Daughter kennen we nog van hun succesvolle debuutalbum If You Leave, na twee goed ontvangen EP's. Gefrustreerde, depressieve teksten gezongen door zuchtmeisje Elena Tonra, bijgestaan door aanzwellende drumsalvo's en uitwaaierende gitaren: in 2013 zorgden ze er op Lowlands mee voor kippenvel bij velen in een volle India.

Daarna werd het een tijdje stil, al waren er supportshows met Ben Howard en The National. Met het vorige week verschenen nieuwe album claimt het Britse trio haar eigen plek in de spotlights weer. De titel veelzeggend: Not To Disappear. "We wilden iets brutalers, iets directers maken. De titel heeft ook een beetje te maken met die stem die je continu vertelt dat je relevant moet blijven. Maar daar hebben we ons zo min mogelijk van aangetrokken."

Vertrouwen
Wie Daughter ooit live zag, kent haar als een bescheiden, bijna schuwe frontvrouw. Verlegen lachend na elk liedje, tijdens de songs het liefst schuilend achter gitaar en microfoonstandaard. Die kant van Elena Tonra zien we niet tijdens het interview. Ze zit steeds op het puntje van haar stoel, gretig wachtend tot het weer haar beurt is om te antwoorden. Regelmatig klinkt die opgelaten giechel, als ze weer eens halverwege haar eigen zin reflecteert op wat ze nu eigenlijk aan het zeggen is. In dit Amsterdamse hotel voelt ze zich duidelijk meer op haar gemak dan op het podium.

"Ik zou nog steeds niet weten wat ik op het podium zou moeten doen als ik geen gitaar had. Het is een soort schild, een pantser", vertelt ze. Lachend: "Ik zal nooit de zangeres worden die haar voet op de monitor zet en schreeuwt: 'Handen in de lucht nu!'" Dan weer op serieuze toon: "Dat niveau van zelfvertrouwen zal ik nooit bereiken. Ik ben nog steeds elke avond supernerveus als ik het podium op ga. Maar we zijn door het touren wel zelfverzekerder geworden."

Moord
Dat zelfvertrouwen is in zekere zin ook terug te horen op het album, dat groter en directer klinkt. No Care is voor Daughter's doen een furieuze micdrop: "There has only been one time when we fucked and I felt like a bad memory". Op de rest van de plaat regeert net als op If You Leave nog steeds de twijfel, de eenzaamheid, het liefdesverdriet, de dood: "Love, it's just easing, awaiting / Before dying without company", klinkt het bijvoorbeeld op slotnummer Made Of Stone.

"Veel mensen vonden If You Leave een break-upalbum, anderen zeiden dat het over de dood ging. Ik denk dat het van allebei wel wat elementen heeft. Dood is zeker een van de thema's waar ik altijd over zal blijven schrijven. Het heeft me altijd geïntrigeerd wat er na de dood komt, maar ik ben ook heel erg bezig met hoe het menselijk brein werkt, en dan vooral de duistere kant daarvan. Ik lees veel non-fictie over criminaliteit. Seriemoordenaars."

Dan onderbreekt ze zichzelf ineens. "Het schijnt in dit hotel te spoken, hè? Ik geloof niet in geesten, maar ik ben er wel freaked out door. Mensen hebben de geest van een klein meisje hier rond zien dolen." Even daarvoor wees ze al naar een groot wit tapijt aan de overkant van de ruimte, dat zo is bewerkt dat het lijkt alsof er een enorme wijnvlek op zit. "Het lijken net bloedspetters. Alsof er iemand op is vermoord. Ik vind dat soort dingen fascinerend."

Haar omgeving is haar grootste inspiratie, zoveel is duidelijk. Tonra's teksten gaan dan ook bijna nooit over haarzelf, zegt ze. Veel meer is het haar kijk op wat er met de mensen om haar heen gebeurt. "Vanmiddag hebben we door Amsterdam gelopen, langs de grachten. Ik vind de architectuur heel mooi, maar ik kijk vooral heel graag naar binnen bij mensen. Zo van: even kijken wat hier gebeurt." Weer die giechel. "Ik ben echt een creep, hè?"

Disco
Zo neerslachtig en eenzaam als haar muziek is, zo opgelaten en open praat ze erover. Tonra is echt niet in de eerste plaats een depressief en emotioneel wrak, maar het is wel die kant van zichzelf die ze het liefst verkent als artiest. "Met verdrietige muziek bouw je toch veel meer een emotionele band op, dat vind ik spannend. Voor mijzelf was dat Radiohead, wat echt een inspiratie is - niet alleen vanwege de teksten, maar ook vanwege het experimentele in hun muziek, de variatie. Maar ik kan een goede jam ook zeker waarderen hoor." 

Zo'n jam is bijvoorbeeld Daft Punk´s Get Lucky, dat de band een paar jaar geleden coverde voor een radioprogramma van de BBC. Het is nog altijd hun meest gestreamde YouTube-video. "We kozen dat nummer niet alleen omdat het het tegenovergestelde is van wat wij normaal doen - dat is natuurlijk wel spannend - maar we vinden het ook echt een goed liedje. Remi, onze drummer, draaide het in de kleedkamer bij een show in Liverpool en ik dacht meteen: Wauw, wat een geweldige plaat! Ik hou sowieso veel van disco." Die lach weer: "Hoor je dat niet in onze muziek? Sister Sledge is echt fantastisch... Haha, je zou ons eens op een karaoke-avond moeten zien!"