Ze spreken elkaar elke dag, Steffi en Martyn. Of het nu gaat over muziek, over huishoudelijke zaken of over de diepere zaken van het leven, er is altijd wel even contact. En dat terwijl ze toch niet bepaald bij elkaar om de hoek wonen. Steffi woont inmiddels alweer jaren in Berlijn, waar ze resident is van de roemruchte club Berghain, terwijl Martyn met zijn gezin in de politieke hoofdstad van de VS woont, Washington DC. Jaren geleden alweer liepen ze elkaar tegen het lijf toen ze een keer op hetzelfde festival draaiden. Er was een klik, en dat leidde in de loop der jaren tot een aantal releases en nu zelfs een album. 

Echte studiosessie
Martyn: ‘Het idee voor een album komt uit de tijd van onze tweede EP. Onze samenwerking is in eerste instantie ontstaan uit vriendschap. Als eerste hebben we de EP Fonts For The People gemaakt, vervolgens een track voor een Ostgut Ton verzamelaar en toen nog een EP. Dat liep zo lekker dat het voelde als een voorloper van een LP. We hadden echt een sound gevonden die tussen ons in lag.’ Steffi: ‘Er was echt chemistry in de studio. Er was weinig tekst en uitleg nodig om tot die balans tussen onze stijlen te komen. Het helpt natuurlijk ook dat we de afgelopen jaren heel veel muziek uitgewisseld hebben. Dingen uit het verleden, dingen die je net ontdekt hebt, en in al die gesprekken zijn heel veel parallellen opgedoken. Dan gaat de rest vanzelf.’

‘Martijn aarzelde in eerste instantie’, vertelt Steffi. ‘Ik vond dat we niks te verliezen hadden. Ok, zei hij, laten we dan wat files heen en weer sturen via WeTransfer. Toen heb ik gezegd: hohoho, ik wil wel echt met jou in de studio zitten. Dat werkte goed, in de studio kwam een enorme energie vrij, en daarna hebben we alle soorten communicatie ingezet. Files versturen, bellen via Skype of de nootjes een octaaf hoger kunnen; toch weer een echte studiosessie.

Dikke strijker
Leuk en veelzeggend detail: de gezamenlijke Dropbox van Steffi en Martyn toont de afbeelding van Gerrie Deijkers, de vader van Martyn. ‘Elke keer als we een file uitwisselen, zien we hem’, zegt Martyn. Steffi: ‘Waarom? Omdat hij gaaf is. Al ken ik hem zelf niet eens, maar je moet hem Googlen.’ Dat Googlen levert meer op dan bij een gemiddelde vader: Gerrie Deijkers was in de jaren zeventig spits van PSV, en hij legde er zelfs een in tijdens de UEFA Cup-finale in 1978. En toch is de track ‘Striker’ op het Doms & Deykers album geen ode aan zijn vader. ‘Nee, dat is eigenlijk wel een goeie. Misschien moeten we het maar zo zien!’ ‘De meeste van die titels zijn ook heerlijk Brabants: da’s een dikke strijker, die plaat.’

Het worstenbrooike is nooit ver als je met Steffi en Martyn spreekt. Vooral Steffi heeft na jaren in Berlijn nog altijd een stevige Eindhovense tongval, die ze ook absoluut niet wenst te verbergen. En inderdaad, het is niet ingewikkeld de typische Brabantse waarden terug te vinden in hun gezamenlijke project. Familie natuurlijk. Dat de twee hun familienamen gebruiken voor dit project is alvast geen toeval. En ’Striker’ mag dan geen familie-knipoog zijn, dat is Faye’s Slide wel. ‘Er zat een filmpje in de Dropbox van Martijn’s dochter die voor het eerst zelf van de glijbaan ging. Haar gilletje hebben we gebruikt als sample’, zegt Steffi.

Drukdoenerij
Nog een: de goeie ouwe Brabantse nuchterheid. Steffi liet die al eens doorschemeren in haar album Power Of Anonimity, waarin ze zich uitsprak tegen de cultus van social media en de verering van dj’s. Martyn en Steffi zijn allebei wars van drukdoenerij en kiezen liever hun eigen pad. Het is een van de redenen dat ze dit jaar allebei ontbraken op ADE, terwijl ze het festival vorig jaar nog samen afsloten op zondagnacht. ‘Je wordt toch een beetje ondergesneeuwd’, zegt Martyn. Je moet heel veel moeite doen om daar iets neer te zetten, en dan ben je een van de 1500 feesten.’ Steffi: ’Voor mij ligt er geen extra waarde in om precies in die week op te treden in Amsterdam, ik mis niks aan ADE.’

