Garagerock maken hoeft niet bepaald ingewikkeld te zijn, maar het is wel verdomde lastig om boven de matige bandjes uit te stijgen en jezelf echt te onderscheiden. Iguana Death Cult weet door slim combineren van surf, psych en garage een eigen smoel te creëren dat vooral live fantastisch goed werkt. De aankondiging is nog niet eens afgelopen of ze knallen er vol in en stoppen pas na een nummer of drie voor de eerste keer even een paar seconden met spelen. Natuurlijk zijn de associaties met bands als Thee Oh Sees, Ty Segall en Guantanamo Baywatch snel gemaakt, maar er is niemand die zich daar aan lijkt te storen. De frontman is vooral een geboren entertainer die met gestoorde ogen de zaal in kan kijken om zich vervolgens vol overgave op de grond te storten om een solo te spelen. Ook de drummer valt op met fantastisch spel met razendsnelle fills.

Ging het een beetje los dan?
Het mocht even duren, maar de eerste pit in de kelderzaal was dan eindelijk een feit. Met dit soort opgefokte muziek kan het natuurlijk ook bijna niet anders. Na de energie-explosie van een krap half uur gaan de handen massaal de lucht in.

Hebben ze hitjes?
Een paar met behoorlijke potentie. Luister die single 'Sirens' maar eens op Bandcamp. Steekt behoorlijk knap in elkaar. Veel betere garagerock kom je niet tegen in Nederland.

Beste frontman van het festival?
Iets met appels en peren, maar zeker top vijf.