HET CONCERT:
Gary Clark Jr, Pinkpop 3FM Stage, vrijdag 10 juni 2016
Pinkpop: Gigantisch gierende gitaarsolo's van Gary Clark Jr
Door, door en maar door
Sommige mensen geven hun festival het liefst een kickstart; een wodka-redbull of twee erin, de eerste beste pit opzoeken en gestrekt erin. Anderen beginnen liever rustig. Armen over elkaar, af en toe even goedkeurend knikken en als het echt van het podium afspat een voorzichtig vuistje in de lucht. Voor die laatste groep is Gary Clark Jr een gouden keuze.
DE ACT:
Gary Clark Jr komt uit Texas. Austin, om precies te zijn. Een stad met een flinke muzikale geschiedenis. Het is dan weinig verwonderlijk dat Clark zelf ook flink naar het verleden kijkt. Zijn klassieke bluesrock is doorspekt met referenties naar de jaren zestig en zeventig. Hij won er al eens een Grammy mee, deelde het podium met een gigant als Eric Clapton en neemt tegelijk ook op met iemand als Alicia Keys. Vandaag doet hij het in zijn eentje, geholpen door zijn band.
HET NUMMER:
Praktisch elk nummer draait om de solo die er gaat komen. Dat weet je al vanaf het moment dat Clark ontspannen het podium opstapt, zijn gitaar omhangt en goedkeurend naar het instrument omlaag kijkt. Maar van alle solo's is het die bij 'When My Train Pulls In' die echt indruk maakt. Het origineel duurt al een goede zeven minuten, maar hier rekt hij het nog even uit tot ruim twaalf. Door, door en maar door. Zonder dat het overkomt als nodeloos spierballen rollen, de valkuil waar nogal wat andere bluesgitaristen invallen.
HET MOMENT:
Die ene solo bij dat ene nummer. Of toch die andere. Nee, toch die erna. Eerlijk is eerlijk, een paar nummers op weg in de show begint het allemaal wel aardig op elkaar te lijken. Uiteindelijk vormt het nummer met zang telkens weer een intro voor een steengoede solo. Binnen de lijntjes van bluessolo's weet Clark telkens weer andere hoeken te verkennen, afwisseling aan te brengen en het zo toch weer interessant te houden. Een klein beetje funk, een beetje psychedelisch, een klassieke hardrockriff. Knap.
HET PUBLIEK:
Bluesrock is nou niet meteen het genre om luidkeels mee te zingen. Het grootste deel is immers instrumentaal. Dansen, hossen, crowdsurfen: nee, nee, en nee. Dat hoeft ook allemaal niet. Gewoon staan, af en toe elkaar aankijken als er weer zo'n gierende solo in komt en wat onhandig klappen met bier in de hand.
HET OORDEEL:
Als je niet van gigantisch gierende gitaarsolo's houdt, wordt het lastig. Als je niet van bovengemiddeld lange, brave bluesnummers houdt ook. Dan is dit concert net zo vervelend als wanneer je de voorgaande zinnen leest en woedeaanvallen krijgt van slechte alliteraties. Kan je dat allemaal aan, dan is het gewoon goed. Als je zulke solo's zo ontspannen brengt als Clark, dan mag je nummers best minutenlang rekken. Helemaal als je daarmee kunt verbloemen dat de nummers zelf lang niet zo sterk zijn.