In plaats daarvan waren Doms en Deykers twee weken eerder in het land, waar Steffi de live-toernee van Virginia afsloot met een optreden in De School. Steffi speelde samen met Dexter de hele zomer als band van Virginia. ‘Een heel nieuwe ervaring. Echt geweldig was het.’ Martyn: ‘En daarna hebben we de hele nacht gevuld als een soort soundsystyem. Dat soort gigs met vier mensen die elkaar zo goed kennen en nacht vullen van elf uur ’s avonds tot negen uur ’s ochtends, dat is mij veel meer waard dan op een line-up met vijftien grote namen staan waar iedereen 45 minuten mag vullen. Er kwam zoveel verschillende muziek langs, het was een geweldige nacht.’ ‘Iedereen bleef ook tot het bittere einde. Ik vind De School een mooie club die echt leeft, de vibe is interessant. Alleen het licht, daar moeten ze echt wat aan doen. Het is er veel te donker. Ik vind dat zo’n overdreven ding: techno, dat moet donker zijn. Je moet je licht kunnen aanpassen op de muziek die in de club speelt, dat wordt echt onderschat.’

Kippenvel
‘Ik ben echt veel zuiniger op mijn tijd geworden’, zegt Martyn. ‘Ik ben tegenwoordig natuurlijk ook vader.’ ‘Ik ben ook veel selectiever dan vroeger’, beaamt Steffi. ‘Ik kies vaak dat ik in mijn comfort zone blijft. Al schiet er natuurlijk ook wel eens een misser tussendoor. Of juist omgekeerd. Afgelopen zomer werd ik met Virginia geboekt op een 21-daags festival in Montpellier, waarvan drie dagen een dance-programmering hadden. We kwamen daar aan, bleek het te gaan om drie uurtjes op een podium voor het gemeentehuis. Hoe ze in hemelsnaam bij ons terecht waren gekomen, snap ik niet. Montpellier heeft misschien 100 dance freaks. Hoe groot zijn de odds dat je 6000 mensen die geen idee hebben wie je bent vanaf het nulpunt in drie uur naar een climax kunt draaien? Maar bij de laatste plaat - een Doms & Deykers track - stonden al die mensen te springen en te schreeuwen als voetbalsupporters. Ik heb daar een heel mooi filmpje van. Ik zet dat soort dingen niet op Facebook, want dat vind ik zo’n propaganda van hoe gaaf je wel niet bent, maar als ik er zelf naar kijk, krijg ik kippenvel.’

‘Dat soort herinneringen heb ik ook wel’, zegt Martyn. ‘Maar over het algemeen vervliegen ze ook snel. Je hebt een hele mooie avond, maar een paar dagen later heb je ergens anders weer een goede gig. Wat altijd blijft is de muziek die je maakt. Ik vind het gaaf om mijn Discogs lijst steeds langer en langer te maken, en hopelijk ook met zo goed mogelijke muziek. Je hoort wel eens mensen klagen dat ze te druk zijn om de studio in te gaan door al die optredens. Dat is wel gaaf hoor, maar straks is je carrière over, heb je in al die jaren drie twelve inches geproduceerd en weet niemand meer wie je bent.’

Vriendschap en de drang om te creëren, dat zijn de basisingrediënten van Doms & Deykers. Al tijdens ADE is Steffi weer van het toneel verdwenen, terug de studio in. ‘Ik ga echt zes maanden vrij nemen. Alles wat in mijn hoofd zit, moet een plek krijgen. Het leven is te kort om alleen maar on the road te zijn. Ik ga daar zitten en zie wel wat er gebeurt, misschien maak ik wel twintig albums, weet jij veel.’

En, gaan de families Doms & Deykers nog samen kerst vieren?
‘Oh wow, ja, goed idee!’
‘Ja, dat zou gaaf zijn, een een blokhut in Scandinavië.’
‘Een blokhut met een glijbaan.’