullie daar moeten zitten? Is dat misschien de naughty chair? Maar hey, fuck de regen! Trek je er niks van aan. We weten best dat jullie hier zijn gekomen om nat te worden!' Welkom bij de heetste act onder de vrouwelijke Pinkpop bezoekers van onder de 25 jaar: All Time Low.
DE ACT:
Rock-'n-'roll circus All Time Low komt uit Baltimore en begon ooit als Green Day coverband. Dat hoor je goed terug in hun melodieuze pretpunkpop: veel samenzang, epische refreinen en een fikse snuf bombast. Afgelopen jaar scoorden ze nog een fikse hit met 'Something’s Gotta Give' van hun zesde album Future Hearts. Waar ze op plaat weleens melancholiek kunnen doen, is All Time Low live één brok dynamiet. Vanaf het intronummer ‘Nigga’s In Paris’ tot het outronummer ‘Uptown Funk’ zijn vooral zanger Alex Gaskarth en gitarist Jack Barakat continu in het rood op energy level. 'Jump! Clap! Scream!' klinkt het regelmatig vanaf het podium. Barakat maakt meerdere keren gitaarspelend de ronde bij de voorste barriers, ondertussen kusjes en selfies uitdelend aan de bijna door het lint gaande fans. Met een bh om zijn hoofd gebonden keert Barahat weer terug op het podium.
HET NUMMER:
Bij de track 'Timebomb' is het circus compleet. Een stuk of twintig meisjes en vijf jongens mogen het podium op voor een stage-invasie en niets is verboden gebied, roepen ze: microfoons, gitaren, en vooral hun geslachtsdelen niet uiteraard. De enthousiast bouncende gelukkigen doen de rest van het publiek vergeten dat het net weer is gaan regenen. Het liedje zelf gaat over een relatie die niet werkt en gedoemd is te eindigen. Des te passender dat Gaskarth de jongens en meisjes uitgebreid uitzwaait als ze veelal huilend, drumstok en plectrum onder arm gekneld, van het podium af naar de zijkant worden geleid door de security. 'Goodbye! Goodbye. Goodbye… and Goodbye!'
HET MOMENT:
Tijdens het laatste nummer, tevens beste nummer 'Dear Maria, Count Me In' kruipt een roadie met een fles whiskey over het podium over naar drummer Rian Dawson. Die gooit zijn hoofd achterover en laat de roadie de whikey er met sloten tegelijk in gieten. Zonder ook maar één beat te missen. Want All Time Low is dan wel een gekkenhuis aan schunnige grappen, stage invasies en bh’s om microfoon standaards: het moet wel rock-'n-roll blijven worden natuurlijk.
HET PUBLIEK:
Met liedjes in de categorie ‘mixtapes maken voor een geheime liefde’ heeft All Time Low het publiek gevonden in puberende meisjes. Het lijkt wel alsof gitarist Jack Barakat het complete vrouwelijke Pinkpoppubliek probeert het hoofd op hol te brengen. Achtereenvolgens dry-humped hij de microfoonstandaard, een gitaarversterker en de drummer. Het levert hem een oorverdovend goedkeurend gegil en vijf bh’s op. En zoals de natuurwet luidt: als je de meisjes binnen hebt, dan volgen de jongens vanzelf.
HET OORDEEL:
Waar All Time Low op Lowlands 2015 nogal rommelig aandeed, hadden ze vandaag op Pinkpop hun shit beter voor elkaar. Niet alleen de fans die speciaal voor deze band (en Bring Me The Horizon erna) een kaartje kochten, hebben het hier vandaag uitstekend naar hun zin gehad. Strak spel, goede (puberale) grappen en tunes, prima tunes. En daarmee ook best een aanrader voor iedereen die geen meisje van onder de 25 is.