HET CONCERT:
The Common Linnets, Pinkpop Main Stage, vrijdag 10 juni 2016

DE ACT:
Onze gewoonte om ineens goeie countryliedjes naar het Songfestival te sturen werd dit jaar voortgezet met Douwe Bob en ‘Slow Down’, maar begon natuurlijk twee jaar geleden. Ilse de Lange en Waylon kwamen met hun melancholieke ballade ‘Calm After The Storm’ een stuk hoger dan Douwe Bob dit jaar: ze bereikten een mooie tweede plek. Waar Waylon is weet nog steeds niemand, maar met De Lange en gitarist JB Meijers aan het roer zijn The Common Linnets in goede handen. Ook in de nieuwe bezetting hebben The Common Linnets inmiddels een album uit, simplelweg II getiteld.

HET NUMMER:
‘Calm After The Storm’ natuurlijk, nog altijd met afstand de beste song van de band. Maar het moet gezegd, een songfestivalhit is nog niet meteen een anthem op een festival als dit. Ilse de Lange vraagt van tevoren of het hele publiek één groot koor wil zijn, maar het grote meezingmoment later in het nummer krijgt maar een lauwe respons. Het is dan ook heel wat kalere song dan zo’n beetje alle mid-tempo-songs tijdens de rest van de show, eigenlijk meer een rustmoment. 

HET MOMENT:
Bij gebrek aan Waylon krijgen de andere bandleden een stuk meer ruimte. Jake Etheridge – een muzikant die echt uit Nashville komt! – wordt door Ilse geïntroduceerd in het Engels en zingt zijn langzame ballade ‘Soho Waltz’ van de tweede Common Linnets-plaat, voor zo vroeg in de set een beetje een afhaakmoment. JB Meijers staat natuurlijk in de schijnwerpers tijdens ‘Calm After The Storm’, maar ook derde man Matthew Crosby (ook een Amerikaan) zingt twee duetten met Ilse. Die combinatie werkt misschien nog wel het best.

HET PUBLIEK:
... klapt gedwee mee, maar is nog niet te vermurwen voor veel andere gekkigheid. Een man in het voorste vak, die aan zijn shirt te zien eerder deze week nog bij Iron Maiden stond, gaat echter vanaf het allereerste moment he-le-maal uit zijn dak. De cameravrouw tussen de barriers maakt er dankbaar gebruik van.

HET OORDEEL:
The Common Linnets is een geoliede country-machine en heeft daar terecht internationaal succes mee op de radio, niet in het minst in bakermat Nashville. Eigenlijk voldoen bijna alle liedjes aan hetzelfde principe: mid-tempo, een grootse snik in het refrein en een lekker vol geluid door de in totaal vier gitaristen. Interessanter wordt het als de band meer roots toevoegt door gebruik van banjo, mandoline en/of steelgitaar, zoals in ‘Days Of Endless Time’. Maar zelfs dan is het bij The Common Linnets safety first, een chauffeur die precies in het midden van de wegmarkering blijft en continu één oog op de snelheidsmeter houdt. Een sterke Nashville-show is het resultaat, die alleen iets afwijkends, iets onverwachts mist. Een vrouw met een baard, zoiets.