HET CONCERT:
Puscifer, Pinkpop 3FM Stage, zaterdag 11 juni 2016

DE ACT:
Hoewel Puscifer klinkt als een band en ook met aardig wat mensen op het podium staan, is het in feite een soloproject. Van niemand minder dan Manyard James Keenan, het brein achter Tool en A Perfect Circle. Dan weet je al meteen dat je het toch wel serieus moet nemen en dat het trage, loodzware rock gaat worden met flink wat industriële en zelfs wat triphop-trekjes. En dat je het misschien niet helemaal gaat begrijpen. 

HET NUMMER:
Net als je na opener 'Telling Ghosts' besloten hebt dat het toch een serieuze show gaat worden, komen bij 'Gallileo' vijf extra artiesten op het podium. Vier met Mexicaanse worstelaarsmaskers, waarvan een met een cape, de twee vrouwelijke in best onpraktische worstelkleding en een als Spiderman. Echt waar. Kortsluiting in je hoofd. Helemaal als de worstelaars op twee trappetjes aan de zijkanten gaan lopen grooven, terwijl de band bloedserieus, in opperste concentratie trage industriële rock speelt. De teksten van Keenan worden aangevuld door een zangeres, die zo nu en dan haar melodieën om die van hem heenvlecht.

HET MOMENT:
De hele show is opgedeeld in meerdere acts. Die worden telkens aangekondigd door rondemissen op de led-schermen, waarna de visuals een thema kiezen. Dat kunnen slowmotion beelden zijn van een woestijn, popart-achtige animaties, een dreigend gezicht achter een rubber masker. Maar het zijn ook echt rondes waarin de worstelaars gaan vechten. Zwaar gechoreografeerd, in de ring die achter de drummer staat. Het ene moment hangt Spiderman in de touwen, het andere moment maakt hij een salto achterover en trapt hij twee tegenstanders knock-out. Geen klap is raak, geen trap echt. Het gaat allemaal retetraag, en toch is het dankzij de bloedstollende soundtrack van de band nog spannend ook. 

HET PUBLIEK:
'Dit is zo mooi dat het pijn doet!' schreeuwt iemand vooraan grappend. Het is tekenend, want niemand lijkt helemaal te begrijpen wat ze ermee moeten. Een goed deel loopt ook weg, vast ook vanwege Rammstein dat meteen erna begint aan de andere kant van het Pinkpopterrein. 

HET OORDEEL:
Als je puur op de albumtitels af zou gaan, en op het visuele gedeelte van de show, zou je maar zo kunnen denken dat Puscifer een flauwe semi-ironische act is. Niet dus. Er zit inderdaad iets geks luchtig in, alsof Keenan het echt ooit als grap begonnen is, maar zo langzamerhand toch echt zijn ideeën kwijt kan dit zijproject. Het voelt op momenten nog steeds wat tongue in cheek, als er weer zo'n zware, trage gitaarriff door een nummer heendendert. Alsof dat een moetje is, even laten zien waar hij vandaan komt. En al helemaal als na al het geworstel er ook nog een robothanengevecht is op het podium.

Het valt simpelweg niet te begrijpen wat er allemaal op het podium gebeurt. Misschien is dat ook de bedoeling. Veel gekkigheid, zodat de die-hard Keemanfans hem er niet meteen op af rekenen als het wat minder goed is dan al zijn andere projecten. Een slimme manier om zichzelf wat lucht te gunnen en nieuwe dingen te proberen. Het werkt, want haast zonder dat je het doorhebt geeft Puscifer een van de meest indrukwekkende shows die Pinkpop dit jaar nog zag. Moet je je voorstellen hoe goed het zonder de gekkigheid zou zijn. Of misschien is het stiekem echt onderdeel van de hele ervaring. Geen idee, waarschijnlijk is de frontman met zijn rubbermasker en hanenkam de enige die het echt helemaal begrijpt vanavond.