De ene rockpose na de andere. De gitarist gooit zijn instrument op zijn rug, precies op het moment dat hij niets te doen heeft. Na een powerballad halverwege de set, verschijnt ineens Brian Pots van Pauw op het podium. Die niets anders doet dan vol overgave op tamboerijnen en een enorme gong rammen - wat natuurlijk niet te horen is tussen al dat gitaargeweld. Om het helemaal af te maken volgt er nog een cover van 'Oh Well' van Fleetwood Mac en een compleet overbodige drumsolo in het slotnummer. Maar het allermooiste moment is wanneer er na een paar nummers in aandoenlijk plat Twents klinkt: 'Wij zijn Mandrake's Monster en wij zijn hier om te rocken.'

Dat klinkt gezellig! 
Ja, dat was het ook! Muzikaal vernieuwend is het niet, integendeel. Maar hee, rechttoe-rechtaan hardrock met een vleugje poppunk: moeilijker hoeft het soms echt niet voor een vermakelijke show.

Lekker bier gooien dus? 
Neehee! Dat mag niet meer, weet je wel.

Oh ja, is ook zo.
Niet getreurd, op Paaspop, Pinkpop en Zwarte Cross ga je ze ongetwijfeld nog tegenkomen en daar is het goudblonde gerstenat nog gewoon een geoorloofd projectiel.